Inleiding
Lang geleden… rond 2001 ben ik begonnen met een ‘huisblad’……. dat huisblad had ik de naam ‘HET BLITZ-DUNLOP VENTIEL’ gegeven.
Waarom ik het huisblad ben begonnen en waarom deze naam…. dat ga ik hierna uit de doeken doen.
Het logo van het huisblad zag er zo uit:
Drie nummers zijn er indertijd verschenen. Ik ben nog wel eens bezig geweest met weer een nieuw nummer…. maar daar is toen niet veel van gekomen en al met al is het tijdschrift een beetje in de versukkeling geraakt en een zachte dood gestorven. Na het huisblad heb ik een website aangemaakt met dezelfde titel en geprobeerd die website actueel te houden en te vullen met met nieuwe verhalen. Helaas…. ook die poging was niet heel succesvol.
Dat is jammer want er stonden leuke artikelen in het blad en op de website en door middel van dit blog op deze website wil ik ‘het Blitz-Dunlop’ ventiel weer een nieuw leven inblazen. De belangrijkste reden daarvoor is… ‘het BLITZ-DUNLOP VENTIEL’ gaat over mij, Heldine én over mijn partner Francien. Onze belevenissen sinds 1993, het jaar dat wij elkaar leerden kennen.
Om te beginnen ga ik uitleggen wat ‘het Blitz-Dunlop ventiel’ eigenlijk precies inhoudt en ga ik uitleggen waar die naam vandaan komt.
Heldine Dunlop, ik dus, en mijn partner Francien Blitz zijn al aardig wat jaartjes bij elkaar, om precies te zijn is dat sinds 1993. In 2001, tijdens het kopen van een vouwfiets kwamen wij erachter dat er een BLITZ-DUNLOP ventiel bestaat. Het spreekt vanzelf dat ik deze ontdekking, tot op de bodem ben gaan uitzoeken.
Toen wij de fiets wilden gaan betalen stond dit op de toonbank van de fietsenzaak:
Een ventiel met de naam Blitz/Dunlop.
Wat was dat? Was dat daar speciaal neergezet voor ons? Wisten ze daar dat wij zo heetten. Die vraag stelden wij natuurlijk aan de verkoper. Die moest hard lachen en zei “kent u het BLITDUNLOP ventiel niet?” Dus ben ik op mijn werk, de bibliotheek, meteen naar informatie gaan zoeken over ventielen in het algemeen en het BLIT-DUNLOP ventiel in het bijzonder.
En wat bleek? Dit ventiel is ook wel bekend onder de naam ‘gewoon Hollands ventiel’. Toen kwam de fantasie natuurlijk meteen op gang. Want wat is er niet mooier dan verbonden te zijn door een ventiel.
HET ONTSTAAN VAN HET BLITZ-DUNLOP VENTIEL.
De ontstaansgeschiedenis van het BLITZDUNLOP ventiel ziet er als volgt uit: het oude model DUNLOP-ventiel werd vroeger gemonteerd in de binnenband. Tegenwoordig is dit vast ingevulcaniseerd in de binnenband, waardoor het platte deel in de schroefdraad op de schacht overbodig geworden is, omdat het daarop passende glijringetje met montagemoertje vervallen is. Toen kwam daar het BLITZ-ventiel bij en vervolgens werden deze 2 ventielen in elkaar geschoven en dit werd dus het BLITZDUNLOP ventiel. Het Blitz ventiel werd geplaatst in de bestaande Dunlop schacht en werd vastgezet met de bestaande ventielmoer.
A. Het oorspronkelijke Dunlop-ventiel
E. Het Blitz-ventiel.
F. Het Blitz/Dunlop Ventiel.
Als de Winkler Prins er op nageslagen wordt dan geeft die daar nog de volgende uitleg bij:
Ventiel: een klep aan bijv. een luchtband voor het onder druk toevoeren van lucht. Er zijn verschillende soorten ventielen, regelventielen, waarmee de doorstroming geregeld wordt; veiligheidsventielen, waarbij bij een te hoge druk lucht ontsnapt; terugslagventielen, die voorkomen dat de doorstroming in de verkeerde richting plaatsvindt en reduceerventielen, die de druk verlagen tot een bepaald niveau. Ook veel muziekinstrumenten maken gebruik van een soort ventiel. Denk aan de accordeon. Denk aan de hobo.
