Erna en andere beesten.
Dieren…. en specifieker gezegd, huisdieren speelden en spelen een belangrijke rol in mijn leven. Honden natuurlijk, en poezen, vogels, vissen, konijnen, cavia’s, schildpadden, paarden en een egel. Ik ben er natuurlijk nog een heleboel vergeten, want ook dieren die wij niet in huis hadden maar zagen in Artis, waar mijn vader lid van was en ik nu ook weer, speelden een grote rol.
In de loop van het verhaal kom ik vast nog op andere sporen waar ik in mijn leven dieren tegenkwam. Maar ik begin met Erna.
Erna was de eerste teckel die bij ons thuis haar intrede deed. Wij kwamen begin 1950 uit Indië, waren eerst een poosje in een hotel in Overveen gehuisvest en gingen toen naar een appartementencomplex in Bloemendaal. Daar kwam kleine bruine teckel Erna in mijn leven.
Op dit fotootje broer Bram met de kleine Erna in Bloemendaal.
Na niet al te lange tijd verhuisden wij van Bloemendaal naar het Wilhelminapark in Haarlem. Een huis met een grote tuin erbij. Erna was de vriend van iedereen in huis. Als je blij was, was zij ook blij, als je verdrietig was, of boos, was zij een geduldige praatpaal.
Zelfs voor de schildpad, die we in die tijd hadden.
Erna had het goed en Erna hield van lekker eten, die twee dingen bij elkaar opgeteld maakte dat Erna oversized raakte.
Nadat Erna al enige jaren deel uitmaakte van ons gezin bracht één van mijn broers, Bram om precies te zijn, een klein poesje mee naar huis. Erna was niet erg dol op poezen en wij kinderen, vonden het leuk om dat hondje een beetje op te hitsen. ‘Kijk Erna, poes, poes’ Erna werd dan opgewonden en wilde er achteraan.
Met dat kleine poesje moest dus voorzichtig gedaan worden. Als ze de tuin in moest om te plassen of anderszins, stond mijn moeder op de uitkijk of niet opeens Erna de tuin in kwam om dat poesje te grijpen. Dat ging een tijdje goed, maar toen, helaas, kwam Erna, hoewel behoorlijk dik, opeens als een schicht de tuin in gerend en griste het poesje voor de neus van mijn moeder weg en begon het beestje door elkaar te schudden alsof het een pantoffel was. Dat overleefde het arme beestje helaas niet.
Vrij kort daarna kwam er een nieuw poesje en gelukkig, dat ging allemaal goed. Het poesje werd Petrouschka genoemd, naar een ballet van Stravinsky.
Petrouschka werd groter en Erna leerde met haar te leven. Petrouschka kreeg een nestje, waarvan wij één poesje hielden en dat was Hestia, genoemd naar de godin van de huiselijke haard.
Over namen voor dieren werd altijd goed nagedacht en mijn vader was vaak de drijvende kracht achter de naamgevingen. Moeder en dochter poes zijn altijd héél close geweest.
Wonend aan het Wilhelminapark in Haarlem hadden wij nog veel meer dieren dan alleen een hond en poes. Er was een vogelkooi met tropische vogeltjes en parkietjes. 
In de huiskamer stond een tropisch aquarium. In de tuin liepen schildpadjes rond, die kwamen ook wel eens binnen. Wij hadden een tam egeltje in de tuin, Prikkie geheten, Toen dat beestje heen was gegaan heeft hij een mooi grafje in de tuin gekregen met een houten kruisje erop.
Van 1960-1963 zat ik op kostschool in Vaals. (over deze tijd heb ik een blog geschreven: Kostschooltijd ) Op het eind van het 2e jaar won ik bij een soort fancy fair die daar op school werd gehouden een wit konijntje. Je moest voor dat konijntje een naam verzinnen en degenen die de leukste naam had verzonnen mocht het konijntje mee naar huis nemen. Wij hadden thuis een boek dat ‘Grimbeltje, het duinkonijn’ heette. Dat vond ik een mooi boek en een leuke naam, dus die naam gaf ik op en…. ik won het konijntje.
