Dit is het tweede deel over onze jaren in Frankrijk. Van 2001 – 2012 bezaten wij , Francien en Heldine, een huis in de Auvergne. Het departement waar wij woonden heette de Puy-de-Dôme.
BESLOMMERINGEN EN BEZIGHEDEN VAN FRANCIEN EN HELDINE.
Buiten al die boodschappen, opknapbezigheden, onderhoudstaken hadden wij nog allerlei andere zaken aan ons hoofd.
De volgende fotoreeksen laten daarvan een aantal voorbeelden zien.
2005; FRANCIEN BREEKT HAAR HEUP EN LIGT ELF DAGEN IN HET ZIEKENHUIS VAN CLERMONT FERRAND. 2008; HELDINE BREEKT HAAR ENKEL EN LIGT VIJF DAGEN IN HET ZIEKENHUIS VAN MONTLUÇON.
Niet altijd was het zonnig in die twaalf jaar dat wij Vareille bezochten. Al helemaal niet letterlijk, want het kan daar in de Auvergne behoorlijk waaien en regenen. Maar ook figuurlijk maakten wij ongelukkige tijden mee. In 2005 maakten Francien en ik met mijn oudste broer Sam en zijn vrouw Marjon een wandeling in de buurt van Pontaumur. Honden Soleil en Luna wandelden mee en één van die twee rakkers zag iets en gaf een behoorlijke ruk aan de hondenlijn met als gevolg dat Francien uitgleed en op haar heup belandde en kon niet meer verder. Omdat wij al een aardig end het bos in waren gelopen moest er even goed nagedacht worden wat er gebeuren moest. Wij hadden wat stokbroden en andere etenswaar bij ons, want wij zouden idyllisch ergens midden in het bos, waar een vredig beekje liep, gaan picknicken. Francien kon geen poot meer verzetten en die hebben we met de stokbroden als een soort kussentje in haar rug op de grond neergevlijd. Mijn schoonzus bleef bij haar. Mijn broer en ik zijn samen met de honden teruggelopen naar Pontaumur en hebben daar in de plaatselijk supermarkt, bij de inlichtingendesk ons verhaal gedaan en meteen werden de hulptroepen opgeroepen om een ambulance naar de plek des onheils te sturen. Dat oproepen ging met behulp van een alarm dat over het dorp schalde. Al snel kwamen er allerlei mannen tevoorschijn én een rode ambulance. Wij hebben zo goed en zo kwaad als het ging uitgelegd waar de fatale plek zich bevond. En omdat er in dat bos geen autowegen waren moesten de hulpverleners te voet met de brancard op stap. Aangekomen bij de gevallene werd Francien op het brancar gehesen en toen weer te voet terug naar het parkeerterrein waar de ambulance te wachten stond. Omdat Pontaumur niet al te ver van Clermont Ferrand weg was werd zij naar het academisch ziekenhuis in Clermont Ferrand gebracht. Naar de eerste hulp afdeling, waar het behoorlijk vol lag met mensen die op racefietsen van de weg af waren geraakt.
Toen Francien dan eindelijk aan de beurt was bleek dat ze geopereerd moest worden. Er moest een pin in haar heup gebracht worden. Toen bleek dat er die avond geen chirurg meer ter beschikking was die de werkzaamheden kon uitvoeren. Er was wel een co-assistent, die al een end op dreef was, die de operatie kon uitvoeren. Meteen doen zei Francien in de vaste overtuiging dat een co-assistent heel erg goed zijn best zou doen op zoiets. Ondertussen was ik weer terug in het ziekenhuis en heb héél lang zitten wachten op enig nieuws uit de operatiekamer. Dat kwam niet. Toen ben ik dus afgedropen, de honden zaten al een tijd alleen thuis en ik dacht… morgenvroeg ben ik de eerste die hier weer is. En… dat was ook zo. Ondertussen had Francien de operatiekamer verlaten en lag in een bed. In dat bed verbleef ze elf dagen. Heel dicht bij Vareille in de buurt, in Pionsat, was een revalidatiecentrum. Op de borden in Pionsat stond altijd ‘centre de reeducation’, ik heb dus tot die tijd altijd gedacht dat dat een centrum was waar mensen ‘heropgevoed’ werden. Dat bleek niet het geval. Het was een revalidatiecentrum, waar mensen zoals Francien, die een ongeluk hadden gehad revalidatie konden krijgen. Onze buurman in Vareille, boer Guy, had een behoorlijk versleten knie en is lange tijd daar in dat centrum opgenomen geweest. Toen Francien zo’n dag of vijf in het het ziekenhuis van Clermont Ferrand lag en het duidelijk bleek dat zij absoluut niet terug zou kunnen naar ons huis in Vareille omdat daar veel niveauverschillen waren met kleine trapjes, die zij met haar kwetsuren zeker niet zou kunnen nemen hebben wij bij de verzekering geprobeerd haar een tijdje op te nemen bij het ‘centre de reeducation’ in Pionsat. Dat was :
1. En stuk goedkoper dan het ziekenhuis
2. Voor mij een stuk handiger om naartoe te gaan, want voor het dagelijks bezoek in het ziekenhuis van Clermont Ferrand moest ik anderhalf uur heen en weer anderhalf uur terug rijden, terwijl een bezoek aan het centre de reeducation op een minuut of twintig rijden lag..