Wat zegt dit nu allemaal over Francien en over Francien in combinatie met Heldine? Dat lijkt duidelijk!
Het samenzijn van die twee kan gezien worden als een ventiel en dan om precies te zijn een BLITZ-DUNLOP Ventiel. Eerst trokken ze afzonderlijk op. Dat ging goed. Ieder op haar eigen wijze regelde de druk in het leven. Toen volgde er een ontmoeting. De luchtdruk werd verdubbeld en moest geregeld worden. Afgesproken werd dat voortaan samen te doen. Blitz en Dunlop gingen samen op en werden gezamenlijk een regelventiel, een veiligheidsventiel, een terugslagventiel en een reduceerventiel. En dat werkte. Zoals uit bovengenoemde technische verhandelingen blijkt is een ventiel een complex geheel. En als er soms wel eens wat te veel lucht in het samenzijn komt dan moet er door het ventiel hard gewerkt worden. Maar…. als beide onderdelen goed bij elkaar passen dan kan het Blitz-Dunlop ventiel de hele wereld aan!
Het BLITZ-DUNLOP ventiel en hun maatjes Dido en Shiki.
En dit is het BLITZ-DUNLOP VENTIEL in levende lijve:
Een paar schepsels waren in die tijd, 2001 dus, in het leven van Francien uitermate belangrijk. Er was een grote zwarte en er was een kleine felle. Deze twee dames deelden net als Francien en Heldine óók al bijna 8 jaar het leven met elkaar. Dat is niet altijd even eenvoudig. Je zou zeggen dat de grote zwarte de baas was. Nee, de kleine felle maakte de dienst uit. En allebei zijn ze even dapper. Wat hebben ze namelijk gepresteerd? In 1997 hebben ze ± 2200 km. gelopen! En Francien en Heldine liepen met ze mee. Het eindpunt van de tocht was Montaillou in de Pyreneeën. Op deze spannende voettocht kom ik in dit blog op een later tijdstip nog uitgebreid terug.
Hier zijn de twee heldinnen:
De grote zwarte heette DIDO. De kleine felle heette SHIKI.
Het is er dan toch van gekomen. Het Franse Huis! In de carnavalsweek van 2002 was de overdracht! We togen op donderdag na carnaval met de camper naar de Auvergne. Daar werden wij op vrijdag verwacht voor de overdracht van ons Franse Huis!
We vertrokken om een uur of negen die donderdag uit Nijmegen. Het was stralend weer, dus dat beloofde wat voor die paar dagen. Even na Parijs betrok het en het werd echt slecht. In de stromende regen kwamen we in Bussiéres aan. Het laatste eind reden we in het pikkedonker. Toch was het niet echt moeilijk te vinden. Vooral te danken natuurlijk aan het feit dat we er in November vorig jaar al geweest waren. We zetten de camper vóór het huis. In Nederland hadden we al besloten om de nacht daar door te brengen, voor onze bijna eigen voordeur. Om een uur of 7, halfacht kwamen we aan. Eerst natuurlijk aan de wijn. Daar was ik wel aan toe! Ik had een handig bijna kant en klaar pak eten meegenomen. Iets van Thaise kip of zoiets. Zo klaar en helemaal niet slecht. Na het eten was het wel zo ongeveer bedtijd. Eerst de honden eruit. Francien was net buiten, of er stopte een klein autootje naast haar. De buurman, ene Guy, die haar meteen verzekerde dat we altijd bij hem konden aankloppen voor hulp. Dat klonk in ieder geval aardig en hulpvaardig.
De volgende ochtend was om elf uur de afspraak bij de notaris. Eerst mochten de honden voor de eerste keer hun eigen wei gaan inspecteren. Zo te zien beviel dat goed. Shiki vermoedde allerlei muizen en andere beesten in het gras! Dido rende lekker rond.
Na het ontbijt richting Pionsat, 7 km verderop, waar de notaris huisde.
Er was markt. Nu is dat wel een heel weidse aanduiding voor de enkele kramen die daar waren opgesteld, maar bananen, sinasappels en honing waren er in ieder geval te krijgen en die hadden we net nodig! Ook is er daar naast de kerk een prachtige openbare toilet. Die kwam onder die omstandigheden heel goed van pas. Plassen in de camper gaat prima, voor andere zaken zoeken we het toch liever buitenscampers.