Aan het eind van het schooljaar kwamen mijn ouders mij ophalen in Vaals. Ik had hen nog niet verwittigd over de prijs, dus ze werden erdoor verrast en het beestje mocht gelukkig mee naar Haarlem. Van een oude regenton werd een mooi konijnenhok gemaakt en Grimbeltje mocht ook wel door de tuin springen. Aan het eind van de zomervakantie ging ik weer onbezorgd naar Vaals en mijn jongste broertje Guus had beloofd dat hij voor Grimbeltje zou zorgen. Guus was toen een jaar of 5. Dat bleek toch een hele opgave te zijn voor zo’n klein ventje want wat bleek, kleine Grimbeltje groeide uit tot een Vlaamse reus. Toen ik in de herfstvakantie weer thuis kwam werd ik daar geconfronteerd met een enorm konijn en Guus moest hard werken om het hok schoon te houden en het beest van voedsel te voorzien.
Toen ik weer thuis kwam na drie jaar kostschool hadden mijn ouders, samen met anderen de ‘kunst in de kamer’ opgericht. Bij ons thuis en soms ook bij anderen werden culturele avonden georganiseerd. Soms hield iemand een lezing of er werd door iemand een instrument bespeeld. Er kwamen dan zo’n 20 mensen en Erna lag altijd ergens in een hoekje te slapen. Het gebeurde weleens dat er opeens een enorm gesnurk weerklonk. Dat was Erna. Zij moest even wakker geschud worden en dan ging het weer een tijdje goed. Des te meer Erna op leeftijd kwam, des te winderiger werd ze en dus kwam het ook wel eens voor dat ze tijdens een interessante lezing een enorme wind liet en er een behoorlijke rotte eieren lucht door de kamer waarde. Op zo’n moment werd ze met mand en al op de gang gezet.
Soms kwam er bezoek en bij de ontvangst van dat bezoek was Erna er natuurlijk ook altijd bij. Hier een foto van een bezoek van Tante Els, de zus van mijn vader, en tante Sven met hun hondje Peter. Erna staat er ook prominent bij.
Om dit hoofdstuk te besluiten nog een kleine fotoserie met Erna.
Dino.
Toen Erna moest inslapen, ze is naar mijn herinnering een jaar of 13 geworden, zei mijn moeder in eerste instantie dat ze geen hond meer wilde. Maar dat duurde niet lang. Na vrij korte tijd werd er een nieuw teckeltje uitgezocht en deed zijn intrede in de familie. Dino heette hij, deze was zwart van kleur.
Het verhaal van Dino kan ik het beste vertellen met behulp van foto’s.
Dino was een vrolijk hondje. Ze hield van spelen in de tuin, jagen achter de poezen, die natuurlijk de baas waren, want zij waren al heel lang bij ons en wandelen op het strand. Bij de laatste twee foto’s past een verhaal. In 1966 waren mijn ouders 25 jaar getrouwd. Dat werd op twee manieren gevierd, bij ons in de tuin, wij woonden aan het Wilhelminapark in Haarlem werd een tuinfeest gegeven. Natuurlijk was Dino aanwezig bij het feest. Op de foto zien we Mevr. Rezelman, de moeder van Marjon, de vrouw van mijn oudste broer Sam, met Dino op haar schoot. Op de foto daarna is Nadine Weinstein te zien. Nadine hadden wij leren kennen tijdens de cruise die wij met z’n allen maakten ter gelegenheid van het 25 jarig huwelijk van mijn ouders. De cruise ging naar Noorwegen. Wij voeren langs de hele kust van Noorwegen en passeerden de poolcircel. De familie Weinstein uit Antwerpen maakten dezelfde tocht. De twee dochters kwamen niet lang nadat we weer thuis waren in Haarlem bij ons op bezoek. Op de foto zien we Nadine en Dino.
Dino wordt ouder, wij worden groter. In deze serie veel foto’s die in de tuin van het huis aan het Wilhelminapark zijn genomen. En ook twee foto’s die gemaakt werden in het bungalowpark het Bosch van Drakensteyn in Lage Vuursche waar wij enige jaren de zomervakantie doorbrachten.
