Zo nu en dan mocht ik samen met mijn vader, ik denk dat ik zo rond de 5 jaar was, het ‘pinguïnlied’ doen…. een heerlijk spelletje….
Eerst even een kleine uitleg: bij het ‘pinguïnlied’ ging ik op mijn vaders schoenen staan… met de gezichten naar elkaar. Mijn gezicht natuurlijk een stuk lager, want ik was nog maar klein. Ik hield mijn vader stevig vast, ik denk zo’n beetje boven bij zijn benen. En dan….. gingen we zingen….. We zongen dan het pinguïnlied….. Dat lied ging ongeveer zo:
Daar komen de pinguïns wit en zwart….
Ze komen van huis en ze lopen niet hard……
Van je wiegel de waggel van één twee drie
Van je wiegel de waggel van één twee drie…
Nadat wij dit een keer gezongen hadden ging mijn vader met mij staand op zijn schoenen lopen door de kamer en we zongen het lied nóg een keer, bij de strofe ‘van je wiegel de waggel van één twee drie’ maakten wij gezamenlijk 3 sprongetjes. Of eigenlijk… op zijn schoenen werd ik een beetje opgetild en hoefde ik eigenlijk niets te doen om die 3 sprongetjes te maken.
Wat was dat heerlijk…zó dichtbij mijn vader en dan dat spelletje doen. Omdat ik zo dicht tegen hem aangedrukt was rook ik hem… voelde ik hem…..
Mijn vader was sterk en had geen enkele moeite om met mij op zijn schoenen rond te lopen én… rond te springen.
Op een gegeven moment werd ik natuurlijk te oud, te groot en te zwaar om dit spelletje met mijn vader te doen. Vele jaren later dansten wij samen, mijn vader en ik. Wij dansten de Weense wals. Ik denk dat ik toen zo’n 16, 17 jaar was. Mijn vader was nog steeds groter en een stuk sterker dan ik. En als ik samen met hem door de kamer danste, eigenlijk kun je beter zeggen zweefde… kreeg ik zo’n beetje zo’n zelfde gevoel als vroeger bij de pinguïndans. Ik hoefde zelf nauwelijks inspanningen te verrichten…. Ik werd gedragen… door mijn vader…. En dat was heel bijzonder.
Ons soort mensen 