In het dorpscafé hadden we nog net tijd voor een kop koffie en om 11 uur scherp belden we bij de notaris aan de deur. Daar was het snoeiheet! Onze makelaarster, Desirée en een compagnon van haar waren van de partij en natuurlijk de verkoper, Philippe Beaujard, waarvan op de koopakte vermeld stond dat hij ‘celibatair’ was, stond daar met vrouw, kind en vader. Natuurlijk moesten wij nog minstens een kwartier wachten, de notaris was nog met een belangrijke andere zaak bezig! Maar eindelijk mochten wij ons allemaal rond het bureau van de notaris scharen om de handelingen te verrichten, die tot de overdracht zouden leiden. Het hele verhaal werd in het Frans voorgelezen en Desirée deed haar best alles voor ons te vertalen. In de loop van het verhaal kregen notaris en verkoper nog woorden over iets belastingtechnisch, maar uiteindelijk werden alle daar voor in aanmerking komende personen, Philippe, Francien en vader uitgenodigd vele parafen en handtekeningen op allerlei papieren te plaatsen. Ook de 2 makelaars kwamen nog aan de beurt, dus het was een heel geschrijf en geteken.
Maar…toen al deze noodzakelijke handelingen dan verricht waren kregen wij de sleutel. Ieder één. Van de voordeur. Alle andere sleutels zouden we, hangend aan een haakje in het huis aantreffen.
Na het overhandigen van een fles wijn door de makelaar, waren wij vanaf dat moment eigenaar van het huis in Bussières, om precies te zijn Bussières-près Pionsat.
Het spreekt vanzelf – na dit officiële gebeuren – reden we naar het huis en konden voor de eerste maal zelf met de sleutel de voordeur openen en het huis betreden. Het eerste wat opviel was dat de ladder naar de zolderverdieping verdwenen was.
Een los attribuut zal de vorige eigenaar wel gedacht hebben, meenemen dus! Wel jammer, want het was een mooie oude houten ladder. In November lag er ook nog wat andere oude troep; ijskast, tafeltje, kruiwagen en ook dat was nu verdwenen. Wij begonnen met het neerzetten in de huiskamer van alle spullen, die we uit Nederland hadden meegenomen. Toen we op donderdagavond aankwamen hadden we er al een aantal in de bijkeuken gezet. Maar, omdat die ruimte (nog) niet afsluitbaar is, kon dat daar natuurlijk niet blijven staan.
Zo zonder ladder konden we helaas niet meer op de zolder komen. Dat vonden we toch wel noodzakelijk, dus besloten we om de volgende dag naar een grote bricolage in St. Eloy-les-Mines te gaan om daar een nieuwe ladder te kopen.
Om een uur of 2 had Francien met de verzekering Axa in St.Eloy-les-Mines op het kantoor een afspraak gemaakt om het huis te verzekeren. Wij werden door een mevrouw geholpen, die ons allemaal moeilijke vragen stelde, die zo 1, 2, 3 niet allemaal uit de losse pols te beantwoorden waren. Maar met behulp van het woordenboek kwamen we er helemaal uit en was ook die klus geklaard.
Ook had Francien om een uur of 4 een afspraak op de bank CX gemaakt om daar voor gebruik in Frankrijk een gezamenlijke rekening te openen. Ook daar kwamen wij keurig op tijd aan en werden uitgenodigd plaats te nemen in een kantoortje van het bankgebouw. Een wat giechelige mevrouw stond ons te woord. Om deze zaak in orde te krijgen was ons al medegedeeld dat wij beide ons paspoort dienden te tonen. Dus toen deze bankmevrouw ons hiernaar vroeg tastte ik zelfverzekerd naar mijn mapje waar normaal gesproken mijn paspoort, rijbewijs + hondenpaspoort in zit. Tot mijn grote schrik bevond zich daar alleen het hondenpaspoort in. Enige weken daarvoor moest ik van mijn paspoort en van dat van Francien een kopie maken voor de notaris in Pionsat. Hierna had ik kennelijk het paspoort niet weer teruggedaan in het daarvoor bestemde mapje. Dat was werkelijk even schrikken. In de eerste plaats omdat we nu geen gezamenlijke rekening konden openen. Francien alleen kon dat uiteraard wel. Maar vooral omdat ik nu wist dat ik zonder paspoort en rijbewijs in Frankrijk was en dus eigenlijk illegaal. Dat is allemaal niet zo’n probleem als er niets gebeurd, maar heel erg lastig als dat wel het geval is. Toen ik op zondag weer zonder problemen de Nederlandse grens overtrok kon ik een zucht van verlichting niet onderdrukken! Op de bank heb ik nog wel gevraagd of het niet met het hondenpaspoort geregeld kon worden, maar dat behoorde helaas niet tot de mogelijkheden.