Na de vakanties in Lage Vuursche kochten mijn ouders een huisje in een bungalowpark in Sint Maartensvlotbrug bij Schagen in de buurt. Zij gingen daar vaak de weekenden naartoe en dan ging Dino natuurlijk mee. Ook op de foto zien we de kraai Geslaagd. Een vreemde naam voor een kraai kun je wel zeggen. Dat zit zo… op de dag dat ik rijexamen deed en daarvoor slaagde kwam mijn jongste broer Guus met een kraai thuis, die gewond was. De vogel moest een naam hebben. Dat werd Geslaagd. Het beestje knapte op, werd tam en ging in het weekend mee naar Sint Maartensvlotbrug. Op de laatste foto is Geslaagd weer te zien, samen met Marleen, het eerste kleinkind in de familie, dochter van oudste broer Sam en zijn vrouw Marjon.
In de laatste fotoserie 3 foto’s waar Dino deel van uitmaakt. Daar horen 3 verhalen bij.
Op de eerste foto een winterwandeling in de buurt van Haarlem. Wij maakten die wandeling met de familie Douwes en met de familie Teekens. Dino wordt gedragen door het meisje Douwes, helaas… haar naam is mij ontschoten. Zij had ook nog twee broers die Hans en Baas heetten. Baas heeft niet altijd Baas geheten, hij heette eigenlijk Gerard, maar kennelijk is Baas op een zeker moment zijn roepnaam geworden. Waarom? Dat weet ik niet.
Baas is kort, heel kort een vriendje van mij geweest. Met de nadruk op heel kort.
Maar hier gingen wij dus met z’n allen wandelen en Dino mocht mee. Ook Tante Martha, die oorspronkelijk uit Wenen kwam, weduwe was en twee dochters had, die Trudie en Elke heetten waren mee. Tante Martha was geen echte tante. Zij was een kennis van mijn ouders. Volgens mij kenden ze elkaar uit de kerk.
Trudie en Elke, die tot de leeftijdscategorie van mijn twee oudste broers behoorden kwamen wel eens bij ons thuis dansen, met mijn broers Sam en Bram.
Foto twee is genomen tijdens het verlovingsfeest van mijn zus Caroline. Op de foto mijn ouders en de moeder van mijn vader, oma Dunlop. Ook de vader van Caroline’s verloofde Govert is aanwezig. Verder rechts vooraan zittend op de grond Marjon, vrouw van oudste broer Sam, die in verwachting is van het eerste kleinkind Marleen. Broer Sam maakt zoals meestal de foto, hij is fotograaf en dus altijd de aangewezen persoon om foto’s te maken. Links zittend op de grond is mijn broer Bram, dan kom ik en daarnaast zit Josien, de vriendin van Bram. Gemist worden dus Sam en jongste broer Guus. Waarom hij er niet bij is, weet ik niet meer en dan, waar het in dit geval om draait, bij mij op schoot zit zwarte teckel Dino.
En dan tenslotte op foto drie zit mijn vader met op zijn schoot Martijn, het tweede kind van Sam en Marjon en ook, wat vaagig zien we dat Dino mee op schoot mocht.
Jodocus.
Toen ik nog net niet op kamers woonde in Haarlem, maar er wel voor mij op het Wilhelminapark op de bovenverdieping van het huis een soort appartementje was ingericht met een eigen douche, een keuken en een w.c. heb ik een cavia genomen. Jodocus heette het beestje. Ik woonde alleen en zocht wat gezelschap.
Walter.
Nadat Dino de leeftijd had bereikt dat ze deze aarde had verlaten deed de derde teckel zijn intrede. Mijn vader had een nieuwe baan in Goes aangenomen en daarheen waren mijn ouders dan ook verhuisd. En daar werd bruine teckel Walter gekocht. Volgens mij kwam Walter van een teckelkennel met de prachtige naam ‘Van de zeven bergjes’
Walter deed rond 1975 zijn intrede. In 1977 overleed mijn vader en na een klein jaar verhuisde mijn moeder naar Wageningen en betrok zij een serviceflat daar, Belmonte geheten. Natuurlijk verhuisde Walter mee. Heel erg oud is Walter niet geworden. Hij kreeg enorm last van zijn rug, een bekende teckelkwaal en moest toen inslapen. In de tijd dat mijn vader overleed en overleden was is Walter een tijd bij mij geweest. Ik woonde en werkte toen in Castricum en had zelf ook een hond die Manja heette, een Basset de Normandie. Over haar gaat het verderop in dit verhaal.
