31 januari 2023 kreeg ik een telefoontje op mijn mobiel van een nummer dat mij geheel onbekend was. Ik nam dat niet op want door schade en schande wijs geworden ben ik heel voorzichtig met het opnemen van onbekende nummers. Ik weigerde het nummer dus en kreeg toen na luttele seconden een appje via hetzelfde nummer dat mij net gebeld had waarin stond dat de schrijver van het appje mij graag wilde spreken over ‘Dunlop’ documenten die hij/zij in bezit had. Ik appte terug dat ik in dat geval de telefoon zou opnemen als er weer gebeld werd. En ook dat geurde wederom na zeer korte tijd.
Ik kreeg een heer aan de telefoon die zij dat hij al meer dan dertig jaar een groot aantal dozen had staan, die allerlei verschillende ‘Dunlop’ documenten bevatten. Die stonden er al toen hij het pand kocht en hij vroeg of ik belangstelling voor die documenten had.
Uiteraard werd ik door deze boodschap overvallen. Ik vroeg wat daar dan zoal voor documenten inzaten en wat er zou gebeuren als ik deze inderdaad zou willen hebben. Hij zei toen, en dat stelde me wel gerust, dat hij dan graag een bos bloemen zou krijgen als hij de dozen aan mij mee zou geven en hij zou mij enige foto’s sturen van de stapel dozen en van enige documenten die hij daarin had aangetroffen. Ik wilde die foto’s graag toegestuurd krijgen en ik zei, nadat ik ook zijn naam had gevraagd en gekregen, dat ik hem binnen afzienbare tijd zou berichten of ik de spullen zou komen ophalen. Zo gezegd, zo gedaan, al heel snel kreeg ik enkele foto’s en kreeg een indruk van hoe alles eruitzag. Al heel gauw werd duidelijk dat het ging over materialen die bij mijn oudoom Bram hoorden. Oom Bram, de jongste broer van mijn grootvader, is directeur van de Nederlandsch Indische Handelsbank geweest. Later, nadat Indonesië onafhankelijk was geworden, werd dat de Nationale Handelsbank in Amsterdam. Mijn grootvader Eddy Dunlop was eigenaar van de Handelsfirma E. Dunlop & Co in Nederlands Indië en werkte veel samen met zijn broer Bram.
Na wat overleg met deze en gene en een vraag aan mijn vriend Henk of hij met mee wilde gaan om de dozen op te halen, heb ik de Heer Mahir laten weten dat ik de dozen wilde hebben en een datum voorgesteld waarop dat kon gebeuren. Wij moesten naar Amsterdam, naar de Baarsjes en kwamen daar bij een bedrijfspand aan. Een grote wanordelijke stapel dozen stond ons al op te wachten.
Het was enorm passen en meten om die enorme stapel dozen in de auto te krijgen. Even leek het erop dat ik nog eens terug zou moeten komen om de laatste dozen op te halen. Maar… met enig propwerk kregen we het toch voor elkaar om alles in de auto te stouwen.
Van zicht in de achteruitkijkspiegel was geen sprake meer, dus moest er op de zijspiegels gereden worden. De auto was zo zwaar beladen dat hij bijkans door zijn voegen zakte. Maar.. wij arriveerden weer in Nijmegen, brachten de dozen naar de garage en niet lang daarna kon het grote ordenen beginnen.
Om te beginnen natuurlijk een oppervlakkige ordening.
De inhoud van alle stoffige ordners met veelal een verroest binnenwerk heb ik in zogenaamde monsterzakken gedaan en staan op mijn kamer. Vrijwel alle mappen met nota’s, dagafschriften, balansen e.d. heb ik in nieuwe, frisse verhuisdozen gedaan en in de garage laten staan. Wat daar mee gaat gebeuren is nog even afwachten. Ik denk niet dat ik aan dat onderwerp een blog ga wijden.
De documenten in de monsterzakken ga ik allemaal nog eens nader bekijken en dan komen er, naar ik aanneem verschillende thema’s naar boven waar ik een verhaal over kan schrijven.
Alle oude stoffige kartonnen dozen, die uit Amsterdam kwamen en zowat uit elkaar vielen zijn naar het oud-papier gegaan.
In één van de eerste dozen die ik onder ogen kreeg trof ik een grote verrassing aan! Een script en 189 prachtige getekende prenten die Indische vruchten als onderwerp hebben. Daar ga ik vanzelfsprekend ook een mooi blog van maken. Dat zal nog wel even tijd nemen, want er moet nog het een en ander uitgezocht worden over de schrijver van het script en de schilder van de mooie prenten.
Andere mogelijke thema’s voor blogs zijn:
De vele brieven van en aan allerlei verschillende mensen. Om een voorbeeld te noemen: oom Bram schreef toen hij een jaar of 19 was en in Hongkong en Singappore verbleef veel brieven aan zijn moeder, die steevast ‘Liefste moeder’ als aanhef hadden.
Hoe de oorlogsjaren waren voor verschillende mensen.
Het laboratorium Tusculum in Velp waar mijn vader werkte tijdens de oorlogsjaren.
Het verblijf van mijn oudoom Bram in het Gijzelingskamp Beekvliet in St. Michielsgestel in 1942. Daarover is in deze dozen niet speciaal veel te vinden, al komt het soms terzijde ter sprake, maar over dit onderwerp heb ik in een eerder stadium vrij veel info verzameld en ben ik in het jaar 2020 naar een tentoonstelling geweest in St Michielsgestel. Ook over dit ingrijpende verhaal wil ik een blog schrijven.
En nog vele andere zaken die het waard zijn om een blog aan te wijden.
Er zijn een aantal blogs die ik al geschreven heb en die gelinkt kunnen worden aan oom Bram. Bijvoorbeeld een blog over zijn moeder Anna Maria Mikkers, die natuurlijk ook de moeder van mijn grootvader was:
Een blog over zijn schoonzus, mijn oma Dunlop, de vrouw van zijn broer Eddy:
Ons soort mensen 