Een voorafje:
Dit blog gaat over het bijna dertig jaar samenzijn van Heldine en Francien. Het begon in 1993 en D.V. zal in september 2023 deze termijn gehaald worden.
Aan 1993 gingen natuurlijk vele jaren vooraf. Over deze voorafgaande jaren zijn op deze website al vele, vele verhalen geschreven. En ook aan onze tijd samen zijn de nodige blogs gewijd. Die tijd samen met Francien wordt beschreven in:
en ook dit blog is bij de categorie BLITZ-DUNLOP ventiel opgenomen.
Een klein specifiek voorafje bij dit blog is op z’n plaats.
Eind jaren 80, begin jaren 90 van de vorige eeuw was ik werkgroeplid van de Werkgroep 30+ vrouwen in Nijmegen. De werkgroep organiseerde feestjes en activiteiten voor 30+ lesbische vrouwen. In 1992 werd er een activiteit georganiseerd over kennismaken, versieren en aanverwante zaken. Zelf was ik niet echt toe aan het meedoen aan een workshop ‘versieren’, ik zat volop in enige therapiesessie. Ik zou de broodjes smeren voor de lunch, óók belangrijk natuurlijk.
Jaren later kwam ik een serie foto’s tegen die tijdens die activiteit gemaakt waren.
Op één foto is Francien te onderscheiden, die aan de workshop ‘versieren’ meedeed, zoals ze mij bij het zien van de foto’s verteld én op een andere foto zijn de stapel broodjes te zien, die ik die ochtend, voorafgaand aan de activiteit gesmeerd had.
En dan nu door naar óns verhaal, het verhaal van Francien en Heldine
Juni 1993 zette ik een advertentie in ‘Zij aan Zij, kontaktenkrant voor lesbische vrouwen’. Dit toen nog zeer eenvoudig uitgegeven blad kwam in 1992 voor het eerst uit.
Ik had zo’n anderhalf jaar eerder een relatie beëindigt met een vrouw die Heleen heette. Na deze relatie kwam ik in een nogal heftige therapiemolen terecht, die mij na een aantal donkere dalen weer enigszins de weg omhoog wees.
Over deze tijd heb ik een blog geschreven:
Ik had dat jaar 1993 enige malen deelgenomen aan verschillende wandelgroepen voor vrouwen, bijvoorbeeld één in Den Haag. Dat was, als inwoonster van Nijmegen, natuurlijk wel een eind met de trein om een stukje te lopen in het westen.
Dus besloot ik die zomer zelf een Nijmeegse vrouwenwandelgroep op te richten.
Samen met een collega/vriendin besloot ik in september van dat jaar de eerste wandeling te organiseren.
En toen die beslissing genomen was, wilde ik graag iemand vinden die met mij wandelingen zou willen voorlopen, die dan later met de vrouwenwandelgroep ook gelopen zouden kunnen worden. Dat was een goed moment om een advertentie in het kontaktblad te zetten. Over de inhoud van die advertentie heb ik natuurlijk een tijdje nagedacht. Wat moest genoemd worden en wat was echt belangrijk. Echt belangrijk was het feit dat Dido, de hond die ik eind 1992 uit het asiel had gehaald altijd zou meekunnen. Die kreeg dus een prominente plaats in de advertentie.
Toen ik de advertentie onlangs teruglas herkende ik mezelf er prima in, alleen…. waarom ik specifiek noem dat zonnen een favoriete bezigheid van mij was? Dat was het toen niet en dat is het nu nog niet… een raadsel!
Iemand, met wie ik het hierover had veronderstelde dat ik misschien zoenen had bedoeld. Wie weet.
Enkele reacties kreeg ik op de advertentie. Óók een brief van iemand uit Nijmegen. Helaas die brief heb ik tot nu toe niet meer terug kunnen vinden. De brief sprak me aan, er stond een telefoonnummer in en ik belde. Ik kreeg een meneer aan de telefoon die zei dat de gevraagde persoon niet aan de telefoon wilde komen. Dat was onbegrijpelijk en een teleurstelling. Enige tijd later werd ik gebeld door een onbekende dame, die zei dat ze belde naar aanleiding van mijn telefoontje. Zij was docent en had haar echtgenoot opdracht gegeven tegen studenten te zeggen dat zij niet aan de telefoon kwam. Dat mysterie was dus gelukkig opgelost. Er bleven nog mysteries genoeg over!
Na dit gebeuren maakten de onbekende dame en ik een afspraak in een café aan de Waalkade. Dat was voor mij een ideale locatie. Ik woonde destijds aan de Burchtstraat in Nijmegen en kon mijn hond Dido natuurlijk niet meenemen naar deze afspraak.