Nee…. dat was uitgesloten volgens de verzekering, dat stond nergens genoteerd bij de mogelijkheden.
Dus… bleef Francien elf dagen in het ziekenhuis en werd toen met een ligtaxi vanuit Clermont Ferrand naar Nijmegen vervoerd en werd liefdevol opgenomen door onze vriendin Mieke, die voor dat doel bij een soort thuiszorgorgansisatie een ziekenhuisbed voor bij haar beneden besteld had.
Uiteraard… toen ik ook weer thuis was, kwam Francien weer naar ons eigen huis.
Drie jaar later, augustus 2008, was weer de tijd aangebroken dat er een ambulance moest komen voorrijden. Dit keer was Heldine aan de beurt en het gebeurde gewoon achter ons eigen huis. Wij hadden een bouwpakket voor een houten chaletje laten bezorgen, alle materialen naar beneden gezeuld en waren bezig om alle planken met beits te bewerken. Bij het aanpakken van een plank maakte ik een buitengewoon onbenullig valletje, hoorde krak en kon niet meer opstaan. Francien moest 112 bellen en na enige tijd kwam er inderdaad een ambulance aanrijden. Zij hebben mij per brancard naar de auto gebracht en ik werd naar het ziekenhuis in Montluçon vervoerd, want dat daar het dichtste bij. Toen ik net op de brancard lag kwam buurvrouw Rolande kijken wat er aan de hand was. Hoe zij wist dat er iets gebeurd was? Haar zus woonde destijds in een dorp verderop op weg naar Montluçon en zag de ambulance met vliegende vaart onze richting opijden. Rolande werd gebeld en zij spitste haar oren. Zij had al snel in de gaten dat de sirenes in Vareille stopten. En omdat er maar twee huizen in het gehucht bewoond waren was het voor haar niet moeilijk te raden dat het bij ons moest zijn.
Ik werd in Montluçon aan mijn enkel geopereerd, die op enige plaatsen gebroken was. Ik bleef 5 dagen in het ziekenhuis en kreeg gips waar ik zes weken niet op mocht staan of lopen. Ik was dus aan de stoel gekluisterd. De trapjes die nogal rijkelijk in ons huis vertegenwoordigd waren kon ik niet nemen en de trap naar de zolder al helemaal niet. Dus er kwam een soort stilletje in de huiskamer en slapen deden we in de huiskamer. Daar hadden de honden helemaal geen bezwaar tegen, want zij zagen het bed overdag als een hele grote hondenmand. Om de dag kwam er een soort wijkverpleger of verpleegster op bezoek die door middel van een soort luikje in het gips de wond kon verzorgen. Na verloop van tijd leerde ik wat rond te strompelen op krukken en kon ik door gebruikmaking van mijn zitvlak het kleine trapje in het tuintje op en plaatsnemen in een rolstoel die we van de buurvrouw geleend hadden.
Toen het tijd werd om weer de reis naar Nijmegen te aanvaarden moest Francien dat keer de hele reis alleen achter het stuur.
PETITE CHOUETTE.
In 2003 vatten wij het plan op om een kleine reisorganisatie op te richten. Als wij in 2005 beiden zouden stoppen met werken ging het mogelijk worden om een veel langere periode naar Frankrijk te gaan. In die zomer kwam student Roel naar Frankrijk. Hij was bezig met de lerarenopleiding economie en Francien was een van zijn docenten.
Wij hadden een hele range aan ideeën en een naam hadden we ook al bedacht, Petite Chouette. La Chouette betekent in het Frans de uil. In Vareille waren heel veel uilen in de avond en de nacht te horen.
Chouette is óók een uitroep en betekent dan…. leuk! Dat vonden wij wel een leuke samenvatting van ons kleine bedrijfje.
In het kort hadden wij de volgende plannetjes voor Petite Chouette. Een mini-camping, (meerdaagse) wandeltochten aanbieden. Organiseren van themaweken op allerlei gebied. Om er een paar te noemen, schrijfcursus, tai chi cursus, zingen, zelfreflectie, tekenen/schilderen, Franse les en zo nog wat ideetjes.
Zoals gezegd, in 2003 kwam Roel bij ons kamperen en die heeft een heus marketingplan geschreven, dus we konden aan de slag.
In 2005 gebeurde inderdaad wat in de planning zat, wij gingen beiden met pensioen. Dus… was het natuurlijk de bedoeling dat wij in 2006 voor het eerst voor langere periode naar Vareille zouden gaan. Echter…. Dat gebeurde niet. Begin 2006 kreeg ik via het bevolkingsonderzoek de diagnose borstkanker en moest toen allerlei behandelingen, operaties en een chemokuur ondergaan. Dat hield in dat wij alleen in de herfst voor enige weken naar Vareille zijn geweest en in die tijd had ik niets op te zetten, want de chemokuur was net achter de rug en ik had daarna het idee dat ik half dood was.
