Heel lang geleden, in 1997 was het, hebben wij, Francien en ik en de 2 honden die we toen hadden (Dido en Shiki; ze zijn er niet meer, een hondenleven duurt niet zo lang)
een voettocht gemaakt. Een voettocht van Nijmegen naar Montaillou (dicht bij de grens van Andorra) in de Pyreneeën. Dat was een heel eind lopen!
In 1993 hebben Francien en ik elkaar leren kennen en wandelen was een grote gezamenlijke passie. In 1995 zijn wij gaan samenwonen en een jaartje later opperde Francien het plan om een jaar vrij te nemen (onbetaald verlof) en in dat jaar van Nijmegen naar Gibraltar te lopen. Dat vond ik
a. een wel heel erg lange tijd en
b. wel héél erg ver lopen
Ik heb toen voorgesteld om er een half jaar van te maken en daar een bestemming bij te zoeken. Daar werden wij het over eens. Maar ja….. waar naar toe? Santiago de Compostella sprak ons niet aan, te katholiek en bovendien te veel mensen die óók die route namen. Een aantal jaren eerder had ik een boek gelezen van Emmanuel le Roy Ladurie met de titel: Montaillou, een ketters dorp in de Pyreneeën (1294-1324) wat mij heel erg aangesproken had.
Het boek gaat over een Kathaarse gemeenschap (de katharen waren in de ogen van de katholieke kerk een ketterse minderheid, die in de jaren waarover het boek gaat door de inquisitie onderhanden werden genomen en uiteindelijk voor een groot deel werden uitgeroeid). Het boek bestaat voor een belangrijk deel uit de inquisitieverslagen en je krijgt werkelijk een mooi beeld van het reilen en zeilen van de Kathaarse gemeenschap daar in de Pyreneeën in die dagen.
Wij voelden ons aangesproken door het feit dat het hier om een minderheid ging die in de ogen van de officiële katholieke kerk een bedreiging vormde voor het enige ware geloof. Omdat wij ons ook onderdeel voelen van een minderheid die in de loop der tijden veel last heeft gehad (en nog) van meerderheden die menen dat deze minderheid niet al te veel recht van bestaan heeft, vonden wij Montaillou een prachtig doel om naartoe te lopen. Bovendien was de afstand (ongeveer 2000 km over Grandes Randonnées) net de afstand die we voor de tijd die we ervoor uittrokken nodig hadden.
In 1996 zijn we dus gaan voorbereiden en op 3 mei 1997 vertrokken we. De voorbereidingen bestonden natuurlijk uit het uitzoeken van de route, uit het bij elkaar zoeken van spullen en materiaal dat niet te zwaar zou gaan wegen, want ja… alles moest op de rug mee in een grote rugzak. De route bestond, zoals gezegd, uit delen van diverse grandes randonnées (GR’s). Wij zouden beginnen in Nijmegen op het Pieterpad, dat loopt tot de St. Pietersberg bij Maastricht, dan overstappen op een GR door de Belgische Ardennen en dan via verschillende GR’s in Frankrijk, o.a. de GR 7 en de GR 714 helemaal door naar de Pyreneeën.
Via wandelwinkel Stap voor stap kochten we IGN (1:25.000) kaarten en routeboekjes, internet was nog niet zo ontwikkeld als nu, dus we moesten het met echte kaarten doen. Vooral die kaarten was natuurlijk een hele stapel en met een vriendin spraken we een systeem af, dat zij iedere keer een kaart of vijf à zes poste restante zou opsturen naar een postkantoor dat ik van te voren had uitgezocht. Ik had alle pakketjes al klaargemaakt. Zij hoefde alleen op ons teken de kaarten op de bus te doen in Nijmegen. Wij stuurden de kaarten die we ‘gelopen’ hadden dan weer retour naar Nijmegen. Een systeem dat goed werkte! Het was wel een heel werk om alle pakketjes samen te stellen!
In de volgende blogs vertel ik iets over deze Voettocht in blogs per maand. Dat zijn vijf verhalen. Wij vertrokken op 3 mei 1997 en kwamen bij ons eindpunt aan op 5 oktober 1997. De ervaringen van de maand oktober betrek ik bij het laatste verhaal van september.
Francien bedacht en schreef voor elke dag van deze voettocht een spreuk. Deze heb ik allemaal verzameld. Bij ieder maandblog neem ik de spreuken op die in die maand gemaakt werden door Francien.
Tenslotte een blog met nog wat extra informatie over de voettocht. Bijvoorbeeld over welke bloemen wij onderweg zagen. Wat kostte iedere dag? Welke Franse departementen doorkruisten we tijdens deze voettocht.
Het is lang geleden dat wij deze voettocht liepen. Toen wij vertrokken zei een collega van Francien tegen haar: ‘dit is een belachelijke onderneming’. Anderen zeiden: ‘als jullie dit volbrengen dan kan jullie relatie niet meer stuk!’ Ze hadden allemaal gelijk. Het plezier, de ergernissen en de ontberingen van de wandeltocht hebben ons voorgoed aan elkaar gesmeed.’
DE ROUTE:
Ons soort mensen 