Hoewel ik dus de brief niet meer kan vinden kreeg ik onlangs van Francien, want zij was het waarmee ik die afspraak maakte, een gedicht, dat zij schreef kort nadat zij mij had gebeld en wij die afspraak maakten. Zij had mijn naam niet goed verstaan.
In dit blog zal ik reeksen van foto’s opnemen, oplopend in tijd met ons, Heldine en Francien samen meestentijds als onderwerp, Hierbij de eerste reeks:
1993 – 1996
wandelingen voorlopen 
Eerste wandeling Second Sunday 
teksten verbranden 
Verliefd 
Tsjechië 
Tsjechië 
De plek van het te bouwen huis. 
Rome 
Hondenkind Dido 
Corfu 
Corfu 
Frankrijk 
Tiregand 
Tiregand 
verkoop huis Heldine + welkom nieuwe huis 
verhuizen 
het huis is klaar 
Vaals 
Thuis 
Vercors 
Nevada 
BBQ op de van Bronckhorstdreef 
Second Sunday
En toen was daar die eerste afspraak…. het klikte en we hadden heel wat te praten die eerste avond in het café, Ik moest naar huis want Dido was al zo lang alleen. Wij maakte een afspraak voor een eerste wandeling. En na nog één of twee ‘voorloop’ wandelingen kwam al snel de tweede zondag van september. De dag dat de eerste wandeling van de nieuwe vrouwenwandelclub, die later Second Sunday zou gaan heten, zou plaatsvinden. De wandelingen zouden het hele jaar door altijd op de tweede zondag van de maand gehouden worden, vandaar die naam.
In de afspraken over de wandelclub hadden we opgenomen dat ná de wandeling er een mogelijkheid zou bestaan dat we met wie dat wilde gezamenlijk uit eten zouden gaan. Dat gebeurde deze eerste keer ook en wij aten in ‘de Spil’. Na het gezamenlijke eetfestijn ging Francien met mij mee naar huis en daar bleek dat de vlam, het vlammetje, of hoe je het ook maar zou kunnen noemen ontvlamd was.
Wij hadden wat… en wat bleek… wij bezochten beide dezelfde hondencursus van de Dierenbescherming in het Heumensoord. Allebei op de zaterdagochtend. Ik kwam daar met mijn Dido en Francien had daar les met haar hond Shiki.
Heel lang hebben wij, als men ons vroeg… ‘Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk leren kennen?’ gezegd dat dat via de hondencursus van de Dierenbescherming op zaterdagochtend was. Uiteindelijk zijn we toch overgegaan op hoe het echt gegaan was en dat is eigenlijk een véél leuker verhaal.
Natuurlijk zijn wij na onze kennismaking vele, vele keren ook samen aan de wandel geweest:
En toen…. werd het een relatie in ontwikkeling. Francien was getrouwd, al heel lang en had een 14 jarige relatie, naast haar huwelijk gehad met een vriendin, die was in het voorjaar van 1993 tot een einde gekomen. In den beginne begreep ik niet heel erg veel van hoe dat allemaal in elkaar zat.
Zelf had ik de voorgaande jaren een wat ingewikkelde relatie gehad met een vriendin, Heleen geheten. Was door een depressie zo’n acht maanden afwezig geweest op mijn werk en had door diverse therapieën geprobeerd om enige grip op mijn leven te krijgen. Ik was een (amateur) schrijver, ik ben een schrijver en zal nog geruime tijd een schrijver blijven. Dat maakte dat ik in die tijd die vol zat met therapiesessies schriften en blocnotes vol had geschreven met mijn onzekerheden. Francien heeft een aantal van die ontboezemingen gelezen en samen besloten wij een deel van al die schrijfsels te verbranden in de hoop dat daarmee ook die onzekerheden misschien in rook zouden opgaan.
Francien was op dat moment nog getrouwd, had kinderen, een tweeling, meisje en jongen, die toen wij elkaar leerden kennen 29 jaar waren en was met haar echtgenoot tot de slotsom gekomen, dat zij uit elkaar zouden gaan. In goede harmonie en dat is ook wat er gebeurde.
Een beetje ingewikkeld vond ik al die omgevingsfactoren wel, maar, er was in mij een bepaalde zekerheid die mij zei dat ik met haar verder zou willen én kunnen gaan.
