De kleding maakt het meisje…

Het assaut op het KIM in Den Helder. Ik was twee keer van de partij.

Achtien jaar

Daar sta je dan…. Je bent rond 18 jaar en bent verstrikt geraakt in een situatie die zomaar vanzelf is ontstaan.
Opeens bevind ik mij op het Assaut.
Het Assaut is een jaarlijks feest van de Adelborsten. Adelborsten zijn te vinden op het Koninklijk Instituut van de Marine. Op dit KIM worden de officieren van de marine opgeleid.
Hoe ik daar kwam? Mijn vader heeft, toen hij zo rond de tijd van mijn geboorte in het voormalige Nederlands-Indië was korte tijd bij de Marine gezeten, als arts. Toen wij rond 1950 naar Nederland gingen heeft hij nog korte tijd in het Marinehospitaal in Overveen gewerkt. Na enkele jaren heeft hij de Marine verlaten en is hij in een ander ziekenhuis gaan werken. Natuurlijk had hij tijdens deze jaren andere mensen van de Marine leren kennen met wie mijn ouders zo nu en dan contact hadden.
Toen ik zo’n jaar of 18 was zag mijn moeder mij eigenlijk wel graag gelieerd aan een goed opgeleide, keurige en van goede komaf komende heer. Zelf had ik daar een stuk minder belangstelling voor. Op een gegeven moment was er in het Marinehospitaal in Overveen, waar mijn vader al lang niet meer werkte, een jongen opgenomen. Vraag me niet wat hij had, want dat zou ik helemaal niet meer weten. Deze jongeheer werd opgeleid aan het KIM in Den Helder. Hij had kennelijk gekozen voor deze opleiding in navolging van zijn vader, want die was iets hoogs bij dit onderdeel van de krijgsmacht. Onno, zo heette dit jongmens lag daar dus te liggen in dat ziekenhuis en mijn moeder dacht dat hij waarschijnlijk wel graag bezoek van mij zou ontvangen, want ze veronderstelde dat hij misschien wel een beetje eenzaam zou zijn, zo alleen in dat ziekenhuisbed. Nou ben ik altijd wel een beetje van het gevoelige type geweest, dus ik ben toen gehoorzaam naar het marinehospitaal afgereisd om Onno met mijn aanwezigheid te verblijden.
Nou hadden Onno en ik elkaar als kind wel eens ontmoet op een moment dat de wederzijdse ouders bij elkaar op bezoek gingen, maar dat was toch al erg lang geleden. Dus was het toch wel een verrassing wat voor een type jongen ik daar in het ziekenhuisbed zou aantreffen. Zoals gezegd, wat hij had, daar kan ik me niets meer van herinneren, maar het was vast niets levensbedreigends, want hij werd al vrij snel weer uit dat ziekenhuis ontslagen. Ik vond hem oersaai. Ik geloof dat het bezoek maar kort geduurd heeft en dat wij geen buitengewoon boeiend en levendig gesprek gevoerd hebben.

Uitnodiging

Niet lang daarna lag er een uitnodiging op mij te wachten. Ik werd uitgenodigd voor het jaarlijkse Assaut van het KIM. Toen mijn moeder ervan hoorde was zij blij verrast en ik denk dat zij vond dat haar missie behoorlijk geslaagd was. Ikzelf was minder enthousiast, maar kon helaas geen goede reden bedenken om niet op de uitnodiging in te gaan.
Mijn moeder, die niet heel vaak achter de naaimachine te vinden was, vatte het plan op om de lange galajapon, die op de eerste avond gedragen diende te worden, zelf te maken.
Het Assaut duurt 3 dagen, de eerste avond galabal, de tweede dag, zaterdagavond een iets eenvoudiger feest en de derde dag op de zondagmiddag nog een soort cocktailfeestje. En dan was het hele festijn voorbij.
Omdat het zo’n langdurige aangelegenheid was, met allerlei verschillende feesten moest er een grote koffer met kleren mee.
Maar… zover was het nog lang niet natuurlijk Eerst moest het model van de avondjurk uitgezocht worden, stof uitgezocht. Dat was een hele operatie. Mijn moeder had een tijdschrift over naaien. Daar is uiteindelijk het model van de jurk in gevonden denk ik. Dat gedeelte van de voorbereiding nam mijn moeder voor haar rekening. Uiteraard ging ik mee toen de stof uitgezocht moest worden. Uren hebben mijn moeder en ik doorgebracht in de stoffenwinkel. Tientallen dessins en soorten passeerden de revue. Uiteindelijk is er een uitgezocht. Het duurde nog een hele tijd voor het feest zou plaatsvinden, maar uiteraard had mijn moeder tijd nodig om iets moois te fabriceren. Bovendien moesten er voor de  andere feesten óók nog de nodige attributen aangeschaft worden.

Assaut 1

De tijd verstreek en na verloop van tijd brak dan toch de vrijdag van het Assaut aan. Ten aanzien van de treinreis naar Den Helder was mij nog een soort van onheilstijding gedaan. Het was namelijk de bedoeling dat, indien mogelijk, de meisjes die gingen deelnemen aan de festiviteiten zich lieten vervoeren in de feeëntrein, die op de bewuste vrijdag van Amsterdam naar den Helder zou rijden. Met op de trein een groot spandoek waarop ‘feeëntrein’ stond.