Na het bezoek aan de bank hebben we in Pionsat nog een paar boodschappen gedaan voor het eten ’s avonds en zijn toen weer terug gegaan naar ons huis.
De volgende ochtend, zaterdag zijn we ’s morgens naar St.Sloy-les-Mines gegaan voor de ladder. Ik reed gewoon en tot onze schrik werd er bij het begin van het stadje gecontroleerd, maar…gelukkig wel aan de andere kant van de weg!
De bricolage was meteen bij het inrijden van het stadje. Er was van alles te krijgen, maar ladders zagen we niet. Toch waren die er wel. Nadat we een meneer hadden aangesproken en met handen en voeten hadden duidelijk gemaakt wat onze wensen waren, nam hij ons mee naar achteren en daar stond nog van alles en nog wat opgesteld. Óók de ladders. Wij kochten een uitschuifbare ladder in twee delen die gelukkig makkelijk in de camper paste. Na deze boodschap namen wij nog even een kijkje in de overdekte markt, die eigenlijk al afgelopen was. Daar komen we zeker nog eens terug! In de grote supermarkt nog wat boodschappen gedaan en daarna hadden wij naar eigen menig wel een kop koffie verdiend in een van de plaatselijke cafés. Ook daar liep het al snel tegen sluitingstijd.
Op weg naar ons huis zette ik Francien met de honden even af, zodat die op een mooi landweggetje nog even de pootjes konden strekken.
Eenmaal weer voor het huis aangekomen natuurlijk meteen de ladder uitgeprobeerd. Het paste prima!
In de wei van de buren stonden opeens vier ezels. Die hadden we nog niet eerde opgemerkt! Er kwam een meneer in een klein autootje, stapte uit en beende over onze wei beneden naar de wei, waar ook een klein beekje stroomt. Hij mompelde iets onverstaanbaars en wees naar iemand, die daar beneden met een tractor aan het werk was. Toen ben ik foto’s gaan nemen. Buiten, vanaf alle hoeken van “ons land” en binnen; vooral detailfoto’s. Van de muren en de groepenkast. Van de badkamer en het vreemde luik in de berging. Van de schouw en de garage en ga zo maar door.
Na verloop van tijd kwam Francien weer thuis met de honden en enige tijd later vertoonde ook Guy, de buurman, zich weer. Een aardige vent, die gelukkig redelijk verstaanbaar en niet al te snel sprak. Hij heeft ons van alles verteld over de historie van het huis en de grond. Hij benadrukte nog eens dat we altijd bij hem konden aankloppen en dat hij niet “sauvage” was. Gelukkig konden we hem verzekeren dat ook wij niet van het hele “wilde” soort waren! Hij vertelde ons dat er in Espinasse, een dorp op ± 6 km , een nog veel groter bricolage was. Waar werkelijk alles voor de doe-het-zelver te krijgen was. Hij vroeg ons of hij zijn ezels zo nu en dan in onze wei zou zetten, om het wat kort te houden. Hij bood ons aan de wei dan ook schoon te houden. Hij had 2 honden bij zich. Eén, ’n Border collie, was heel erg schuw en “woonde” z’n hele leven al onder de tractor en beschouwde die als zijn eigendom. De ander was een Franse beauçeron en was op eigen erf heer en meester, maar daarbuiten wel vriendelijk. We hebben met hem afgesproken dat als we in April weer terugkomen, we bij hem langs zullen gaan. Hij wist om te beginnen wel mensen die elektriciteit en water konden aanleggen.
De historie van het huis van de laatste 20 jaar was als volgt: Guy kocht in ± 1982 de boerderij waar hij woont met grond, ca. 110 ha. ‘Ons’ huisje en grond hoorde oorspronkelijk bij dit geheel. Hij had een werknemer, een man zonder vrouw of kind, waar hij dit huis aan gegeven heeft (of die het gekocht heeft). Deze man had een grote plaats in zijn hart. Hij vertelde dat hij er vele mooie gesprekken mee gevoerd had. Ergens midden jaren 90 is deze man overleden en heeft het huis aan zijn broer vererfd. Dit was natuurlijk toen ook een oude man. Hij heeft dit huis aan zijn kinderen geschonken en uiteindelijk is één van de zonen eigenaar geworden. Deze heeft denk ik een tijdje het idee gehad er zelf te gaan wonen en is met het opknappen begonnen. Maar na verloop van tijd is hij van dat idee afgestapt en heeft het vervolgens te koop gezet.