Het was in die tijd dat wij, natuurlijk niet helemaal serieus, met elkaar afspraken dat wij het 30 jaar zouden aanzien met elkaar en na die 30 jaar de beslissing zouden gaan nemen of wij zouden stoppen of doorgaan met de relatie.
Die 30 jaar zijn op de tweede zondag van september 2023 een feit.
Al vrij snel kwam het onderwerp samenwonen aan de orde. Ik woonde in een maisonnette in het centrum van Nijmegen, Francien woonde met haar echtgenoot in Nijmegen west, maar had enige tijd eerder de beslissing genomen dat zij zelf een huis ging kopen en dus zou gaan verhuizen.
Dat in ogenschouw nemend kwamen wij samen tot de conclusie dat het misschien handig zou zijn om, als Francien dan toch naar huizen aan het kijken was, wij misschien een huis voor ons samen zouden kunnen kopen. Achteraf gezien rijkelijk vlug natuurlijk.
En toen kwam in de wijk Hatert, dicht bij het Maas-Waal kanaal een nieuw te bouwen project in the picture met de welluidende naam ‘Beau village’. Wij zijn die plannen gaan bekijken en hebben een korte vakantie geboekt naar Rome om na te denken of wij ons zouden inschrijven voor dit plan.
Dat hebben we gedaan… dat nadenken, met als resultaat dat we ons inderdaad gingen inschrijven en een woning uitzochten, die, het was toen begin 1994, pas klaar zou zijn rond de helft van 1995. Dat vond ik wel een grote opluchting… immers als het ingehouden zou hebben dat we in april 94 al in dat nieuwe huis zouden gaan wonen, zou dat wel héél erg snel, naar mijn idee, veel té snel gegaan zijn.
Dus… in 1994 gingen wij verder met het zich ontwikkelend liefdesleven. Francien kwam de weekenden bij mij, wij gingen op vakantie naar Tsjechië en natuurlijk wandelden wij de tweede zondag van de maand altijd met de wandelgroep, die ondertussen Second Sunday was gaan heten.
In 1995 bezochten wij natuurlijk regelmatig de bouwplaats van het nieuwe huis. Ik zette mijn huis aan de Burchtstraat te koop. Dat werd gelukkig redelijk snel verkocht en het een en ander liep vrij soepel in elkaar over.
April 1995 verhuisden wij beide vanuit een ander huis naar ons nieuwe gezamenlijke huis. Vóór die tijd gingen wij nog op vakantie naar Corfu. Ik was nog nooit in eerder in Griekenland geweest. Wij huurden een scootertje en tuften over het eiland.
Wij maakten dat jaar nog meer tripjes, maar de precieze volgorde is helaas niet meer te achterhalen. In ieder geval gingen wij twee maal met de auto naar Frankrijk, waarvan één tripje naar mijn broer in De Dordogne. Hij woonde daar sinds begin negentiger jaren. Het moment dat wij daar waren was ook mijn moeder bij mijn broer en schoonzus op bezoek.
1996, onze eerste volle jaar samen in het nieuwe huis. Natuurlijk was dat wennen, natuurlijk was dat zoeken, natuurlijk was dat houden van, ongemak en onzekerheid. Ik was nog druk bezig het geleerde van mijn diverse therapieën in de praktijk te brengen.
Er moest van alles gebeuren, de tuin was nog niet aangelegd, in het huis moesten nog allerlei kleine dingen gedaan worden, daarvoor kwam onze toenmalige klusjesman Tonny regelmatig langs. En ook dat jaar gingen wij een paar maal op vakantie. Met de SNP gingen wij naar de Vercors in Frankrijk. Óók met de SNP wandelden we in de Sierra Nevada in Spanje. Om precies te zijn de Alpujarras. Prachtige wandeltochten maakten we daar. In de Vercors kreeg Francien een ingeving… zij stelde mij op een gegeven moment voor om een jaar, ja… je hoort het goed… een jaar te gaan wandelen. Dat zou zijn van ons huis in Nijmegen naar Gibraltar in het uiterste zuiden van Spanje. Een jaar leek mij lang… heel erg lang. Gibraltar vond ik ver… heel erg ver. Dus… mijn reactie was de volgende: een half jaar lopen, dat leek me het einde en ver genoeg. Daar ging Francien in mee. Daar moesten wij iets bij gaan bedenken. Na veel nadenken besloten wij niet naar Santiago de Compostella te gaan, dat vonden wij te religieus en het werd erg veel ook door anderen gedaan. Wij kozen voor Montaillou in de Pyreneeën. Ik had niet lang daarvoor een boek gelezen: Montaillou, een Ketters dorp in de Pyreneeën, 1294-1324. Geschreven door E. Le Roy Ladurie. Een boek over de Katharen, een Ketterse groep gelovigen, die vervolgd werden. Francien heeft het boek ook gelezen en dát doel werd het: Montaillou. De Ketters, daar voelden wij ons mee verwant, behorend bij een minderheidsgroep, net als wij.
