Een wandeling langs het Canal du midi hebben we gemaakt. 250 km hebben wij, Francien en ik en onze honden Luna en Soleil, in de benen. Vertrokken op zondag 30 augustus 2009 en weer thuisgekomen op dinsdag 22 september 2009.
Zaterdag 29 augustus 2009 arriveren onze vriendinnen die de eerste 2 weken op ons huis en campinkje in Vareille zullen oppassen.
De volgende dag vertrekken we. De wandeltocht is redelijk goed voorbereid, althans in het hoofd, fysiek hebben we er minder aan gedaan.
Onze vriendinnen slapen die nacht in ons bed. Wij gaan voor deze speciale gelegenheid kamperen op ons eigen campinkje, nl in het houten chaletje. Nou…. Je bent dan meteen op vakantie kan ik zeggen!
Die eerste dag zetten we de tent op in Montferrand, zo’n 40 km oostelijk van Toulouse.
Tijdens de voorbereiding van de wandeltocht zijn we tot de conclusie gekomen dat we uitsluitend willen wandelen met een daypack. Géén zware rugzak…. Géén tent… alleen de benodigdheden voor één dag… wat eten… wat drinken… fototoestel… enz. Vervolgens moet er dan een systeem bedacht worden hoe je dan bij begin- en eindpunt komt van de wandeling. We hebben uiteraard maar één auto en die kan niet op 2 plaatsen tegelijk zijn. De eerste dag hebben we de auto neergezet bij station Escalquens. Van daaruit is het zo’n 10 minuten met de trein naar Toulouse.
De honden zijn natuurlijk mee en vooral Soleil vind het eng in de trein. Eenmaal uitgestapt in Toulouse krijgt ze het helemaal te pakken… al dat lawaai… al die mensen…. Al dat verkeer…. Ze is dat helemaal niet gewend en ze begint te huilen van ellende!
Het Canal ligt vlak voor het hoofdstation van Toulouse. Het echte begin is 3 km westelijker…. Óók nog in de stad… maar we besluiten dát kleine stukje over te slaan. Na een kop koffie en een ontbijtje gaan we op stap. Soleil is weer een beetje rustiger geworden. De eerste dag is echt een hele vermoeiende! Zoals gezegd…. Getraind zijn we nauwelijks…. Al dat verkeer en die grote gebouwen om je heen.
Na zo’n 16 km zijn we aangekomen bij het punt tot waar we hadden gepland te lopen. Ik loop werkelijk op m’n wenkbrauwen. Maar ja…. Wáár is het station waar we de auto hebben staan? Op een beetje goed geluk lopen we een kant op, maar hebben eigenlijk geen idee. Het is een asfaltweg zonder ook maar één plekje schaduw… martelen is het! Na een tijdje houdt Francien een auto aan om te vragen. De dame zegt…. Neee… dat is niet zo ver meer. Naar de Super U (een hele grote supermarkt)en dan nog 2 stoplichten en dan naar links. Eenmaal bij de super U kan ik echt niet verder. Ik ga met honden en rugzakken op het asfalt vóór de winkel zitten en wacht en wacht. Francien loopt verder naar het station. Eindelijk na meer dan 3 kwartier komt Francien met de auto. Het was nog zeker 3 km lopen en dan doe je niet even in een kwartier. Na een paar boodschappen gedaan te hebben gaan we uitgeput naar huis. We besluiten voor de volgende dag onmiddellijk scenario 2 te gaan inzetten. Dat is een systeem dat moeilijk uit te leggen is blijkt iedere keer weer, want niemand snapt er een hout van. Ik doe een poging: wij bekijken het wandelgidsje van het Canal en besluiten tot hoever we de volgende dag zullen lopen.
De volgende dag rijden we (op dat moment zit ik meestal aan het stuur) van de camping naar het begin- of eindpunt van de dagtocht.
A______________________________________________________________B,
dus naar punt A of B. Francien stapt uit, met één van de honden en begint te lopen naar punt B of A. We hebben een boekje van de tocht en de wandeling is ook met bordjes aangegeven. Vervolgens rij ik naar punt B als ze bij A is uitgestapt of naar punt A als ze bij B is uitgestapt. Dan stel ik in het navigatiesysteem Tom Tom een favoriet in bij het het punt waar ik ben uitgestapt en laat de auto daar achter. Dan zet ik de Tom Tom uit. Vervolgens ga ik met de andere hond op stap, uiteraard met medeneming van autosleutels en Tom Tom. Zo ongeveer halverwege komen wij elkaar tegen en nuttigen de meegebrachte etenswaren, lunchen heet dat.
Ik overhandig Francien autosleutels en TomTom en na verloop van tijd gaan wij ieder ons weegs, natuurlijk met medeneming van één van de honden. Als Francien nu haar wandeling beëindigd heeft komt ze uit bij de auto.