De gehele trein was gereserveerd voor deze uitverkorenen. Mijn Adelborst Onno, waar ik in mijn herinnering al die tijd niets meer van vernomen had, was één van degenen die in Amsterdam de dames opwachtte en de trein in dirigeerde. Hij had het erg druk met zijn ‘taak’ en dus met mij werd geen woord gewisseld. Eenmaal aangekomen in den Helder moest ik eerst mijn opwachting gaan maken bij mijn logeeradres. Dit echtpaar was een soort ‘pleeg’ ouderpaar voor mijn Adelborst. Op momenten dat hij vrij had van de opleiding kon hij daar wat gezelligheid opdoen en het was traditie dat de ‘fee’ op dat adres logeerde tijdens de festiviteiten. Volgens mij waren het hele aardige mensen. Ik kreeg uiteraard een eigen kamer. Op die kamer moest ik mij natuurlijk kleden en optutten voor het galabal. Nou niet mijn favoriete bezigheid. Hoe ik die avond op het KIM terechtkwam weet ik niet meer precies… ik denk dat de ‘pleegvader’ mij daar afgeleverd heeft. Ook op dat tijdstip had mijn Adelborst namelijk een ‘taak’. Bij het betreden van de grote zaal werd de naam van iedere ‘fee’ met luide stem omgeroepen en dan moest je je opwachting maken bij de Schout-bij-nacht. Ja, het poppenkastgehalte was redelijk hoog in die kringen. En dan werd je vervolgens naar je plaats begeleid door een van de Adelborsten. En bij dit belangrijk ritueel had mijn Adelborst wederom een taak, net zoals ’s middags bij de feeëntrein. Na een inleidende speech van de Schout-bij-nacht, die ons ongetwijfeld veel plezier toewenste voor de rest van de avond was het galafeest geopend. En daarna was het bal. Wat ik al vreesde werd waarheid. Mijn Adelborst kon absoluut niet dansen en was, zoals mij dus ook al bekend was, beslist geen spraakwaterval. Het werd dus nogal een worsteling om de avond door te komen. Gelukkig had mijn Adelborst een paar jaargenoten, die een stuk onderhoudender waren. Leuk is het misschien om te vermelden dat ik het volgende jaar met één van die andere jaargenoten het Assaut bezocht en met een andere, die zowat tot mijn schouders kwam, maar die buitengewoon veel humor had nog eens een Adelborsten feest in Doorwerth heb bezocht. Op een gegeven ogenblik brak het moment aan om een ‘staatsieportret’ te maken.

Het resultaat is hierboven te bewonderen.
Toch kwam de avond ten einde. De volgende ochtend moesten de feeën komen kijken toen de Adelborsten in een soort parade door Den Helder liepen. Voor het avondfeest moest het korte avondtoilet aangetrokken worden. Deze avond begon met een diner en natuurlijk daarna wederom een dansfestijn. En helaas… tijdens die ene dag had mijn Adelborst zich nog steeds de danskunst niet eigen gemaakt en was het weer een behoorlijk partijtje tenen trappen die avond. Na afloop van deze feestelijke bijeenkomst hadden we er dan toch maar mooi 2/3 deel van het Assaut opzitten en zou er alleen op zondagmiddag nog een soort van cocktailparty zijn. Ik was natuurlijk wel benieuwd wat dat nu precies zou zijn, een cocktailparty, want bij een feestje met die naam was ik nog nooit aanwezig geweest. Het bleek een feestje waar alweer gedanst moest worden en waar ook drankjes, de zogenaamde cocktails, geschonken werden, die men tot zich kon nemen, gelukkig wel aangevuld met allerlei nootjes en hapjes. En toen was alles voorbij. Voor zover ik me kan herinneren zijn we godzijdank in een gewone trein weer naar huis gegaan en niet eentje waar zo’n opzichtig spandoek op prijkte.

Assaut 2

Zoals ik al vertelde werd ik het volgende jaar weer uitgenodigd voor het Assaut. Dit keer door ene Ferdy, die een stuk minder saai was dan Onno en die bovendien een stuk beter kon dansen. Mijn moeder maakte dat jaar géén nieuwe galajurk voor mij. Ik moest het met degene doen die ik het jaar daarvoor ook al had gedragen. Dat vond ik helemaal niet erg.

Ook dat jaar werd er weer een staatsiefoto gemaakt. Daar stond ik natuurlijk met dezelfde jurk op als het jaar ervoor. Aan mijn zijde alleen een andere Adelborst.
Nog wel leuk om te vertellen is dat ieder jaar tijdens het Assaut het Koninklijk Instituut Marine wordt versierd in een bepaald thema. Ik meen dat het het eerste jaar het thema de Caraïben was en het tweede jaar Egypte. Maar dat weet ik niet heel zeker meer.
Na het tweede jaar Assaut was het over met de pret. Nou ja… pret.  Van Onno heb ik nooit meer iets vernomen. Van Ferdy trouwens ook niet. Helemaal niet erg… ik denk dat ik na deze 2 festijnen voldoende Adelborsten had gezien.
De galajurk heb ik ter herinnering wèl bewaard… die ligt al jaren in de kast. Soms kom ik die tegen en komen de herinneringen weer boven.

Nog enige foto’s in een diaserie:

 

Tenslotte.

En om het verhaal compleet te maken hierbij de twee programmaboekjes van de Assauts:

• 

• 

---