Dus daar zijn wij ons toen op gaan voorbereiden. Wij wilden 6 maanden de tijd hebben om deze wandeling te volbrengen. Dus van mei tot en met oktober 1997 moesten wij vrij zien te krijgen. Voor mij zou dat gaan inhouden dat ik buiten mijn vakantiedagen onbetaald verlof zou gaan aanvragen. Francien had, omdat zij in het onderwijs zat , natuurlijk de zomervakantie sowieso vrij, kon gebruik maken van een senioren regeling en moest daarnaast ook nog wat onbetaald verlof opnemen. Dat gingen we uiteraard allemaal eerst regelen. Daarna hebben we ons beziggehouden met de inhoudelijke voorbereiding op de voettocht.
1997
Tot mei 1997 waren wij druk met de voorbereidingen voor onze voettocht.
Voordat wij vertrokken zijn wij bij de notaris langs gegaan om een ‘samenlevingsovereenkomst’ op te laten stellen en te tekenen. Dit leek ons het goede moment om deze stap te zetten.
Wij vertrokken op 3 mei en werden uitgeleide gedaan door een grote groep vrienden, vriendinnen en familie. Óók onze beide moeders waren aanwezig bij dat afscheid.
4 oktober kwamen wij aan in onze bestemming Montaillou en 1 november togen wij beide weer aan het werk. Natuurlijk waren er veel foto’s gemaakt en tijdens de tocht, had ik een soort van logboek bijgehouden en Francien had voor iedere dag een spreuk bedacht en opgeschreven. Al die gegevens heb ik in de maanden nadat wij weer thuis waren verwerkt en bij elkaar gevoegd. Met de foto’s ben ik op een goede dag naar viend Dick getogen en wij hebben toen samen een mooie video gemaakt waar alle foto’s in opgenomen waren. Dick had er de muziek van Mendelsohn onder gezet, ‘Lieder ohne Worte’, dus deze muziek is voor altijd met deze voettocht verbonden.
Over deze voettocht heb ik op mijn website ‘ons soort mensen’ de volgende blogs geplaatst:
1998
Na dit enerverende jaar een wat rustiger jaar. Op die voettocht konden we wel een tijdje teren en bovendien was het even over met het nemen van onbetaald verlof. Er moest weer een beetje verdiend worden.
Ook wat rustig aan wat de vakanties betreft. We maakten met de SNP een Katharenwandeling in de Pyreneeën en die vakantie bracht ons natuurlijk in gedachten weer terug naar de voettocht van het voorgaande jaar naar Montaillou.
1999 + 2000
Francien had het in de loop der tijden wel eens gehad over een huis in Frankrijk, ik had het in de loop van diezelfde tijden wel eens gehad over een camper. Dat soort fantasieën waren tot dat moment fantasieën gebleven. Maar deze dromen bleven wel leven en droom twee leek tot werkelijkheid te gaan komen … de camper.
Die kwam er. In 1999 zochten we er een uit, die nog gebouwd moest worden en in augustus van dat jaar gingen we er voor het eerst mee op stap. We hadden het plan opgevat om met de camper langs de hele kust van Zeeuws-Vlaanderen, België, Frankrijk, Spanje en Portugal te rijden. Dat hebben wij gedaan. Het eerste deel van de tocht in 1999 en het tweede deel in 2000.
Over deze tocht heb ik op mijn website ‘ons soort mensen’ een blog geplaatst:
2001 + 2002
Met de camper maakten we ná die grote tocht in korte tijd best veel tripjes en trips. Tripjes overal naartoe.. in Nederland, bijv naar de Achterhoek, Daar zaten vriendinnen Marieke en Meriam in een huisje, naar Berlijn en ook een aantal tripjes naar Frankrijk… en nu komt de andere droom in zicht. Francien was haar fantasie over een huis in Frankrijk nog niet vergeten en al rijdend door dat mooie land werd die fantasie meer dan een fantasie. We gingen in een aantal streken huizen kijken. Francien had op internet een huis in de Auvergne gezien dat haar vanaf de foto’s zó aansprak dat ze daar nadat we vele en verschillende huizen hadden gezien als afsluiting in ieder geval ook nog wilde bekijken. In de Auvergne, in het departement Puy-de-Dôme en het gehuchtje heette Vareille. En dat huis werd het.