Ze zet de TomTom aan en rijdt naar het punt waar ik ga aankomen of al aangekomen ben. Dan zijn we weer samen en kunnen we of op weg naar een café om iets te drinken, een winkel om boodschappen te doen of gewoon weer terug naar de tent. Met doodmoeie, pijnlijke voeten en benen…. Dat dan weer wel. En zo hebben we het de rest van de tocht gedaan. De eerste paar dagen keken de honden, als we weer aanstalten maakten om na de lunch te vertrekken ons aan alsof ze dachten dat we gek waren geworden. Voor een hond ben je lekker met het roedel op stap en ga je dus niet uit elkaar. Maar na enige dagen leken ze het helemaal te snappen en liepen ze braaf mee, zonder al te veel om te kijken. Ze hadden toen in de gaten dat het toch op het eind van de dag weer goed zou komen!
Één keer kwamen we precies rond lunchtijd allebei tegelijk uit bij een klein restaurantje in een klein pittoresk dorpje aan het Canal du midi, dáár hebben wij natuurlijk meteen gebruik van gemaakt en hebben daar heerlijk op het terras de lunch gebruikt.
Natuurlijk ga ik in dit blog niet iedere loopdag beschrijven…. Dat zou niet erg boeiend zijn om te lezen. Het was ook zo nu en dan ook niet erg boeiend om te lopen… maar het hele gebeuren was buiten alle vermoeidheid, pijn…. saaie stukken toch een hele belevenis! Want hoe loste je dat op…. Omgaan met die vermoeidheid, die pijn…. saaie stukken een beetje door zien te komen…. De warmte….?
Ik heb heel veel foto’s gemaakt, dat vraagt natuurlijk je aandacht. Er waren best veel medereizigers op en naast het kanaal…. Heel veel ‘plezier’ boten, de meeste gehuurd. Daar zat dan een gezelschap op, vaak 2 echtparen of zo, die zo nu en dan duidelijk verveeld door het water gleden. Natuurlijk zat in 90% van de gevallen één van de heren achter het stuurwiel. Enigszins nors voor zich uitkijkend. De dames hadden helemaal niet anders te doen dan te zitten, de maaltijd te bereiden, te lezen én ze waren meestal wel zo aardig om vriendelijk te zwaaien naar een figuur die zich daar met rugzak en hond lopend langs het kanaal voortbewoog. Vaak kwam zo rond een uur of 11 – half 12 de wijnfles al op tafel, om een uur of half 1 gevolgd door een maaltijd. Grappig om te vertellen is dat één keer bij een lang kaarsrecht stuk van het Canal de rollen waren omgedraaid…. Toen zaten er opeens opvallend veel vrouwen achter het stuur van de boot. Daar vertrouwden de heren de boot wel even aan hun vrouw toe…. Van sturen was toch geen sprake!
In het kanaal zijn 64 sluizen. Als wandelaar merk je niet heel veel van het verloop dat er natuurlijk toch is over zo’n lange afstand, maar voor de boten zijn er heel veel sluizen die genomen moeten worden. Sommige zijn enkel, maar er zijn ook dubbele, driedubbele en bij Béziers zelfs een 9 dubbele sluis. Bij iedere sluis moet de boot wachten… er moet geschut worden en al met al neemt dat enorm veel tijd in beslag. Daar had je als wandelaar natuurlijk geen enkele last van. Soms was het zelfs zo dat je als loper, als de sluizen niet al te ver van elkaar af lagen een stuk sneller ging dan de boten.
Er zijn prachtige sluizen bij. Hieronder een paar foto’s van de mooiste exemplaren.
En dan heb je nog de fietsers…… dat is ook een grote groep. Alle bagage voor en achter mee op de fiets. In het begin van het Canal, vanuit Toulouse is er voor de fietsers een prachtig fietspad aangelegd. Behoorlijk breed en als loper maak je daar dan ook gebruik van. Vervelend lopen is het daar. Op dat asfalt heeft Francien dan ook aardig wat blaren opgedaan. Na een kilometer of 40 is er voor de fietsers geen fietspad meer en moeten ze over een zandpad fietsen, soms met grote boomstronken erin. Dat is voor de wandelaar weer een stuk aangenamer, maar voor de fietser soms behoorlijk hobbelig. Aan het beginstuk van het Canal, dus vlak na Toulouse loop je uren langs de snelweg met enorm veel lawaai. Daar kreeg ik op een gegeven moment wel heel erg de kriebels van. Maar gelukkig ook dat veranderde na een kilometer of 40 en toen werd het allemaal een stuk rustiger en landelijker.