Deze ontmoeting met Guy was veelbelovend voor de toekomst. Een aardige man, wiens hulp en contacten we in de toekomst denk ik goed kunnen gebruiken. Als we in April weer naar Frankrijk gaan nemen we een paar lekkere dingen voor hem mee. Kaas en Berenburg bijvoorbeeld.
Na dit gesprek zijn we naar St. Maurice-près-Pionsat gereden, een klein dorpje 4 km verderop. Van Guy hadden we begrepen dat daar een bakker en een klein supermarktje was. Toch weer 5 km dichterbij dan Pionsat zelf, waarvan wij dachten dat dat de dichtstbijzijnde winkelmogelijkheid was. En inderdaad, bakker en supermarkt waren daar voorhanden en er was zelfs een hotelletje! Hierna reden wij naar St. Eloy-les-Mines. We hadden bedacht dat we die avond daar bij de Italiaan uit eten zouden gaan en de nacht in de camper op het marktplein zouden doorbrengen. Het was nog steeds rotweer. Maar eigenlijk deerde ons dat niet, want met de kachel aan is het prima uit te houden in de camper.
De volgende ochtend zijn we om een uur of 8 vertrokken. Tot Parijs was het heel erg rustig op de weg én slecht weer.
Nà Parijs, het was bijna niet te geloven klaarde het weer helemaal op en in stralend weer passeerden wij de Belgisch-Nederlandse grens. Met, zoals eerde gezegd, een zucht van verlichting, in verband met het paspoort en rijbewijs probleem.
Om een uur of 6.15 kwamen we weer thuis aan. Voor een zo’n kort verblijf daar was het uiteindelijk erg ver rijden. Aan de andere kant was het toch heel erg leuk geweest om er gewoon zelf bij te zijn, bij de overdracht! En om het huis weer terug te zien.
Volgende keer zouden we natuurlijk wel heel graag willen dat we het nu in de stralende zon zien. Wie weet is dat het geval in April, als we er weer een weekje heen gaan.
Gedicht.
Na dit verhaal over het kopen van het huis heb ik een gedicht opgenomen dat Francien voor mij schreef:
Zomaar voor Heldine
Mijn maatje slaapt
Naast me
Wat wil ik nog meer
Naar haar kijken
Als ik toevallig niet slaap
Mijn maatje loopt
Naast me
Wat wil ik nog meer
Heel lang lopen
Mijn maatje
zit naast me
ik voel haar met mijn ogen dicht
Een volgend artikeltje gaat over een feest dat gegeven werd omdat Oom Reinder, de oudste broer van mijn moeder 90 jaar werd. Ook dat was in 2001. Ik ben daar geweest, samen met Francien. Nu is het 2020 en Oom Reinder en zijn zus, mijn moeder, zijn al geruime tijd geleden overleden.
EN HOE GAAT HET MET DE FAMILIE? 2001
Een kleine impressie van een familiefeest!
Oom Reinder, de oudste broer van Ma Dunlop werd 90 jaar! Dit was aanleiding voor een feest.
Een feest in Finsterwolde in Groningen. Het feest werd gevierd op 8 september 2001. Héél intens waren de contacten met de familie Reindersma niet, maar hier waren wij ook bij. En ook Ma, 1½ jaar jonger dan haar broer, was van de partij. Helemaal vanuit het verpleeghuis in Den Haag.
En zie…. hoe genoeglijk dat was! Broer en Zus, naast elkaar, alsof het nooit anders geweest was!
Uit nummer 4 van ‘het Blitz-Dunlop’ tijdschrift neem ik hier ook een paar artikeltjes op. Dit nummer is nooit verschenen, maar de verhalen waren wel al geschreven.
Wat is er op het persoonlijke vlak gebeurd van 2001 tot 2008?
In nummer 3 heb ik verteld over het feest dat werd gegeven naar aanleiding van de 90ste verjaardag van Oom Reinder september 2001. Wij zijn er geweest en ook mijn moeder was daar aanwezig. In 2003 is Oom Reinder op 91 jarige leeftijd overleden.