In 2007 hield ik mij de eerste weken van het seizoen in Nijmegen bezig met een ‘Herstel en balans cursus’. Een cursus bedoeld voor (ex) kankerpatiënten om weer een beetje bij bloed te komen na ziekte en behandeltijd. Dat ging met behulp van fitness, sport en gesprekken. Daarna zijn we dat jaar 2007 nog een paar maanden naar Vareille geweest.
Dus pas in 2008 konden we ons full speed met onze kleine onderneming bezighouden en vanaf die tijd hebben we aardig wat campinggasten ontvangen, twee schrijfcursussen, drie tai chi cursussen en een paar Franse cursussen georganiseerd en er zijn mensen geweest die vanuit onze stek een wandeltocht hebben gemaakt. In de volgende fotoserie’s laat ik wat marketingactiviteiten de revue passeren en tevens foto’s van onze themaweken.
Promotiemateriaal:
Schrijfweek 2009:
Tai chi week 2010:
Schrijfweek 2010:
Tai chi week 2011:
Tai chi week 2012:
Franse lessen:
CAMPING
En natuurlijk fotoserie over de camping. Klein bleef hij, maar er kwamen wel steeds meer mogelijkheden. Twee stroken met gras en een kampeerdersruimte. Een picknicktafel en wat parasols, het werd steeds completer.
DE MENSEN
De mensen, die bij ons kwamen, waren de belangrijkste component van ons verblijf. Familie, vriendinnen, vrienden, kampeergasten, wandelgasten en natuurlijk niet te vergeten de vriendinnen en vrienden die óók in Frankrijk woonden. Sommigen permanent, sommigen, net als wij, een deel van het jaar.
Een drietal fotoseries.
2002 t/m 2005
2007 t/m 2009 (in het jaar 2006 zijn Heldine en Francien i.v.m. de borstkanker van Heldine maar heel kort in Vareille geweest. Caroline en Govert zijn toen wel geweest met zoon Bart en kleindochter Zoë. Een paar foto’s van hun verblijf zijn opgenomen)
2010 t/m 2012
DE DIEREN, PLANTEN, HET ETEN EN DE KOEIEN EN EZELS IN VAREILLE
Om te besluiten een aantal fotoseries met verschillende onderwerpen.
Dieren, planten, eten en foto’s van koeien en ezels. Koeien waren er veel bij ons in de buurt, héél veel. En ook ezels waren geliefd.
Dieren:
Planten:
Het eten:
De koeien en de ezels:
DE BEWONERS VAN HET HUIS IN VAREILLE
De volgende serie met foto’s gaat over de bewoners van het huis in Vareille, Over Francien en Heldine en vier honden die in die jaren meegingen, Dido, Shiki, Soleil en Luna.
HET AFSCHEID VAN VAREILLE
En nu rest er nog een belangrijke serie met foto’s. Het afscheid van Vareille. Toen wij in april 2012 daar waren kwamen wij tot het besluit om het huis in Vareille te verkopen. Daar waren diverse redenen voor. Wij wilden erg graag ook in de zomer van ons heerlijke huis en fijne tuin in Nijmegen genieten. Dat misten wij. Daarnaast miste ikzelf ook de sociale contacten in Nederland in de zomer. Het onderhouden van huis en terrein begon ons een beetje zwaar te vallen.
Dus… zetten wij begin mei 2012 het huis te koop. Half oktober 2012 vertrokken wij en draaiden voor het laatst de sleutel in de voordeur om en brachten die bij de makelaar langs. Het huis was verkocht.
Voordat wij gingen namen we afscheid van onze vrienden en hielden een brocante van spullen die wij niet mee naar Nederland namen.
TENSLOTTE
Behalve foto’s heb ik ook films gemaakt tijdens onze Franse jaren.
Daar laat ik om dit blog af te sluiten ook nog iets van zien.
Om te beginnen een filmpje uit 2010 van een dorpsmaaltijd in Bussières met bal na. Francien en ik dansen de sterren van de hemel.
Vaak hadden wij buurkoeien in de wei naast ons. Het waren altijd koeien van boer Guy, onze buurman.
Zo nu en dan moeten er onderhoudswerkzaamheden verricht worden. Aan het werk met de bosmaaier dus!
Regelmatig moesten de koeien van Guy van de ene naar de andere wei overgebracht worden. Zij kwamen dan bij ons huis voorbij
Hier een kort filmpje van één van onze tai chi weken. Deze is van 2011.
Bijna iedere dag maakte Heldine een wandeling naar de beek beneden in het dal. Honden mee natuurlijk!
In 2009 maakte één van onze campinggasten, Agaath, een prachtig filmpje over haar verblijf bij ons. Ze heeft er een paar liedjes van George Brassens onder gezet..
En als laatste een klein filmpje over onze Tsjakkavogel. Deze vogel hoorden wij al de jaren dat wij in Vareille kwamen bij ons in de buurt roepen. De vogel riep: “Tsjakka, Tsjakka”. Wij hebben de vogel nooit gezien en kwamen er niet achter wat het er voor eentje was. Wij denken dat het een kraai was die een tijd in de leer is geweest bij Emile Ratelband.
Ons soort mensen 