Mentaal ben ik de tijd doorgekomen door me bezig te houden met het maken van haiku’s. Tijdens de schrijfweek die bij ons in Vareille in Augustus had plaatsgevonden had schrijfster Adriënne Nijssen de laatste dag daar een inleiding over gegeven. Daar was ik niet bijgeweest, maar de reader heb ik wel gelezen en ik vond het heerlijk om me daar tijdens het wandelen mee bezig te houden. Het enige probleem met het maken van die haiku’s is dat je als je dan weer dacht een leuke haiku te hebben gemaakt je hem na een half uurtje weer vergeten was en dan kon je weer opnieuw beginnen. Soms nam ik wel eens even pauze om de boel op te schrijven. Onder aan dit blog staan de haiku’s die ik tijdens de tocht gemaakt heb.
En dan heb ik heel veel gezongen en gefloten tijdens het lopen. Hele verhalen heb ik gezongen. Voor de op dat moment meelopende hond heb ik gezongen, daarbij heel veel haar naam zingend en dat ze zo’n lief hondje was enz. enz. Je zag ze, iedere keer als ze hun naam hoorden de oren spitsen. Ik had het idee dat ze het leuk vonden!
Pijn heb ik ook gehad… best veel pijn… in mijn voeten…. In mijn benen. Nadat ik in 2006 een chemokuur heb gehad zijn de uiteinden van de zenuwen in mijn voeten behoorlijk pijn gaan doen en dat werd door deze wandeling zeker niet minder!
Dus……. denk ik….. dat dit voorlopig even mijn laatste kunstje op wandelgebied was!! Als ik straks weer in Nederland ben neem ik mij voor regelmatig een lekker wandelingetje te maken. 10 km…. 12 km…. 15 km….. zeker niet meer. Ik ga ook kijken of er voor die pijn in de voeten misschien nog een mooie remedie te vinden is.
Al met al had ik het hele avontuur niet willen missen en ik wil dit blog eindigen met de haiku’s, die ik tijdens het wandelen heb bedacht.
Soleil in paniek
Toulouse te druk voor haar
ze huilt van bangheid…
Canal du midi
stapperdestapperdestap
een heel eind lopen.
Zin van het leven
lopen met hond langs
Canal du midi.
Geen echte stilte
langs het canal du midi
tóch erg genieten.
Loop langs het canal
en mijn hoofd wordt steeds leger
dat is genieten.
Het is nu acht uur
hond heeft het koud in de tent
we moeten opstaan.
Luna ruikt en ruikt
veel honden kwamen hier langs
dus Luna plast óók.
Samen aan de lunch
op de helft een ontmoeting
dan ieder haars weegs.
Op mijn broek gepiest
ken je dat natte gevoel?
moet nu weer drogen.
Ik mis de dieren
druiven en granen genoeg
ik wil een koe zien.
Soleil stapt braaf mee
altijd wil ze bij je zijn
Luna trouwens ook.
Lekker uit eten
wijn en mosselen met friet
benen zijn nu zwaar.
Camping Capestang
veel lawaai en het stinkt er
wel lekker pizza.
Varen met een boot
op het Canal, verveling
er is niets te doen.
Vendange, wijnoogst
er zijn overal druiven
en straks is het wijn.
Ik zing een liedje
wandelen als opera
lekker ontspannend.
Om elf uur al wijn
op boten van het Canal
dat doe ik maar niet.
Uitputting nabij
zal ik het halen vandaag?
daar is het eindpunt!
HODI, een mooi schip
een Engelse aan het roer
ze zwaaide vrolijk!
Capestang voorbij
we zijn al een eind op weg
we zijn er nog niet!
De tent opgeruimd
en nu fijn een hotel
lekker genieten.
Van tent naar hotel
in Nissan-lez-Enzerune
wat een weelde zeg!
Een belevenis
samen alleen wandelen
en dan weer samen.
Marseillan Plage
even lekker burgerlijk
in stacaravan.
Een donderend onweer
en plensregen in de nacht
in de caravan.
Donkere wolken
voordat we gingen lopen
maar… het klaarde op!
Nu nog twee dagen
niet heel erg veel zin meer in
we maken het af!
Al héél veel foto’s
meer dan zeshonderd tot nu
fijn terugkijken
We zijn bijna klaar
morgen nog een klein eindje
tien kilometer
We drinken erop
na morgen geen Canal meer
rust en nog eens rust!
Canal du midi
de laatste stap is gezet
Het is mooi geweest!
Morgen naar huis toe
we maken een mooi tochtje
slapen in hotel
Laatste pleisterplaats
in messenstad Laguiole
aligot eten.
Landschap zonder koe
is saai. Fijn, hier zijn ze weer
Aubrac, een mooi ras!
De laatste haiku
het Canal ligt achter ons
de tocht is voorbij.
Om te besluiten nóg een keus uit de vele, vele foto’s die ik tijdens deze wandeling maakte.
Ons soort mensen 