Het huis kochten we begin 2002 en meteen dat jaar gingen we enige malen met een volgeladen camper naar Vareille. Allerlei spullen werden er dat jaar vanuit Nijmegen naar Vareille vervoerd. Onder andere een bed en een kachel.
Toen het huis gekocht werd had de vorige eigenaar het huis al gestript en plannen voor verbouwingen gemaakt. Uiteindelijk zag hij daarvan af en was het voor ons een kwestie van doorborduren op die plannen die er al lagen. Tot 2012 was dat huis in Vareille ons eigendom en hebben wij daar hele erge leuke jaren beleefd.
2003 – 2005
Van 2003 tot halverwege 2005 reisden wij regelmatig op en neer van Nijmegen naar Vareille. Wij hadden beiden een baan en er moest dus ook nog gewerkt worden. Ik heb twee jaar achtereen een paar weken onbetaald verlof genomen om wat langer naar Vareille te kunnen gaan. Francien ging in februari 2005 met pensioen, zij was toen 62 jaar en enige maanden en ik nam in april 2005 afscheid van de bibliotheek
Ik was toen 57. Dat dat op dat moment kon was omdat de bibliotheek in Nijmegen moest bezuinigen en naar mogelijkheden zocht om dat te kunnen doen. Francien had een plan op papier gezet dat voorzag in een vroegtijdig vertrek van mij bij de bibliotheek, waarbij ik een bepaald bedrag uitgekeerd zou krijgen. Daar is de blbiotheek in meegegaan omdat ook zij baat hadden bij die overeenkomst en dus kon ik met een redelijke financiële regeling weg in april 2005. Vanaf die tijd waren wij vrij en besloten wij om in de zomermaanden in Frankrijk te bivakkeren. Van half oktober tot begin mei gingen wij terug naar Nijmegen, want permanent daar in Frankrijk verblijven trok ons niet aan.
Juli 2005 overleed mijn moeder, gelukkig was ik op tijd in Nederland om bij haar overlijden aanwezig te kunnen zijn en de begrafenis bij te wonen. Francien was met de honden in Frankrijk gebleven.
In deze jaren waren wij óók in Nijmegen natuurlijk buiten het werk om ook nog met andere zaken bezig. In 2003 stopte ik met het leiden van de wandelclub Second Sunday. De club werd overgenomen door een paar andere vrouwen en bestaat tot heden nog steeds.
In 2001 heb ik, samen met een paar anderen een andere vrouwenclub opgericht met de naam Thuissalon. Deze Thuissalon heeft een min of meer bloeiend bestaan gehad tot 2013. Over deze zaken ga ik het zeker nog hebben in één van de andere delen van dit blog.
Over alle belevenissen in Vareille heb ik een tweetal blogs geschreven. De links daarvan zijn hieronder te vinden:
Half september 2005 viel Francien in het bos bij Pontaumur, niet ver van Vareille, zeer ongelukkig tijdens een wandeling, die wij samen met mijn broer Sam en schoonzus Marjon maakten. Heup gebroken! Met de ambulance naar het ziekenhuis in Clermont Ferrand. Dezelfde avond werd zij nog geopereerd en moest een dag of 11 in het ziekenhuis blijven. Daarna revalideren…. Maar waar? Uiteindelijk is Francien eind september met een ligtaxi naar Nijmegen vervoerd en heeft enige tijd bij vriendin Mieke in huis vertoefd. Ik was nog in Vareille gebleven om de boel af te sluiten én omdat er mensen in ons huis in Nijmegen verbleven, die helaas niet iets eerder uit het huis wilden vetrekken. Ik ben half oktober ook vertrokken en zat enige tijd in het appartement van mijn broer Guus, om de tijd te overbruggen dat ik niet naar ons eigen huis kon. Vriendinnen Marieke en Meriam, die in september een tijdje bij ons kampeerden, hebben hondje Shiki mee naar Nijmegen genomen Eenmaal weer allemaal thuis in ons eigen huis verkeerden wij natuurlijk in de vaste overtuiging dat wij in 2006, het eerste jaar dat wij niet meer hoefde te werken, zo rond mei voor een maand of 5 naar Vareille zouden vertrekken. Dat liep helaas anders.
Dit is het einde van deel 1.
Voor deel 2 zie:
Ons soort mensen 
Ik lees je verhalen altijd met zoveel plezier. Ze zijn helder, leuk en geven in mooie kijk in jouw leven.