Mijn moeder werd sinds 1997/1998 geconfronteerd met dementie. De eerste jaren hebben wij gezamenlijk, mijn broers, zus en ik, de gevolgen daarvan proberen op te vangen. Mijn moeder woonde in de serviceflat Belmonte in Wageningen. Door de week was er een mevrouw die haar terzijde stond. In het weekend namen wij de verzorging op ons. Ieder weekend zorgden wij ervoor dat er zaterdag en zondag iemand bij haar was. Op een gegeven moment was dat niet meer voldoende en zijn wij op zoek gegaan naar een verpleeghuis. Wij hebben allemaal in diverse verpleeghuizen bij ons in de buurt gekeken en uiteindelijk de keus gemaakt voor een verpleeghuis in Den Haag, de Strijp bij zus Caroline in de buurt. Daar werd ze natuurlijk de hele week, óók in het weekend, goed verzorgd. Vanaf die tijd zorgden wij ervoor dat ze iedere zondag bezoek had van één van ons. (natuurlijk draaide mijn broer Bram niet mee in dit schema. Hij en zijn vrouw Josien woonden en wonen nu nog in de Dordogne in Frankrijk. Bram hield zich bezig met haar financiële beslommeringen)
Tot 2005 heeft mijn moeder in de Strijp gewoond. In de leefstijlgroep Cultuur en natuur. Op 92 jarige leeftijd is zij op 2 juli 2005 overleden.
2005 – 2009
In datzelfde jaar hebben Francien en ik allebei afscheid genomen van ons werk. Francien was 62½ jaar in januari 2005 en nam in Februari afscheid van de HAN (dat is de Hogeschool Arnhem/Nijmegen, waar zij bij de lerarenopleiding economie gaf) en ik kon omdat de bibliotheek in financieel zwaar weer verkeerde door een speciale financiële regeling in april 2005 vertrekken bij de bibliotheek. Ik was toen 57. Wij zijn toen in mei 2005 naar Vareille vertrokken met de bedoeling om half oktober weer terug te komen. Maar, zoals gezegd, begin juli ben ik naar Nederland vertrokken omdat mijn moeder op sterven lag. Mijn zus Caroline belde mij gelukkig op tijd op, zodat ik inderdaad instaat was om bij het moment van haar overlijden aanwezig te zijn. Daarna ben ik nog ongeveer een week in Nederland gebleven om mee te helpen bij de voorbereidingen van de begrafenis, voor de begrafenis zelf en.. toevallig, om aanwezig te kunnen zijn bij de verjaardag van mijn vriendin Marieke op 8 juli.
In september 2005, wij waren dus in Vareille en Sam en Marjon waren bij ons op bezoek is Francien tijdens een wandeling gevallen en heeft haar heup gebroken.
Wij maakten een wandeling in de buurt van Pontaumur en zouden met hen gaan picknicken. Ik denk dat we zo ongeveer een half uur onderweg waren, Francien viel, dacht eerst dat het allemaal meeviel, maar kon niet meer opstaan en er moest een ambulance gehaald worden.
Mijn oudste broer Sam en ik zijn naar Pontaumur naar de plaatselijke supermarkt gegaan en hebben daar het hulpverleningscircuit in werking gezet. Nadat de sirene in het dorp 2x geklonken had was er sprake van een grote activiteit en uiteindelijk reed de ambulance zo ver als ze konden komen het bos in en verder moest het toen te voet met de brancard. Francien is daarop gelegd en toen moest ze dus zo ongeveer een half uur gaans hobbelend op de brancard naar de ambulance vervoerd worden.
In de ambulance aangekomen werd er koers gezet naar Clermont Ferrand. Na een onderzoek op de eerste hulp afdeling bleek Franciens heup gebroken. Ze moest nog dezelfde dag geopereerd worden en daarna is ze 11 dagen in het ziekenhuis in Clermont-Ferrand gebleven.
Er zaten huurders in ons huis die tot half oktober zouden blijven. Zij wilden niet meer dan één week eerder dan afgesproken was uit ons huis vertrekken en dus is Francien, ná die 11 dagen ziekenhuis, met speciaal vervoer, een ligtaxi, naar Nederland gebracht en is 2 weken bij vriendin Mieke liefdevol verzorgd. Ik ben in Vareille gebleven. Vrieninnen Marieke en Meriam zijn een weekje geweest en hebben toen ze weer naar huis gingen hondje Shiki meegenomen en ik ben alleen met de 2 andere honden, Soleil en Luna, naar Nederland gereden en heb een weekendje in het huis van Guus in Velp gebivakkeerd.