De paarden in mijn leven.
Paarden hebben enige tijd een belangrijke plaats in mijn leven ingenomen. Enige jaren heb ik op paardrijles gezeten bij Truus Vos, die een manege had in Overveen. Ook maakte ik mooie duinritten in de Kennemerduinen. En enige keren ging ik op ruiterkamp in Vaassen en op Texel.
Een paar foto’s van mijn paardrijavonturen.
Manja.
In 1978 werkte ik in de bibliotheek van Castricum en woonde ‘op Bakkum’ zoals dat genoemd werd. Bakkum hoorde gewoon bij Castricum, maar toch werd dat onderscheid in naamgeving gemaakt.
Ik wilde graag een hond en heb toen in de buurt van Nieuwveen waar broer Bram woonde een Franse Basset de Normandie, die al een tijd ergens in een hoekje van een boerderij zat meegenomen naar huis. Ik heb haar Manja genoemd. Ze was al een maand of zes en was niet zindelijk en niet erg gewend aan het gezelschap van mensen. Toch was het een lieverd. Ze heeft er erg lang over gedaan om eindelijk eens zindelijk te worden. Ik nam haar altijd mee naar de bibliotheek en in het begin was dat door die onzindelijkheid wel een beetje problematisch. Dat kwam uiteindelijk goed en we hebben veel lange wandelingen met elkaar gemaakt en het was toch wel heel gezellig dat ze bij me was. Zoals ik eerder al schreef kreeg ik tijdens de ziekte en het overlijden van mijn vader teckel Walter erbij en gelukkig konden Manja en Walter het goed met elkaar vinden.
Toen ik eind 1980 van baan veranderde en naar Nijmegen verhuisde ging Manja natuurlijk mee. Daar kon ze niet mee naar het werk, maar omdat ik tegenover mijn werk woonde kon ik tussen de middag naar huis en zat ze niet al te lang alleen.
Toen Manja 5 jaar oud was kreeg ze een hersentumor en moest ik haar laten inslapen.
Sita, Sijtje en Harrold (Harriet).
Nadat Manja er niet meer was ben ik na een paar jaar zonder dieren overgestapt op de poezen. In de tijd dat ik met Marieke samenwoonde hebben we twee kleine poesjes uitgezocht. Sita en Sijtje. Een tijdje ging dat goed en toen kreeg Sijtje wat psychische problemen. Dat resulteerde in iedere keer weer plassen in huis. Helaas, dat konden we haar niet afleren en uiteindelijk hebben we haar naar de Stichting Kattenzorg gebracht. Daar is ze liefdevol geadopteerd door een echtpaar waar ze helemaal alleen de aandacht kreeg. Toen was het plasprobleem meteen verdwenen.
Na een tijdje hebben we een ander poesje genomen. In eerste instantie dachten we een katertje in huis gehaald te hebben en we gaven hem de naam Harrold. Tegen de tijd dat ik hem naar de dierenarts bracht voor een castratie verzekerde deze mij dat er aan dit beestje niets te castreren viel, want het was een poesje. Ik heb haar toen omgedoopt naar Harriet om ervoor te zorgen dat ze niet in een identiteitscrisis verzeild zou raken.
Francien en Heldine en hun honden.
Hiermee eindigt mijn verhaal over de (huis)dieren in mijn leven.
Dat houdt niet in dat het na het poezenavontuur stopte met de dieren. Integendeel. Ik heb, vlak voordat ik Francien leerde kennen weer een hond genomen, Dido genaamd. Harriet was toen al overleden, maar Sita heeft nog een tijd samen met Dido opgetrokken.
En daarna hebben Francien en ik samen nog een aardig aantal honden gehad. De twee honden die Francien meenam toen wij samen verder gingen, Charlotje en Shiki. Toen volgden nog Soleil, Luna, Marre en Soera. En tenslotte Baya, die wij vlak voor de coronatijd in ons huis opnamen.
Ons soort mensen 
Teckels en cavia’s… geweldig!
Leuk Heldine