Toen onze huurders waren vertrokken konden we allemaal weer naar ons eigen huis. Voor Francien hebben we een bed, een trippelstoel en een rolstoel gehuurd bij de thuiszorg. Ze kon nog helemaal niet lopen en al helemaal de trap niet op.
Rond kerst dat jaar was Francien weer aardig opgeknapt. Half december waren wij beide naar de buscontrole voor het bevolkingsonderzoek voor borstkanker geweest. 3 januari 2006 kreeg ik een brief, dat ik naar het CWZ moest komen voor nader onderzoek. Er was iets te zien op de foto. Ik ben daar geweest, er zijn nieuwe foto’s gemaakt, echoscopie gemaakt en nog meer aanvullend onderzoek gedaan en inderdaad, de diagnose was borstkanker.
Nadat zoiets duidelijk is wordt je een behandelingstraject ingeschoten. Op het CWZ is een gerenommeerde mamma-care (borstkanker) afdeling. Hier krijg je goede voorlichting over alles wat met de behandeling te maken heeft. Het traject zag er eerst als volgt uit: poortwachtersklier onderzoek, afhankelijk van de uitslag van dat onderzoek wel of niet verwijderen van de lymfeklieren in de arm. Een borstsparende operatie en als afsluiting een behandeling van ongeveer 30 bestralingen. Tot en met de borstsparende operatie heb ik dat traject gevolgd. Als de tumor uit de borst gehaald is, wordt er een onderzoek gedaan om te kijken of deze ingreep voldoende is. Na dat onderzoek is er een afspraak voor de uitslag van dat onderzoek. De borstsparende operatie bleek niet voldoende te zijn. De tumor die verwijderd was was van een erg agressief soort en de ‘ snijranden’ waren niet schoon. Dus… moest er tot amputatie worden overgegaan. De bestralingen vervielen en daarvoor in de plaats werd een chemokuur in het vooruitzicht gesteld. Natuurlijk…. Dat doe je allemaal, want je wilt gaan voor de allergrootste kans op overleven!
Die chemo… dat was me wat. Zwaar vond ik het … erg zwaar!
Maar goed, overleefd heb ik het wel en tot nu toe is het goed gegaan. Met name van de chemo (althans daar ga ik van uit) heb ik aardig wat restverschijnselen overgehouden. Voeten en handen waar een heel raar, dood, dof gevoel in zit. Aangetaste slijmvliezen in mijn mond die een niet erg plezierig gevoel daar veroorzaken. Een gebit dat er bepaald niet op vooruitgegaan is en waar tanden en kiezen vaak toch enigszins pijn doen. Een chronische ontsteking in mijn slokdarm. Enfin…. Niet helemaal ongeschonden uit de chemo dus.
Ná de chemo ben ik gestart met een hormoonkuur, tamoxifen. Die veroorzaakte dat het kleine beetje haar, dat weer op mijn hoofd was gaan groeien subiet weer uitviel. Wéér een kale knikker. Maar dat is na verloop van tijd toch weer gaan groeien. Het haar is wel tot op de dag van vandaag van een vlassig dunnig soort gebleven. Na 2½ jaar was er gezegd, zou ik moeten overstappen op een andere hormoonkuur. Een hormoonkuur is bedoeld om de vrouwelijke hormonen te elimineren. Die schijnen de tumorgroei te bevorderen. Als je nog geen 60 bent wordt sterk aangeraden deze hormoonkuur te nemen. Ik was nog net 57, dus ben er voor gegaan, Toen ik 60 geworden was heb ik wel gevraagd of ik dan nu kon stoppen ermee, maar nee, dat was niet de bedoeling. De kuur… eenmaal begonnen, moest afgemaakt worden. Dit jaar ben ik dus overgestapt op een andere hormoonkuur arimidex geheten. Dit is een vrij nieuw middel, waar op bepaalde gebieden nog onderzoek gedaan wordt en dan met name om uit te zoeken wat de meest ideale termijn is om dit middel te gebruiken. Er werd mij gevraagd of ik mee wilde doen aan dat onderzoek. Daar heb ik ja op gezegd. Vlak voordat we in mei naar Frankrijk gingen begon ik met arimidex, dus ging voor mij ook het onderzoek in. Eerst moest ik meedoen met de loting. Of nog 3 jaar slikken of nog 6 jaar, dacht ik. Ik lootte voor 3 jaar, min of meer de termijn die oorspronkelijk voor het slikken van de hormoonkuur staat. Mocht in de loop van het onderzoek toch duidelijk worden dat langer slikken beter is, ga ik daar op over,
In 2007 heb ik mij opgegeven voor het programma ‘Herstel en Balans, bedoeld voor (ex) kankerpatiënten om weer een beetje in beweging te komen en de ‘ziekte’ periode af te sluiten.
Er waren 12 deelnemers, 11 vrouwen en 1 man. De meerderheid waren met borstkanker geconfronteerd en een aantal andere vormen van kanker waren ook vertegenwoordigd. O.a. nierkanker, darmkanker, blaaskanker.
Het programma bestond uit 2x per week fitness, 1x per week sport en een aantal groepsgesprekken met een psychologe erbij. Ik ben erg blij dat ik het programma 2 jaar geleden gevolgd heb. Het bracht me weer wat in beweging en het contact met de anderen was waardevol. Het groepje komt nog steeds een paar keer per jaar bij elkaar en dan gaan we gezellig uit eten.
En toen werd het 2008, eindelijk weer een min of meer gewoon jaar. We gingen eindelijk nu echt voor 5 maanden naar Frankrijk. Eerst een weekje in april om de boel een beetje op te starten en half mei voor 5 maanden, tot half oktober. Heerlijke maanden waren het en het ging allemaal goed tot eind augustus…. Ik maakte een niet erg spectaculaire val, achter het huis… met een plank van het houten chaletje, dat we aan het schilderen waren, in mijn handen. Een valletje van niks eigenlijk, ik hoorde krak… en het was over met de pret. Met de ambulance ben ik naar het ziekenhuis in Montluçon gebracht… eerste hulp,
geopereerd, een plaatje op de breuk en ik ben 4 dagen opgenomen geweest. Vervolgens kon ik in het gips (géén loopgips, mocht het been 6 weken niet gebruiken) weer naar huis, voorzien van krukken, 6 weken lang heb ik voornamelijk op een stoel doorgebracht. Een rolstoel hadden we van de buurvouw kunnen lenen, dus ik kon wel eens mee in de auto om wat boodschappen te doen.
De trappen in het huis kon ik niet nemen, dus we sliepen in de huiskamer en in de hoek van de kamer stond een ‘cadre de toilette’ waarop ik naar de w.c. moest. Als ik de tuin uit wilde moest ik de paar trapjes naar de auto gezeten op mijn achterwerk nemen. Iedere dag kwamer iemand van de ‘wijkverpleging’ voor een trombose-injectie. Ook moest de operatiewond verzorgd worden. Francien moest half oktober alleen naar Nijmegen rijden… dat was voor mij natuurlijk nog niet weggelegd.
Tja en nu is het dan augustus 2009. Vanaf half mei zitten wij in Frankrijk en… het bevalt goed. Wij zijn beide nog gezond van lijf en leden en hopen dat voorlopig ook zo te houden.
2013
En dan nog twee oude berichten van de blitzdunlopventiel.nl website:
In 2013 schreef ik het volgende bericht:
*Dag Frankrijk! (2013)
Een jaar geleden alweer, augustus 2012 is ons huisje in Vareille Frankrijk overgegaan in Vlaamse handen. Wij zijn nu meer dan ooit in Frankrijk “slechts op bezoek”. Dat op bezoek zijn, hebben we in 2013 dan ook volop uitgebuit. De Vogezen, de Tarn en de Aube waren achtereenvolgens de plaatsen waar we een huisje huurde. Natuurlijk tussendoor ook nog even Vareille aangedaan. Luna was op deze reis niet meer van de partij. Na een korte ziekte stierf ze in december 2012. Wel onze nieuwe kleine spring in ’t veld Marre en natuurlijk good old Soleil reisde met ons mee. Om ook eens wat anders te proeven dan Frankrijk staat er nog een bezoek aan Duitsland op het programma.
Vaarwel Luna!
Welkom Marre!
In het blog van het BLITZDUNLOP ventiel zijn al diverse verhalen geschreven. Hieronder de links van de blogs:
Ons soort mensen 