Aan deel 2 gaat deel 1 vooraf:
2006 + 2007
Op de derde dag van het jaar 2006 kreeg ik te horen dat ik na mijn borstkanker onderzoek eind 2005 terug moest komen voor nader onderzoek. Dat nader onderzoek bracht aan het licht dat ik inderdaad borstkanker had.Ik ging een project in van allerlei onderzoek en behandelingen, operaties en uiteindelijk een chemokuur. Na een borstamputatie en die chemokuur zijn wij dat jaar nog heel korte tijd naar Vareille afgereisd. Over die periode die gevuld was met al die behandelingen en aanverwante zaken zal ik nog een blog schrijven. Zodra dat blog geschreven is, zet ik natuurlijk een link op dit blog.
In 2007 deed ik, om weer een beetje bij te komen van alle borstkankerellende, een cursus ‘Herstel en balans’, een cursus voor (ex)kankerpatiënten om te leren hoe je in jouw ‘postkanker’ tijd weer een het leven kon oppakken, fysiek en ook mentaal. De cursus bestond uit fitness, sport en een paar groepsgesprekken. Toen dat allemaal afgerond was zijn Francien en ik alsnog in mei naar Vareille afgereisd .
In de periode dat wij het huis in Frankrijk waren wij, zoals eerder gezegd, natuurlijk wat de vakanties betreft natuurlijk meestentijds in Vareille. Tussendoor maakten wij nog wel enkele trips en tripjes naar andere bestemmingen. Een paar stedentrips, naar Brussel en naar Antwerpen/Gent. In 2010 naar de Monts Dore, een gebied dat zich óók in de Auvergne bevind. Een jaartje later naar Toscane in Italië en in datzelfde jaar gingen we nog voor een korte vakantie naar Zeeland met onze vriendinnen Marieke en Meriam.
Ook in de jaren na de borstkanker jaren leefden wij ons leven in Nijmegen. Een leven samen, een leven met familie en een leven met andere mensen.
In 2006 startte ik met het Thuis-filmhuis. De club bestaat nog steeds.
Bij de drie vrouwenclubs, wandel-, thuissalon- en Thuisfilmhuisclub was ik zelf de oprichter of was ik nauw betrokken bij de oprichting daarvan. Francien was altijd enthousiast deelneemster aan al die clubs, liep de wandelingen mee voor en wandelde mee, bereidde leuke onderwerpen voor, meestal samen met mij en zo nu en dan met een ander voor de Thuis-salon en bereidde lekker gerechten van allerlei aard voor het Thuis-filmhuis. Zelf was ik meer van de organisatie, het plannen en het uitzoeken van de films. Al jaren een prima samenwerking!
Een jaarlijks terugkerend evenement in ons gezamenlijk leven was, sinds het overlijden van mijn moeder in 2006 het B & Z weekend, Broers en Zussenweekend. Dat hadden wij met alle broers, dat zijn er drie, mijn zus, dat is er één en de partners van die vijf mensen afgesproken. Om beurten, op leeftijd, bereidden wij per koppel een weekend voor met daarbij een leuk programma om elkaar in ieder geval éénmaal per jaar te ontmoeten. Over deze activiteit zal ik in de toekomst waarschijnlijk nog een blog schrijven. We spraken met elkaar af dat, indien mogelijk, de bestemmingen van de plekken die wij gingen bezoeken iets met de familie te maken zouden hebben.
2007 was het jaar dat het eerste weekend plaatsvond. Bram en Josien waren degenen die dit eerste weekend organiseerden. Het vond in Twente plaats, de regio waar Josien vandaan komt. Tot heden, 2022, zijn er 14 B & Z weekenden, meestal vielen ze niet in het weekend en soms daarbuiten, gehouden.
Als ik een blog over deze activiteiten heb geschreven zal ik de link naar dit blog zeker hier plaatsen.
In 2007 hadden wij een kleine caravan gekocht. De caravan zetten wij op ons kleine campinkje, waar Bep van de Herstel en Balans een tijdje in verbleef. Wij hadden dat jaar eigenlijk voor het eerste ook kampeer- en wandelklanten op ons kleine campinkje ‘petite Chouette’ en Francien en ik en twee vriendinnen Marianne en Jeanette volgden bij Nathalie een Franse cursus.
Een hele verdrietige gebeurtenis in 2007. Mijn nichtje Elisabeth Reindersma, iets jonger dan ik, overleed in januari 2007. Wij hadden redelijk veel contact de laatste jaren met haar en haar vriendin Maria. Dat contact werd nog hechter toen bleek dat Elisabeth en ik beide door borstkanker getroffen werden. Helaas…. Zij overleed eraan. Ik vond dat een groot gemis.
2008
Dat jaar verdween de caravan alweer, met name Francien vond het geen genoegen, al helemaal niet om met dat vehikel rond te rijden en daar is hij toch voor gemaakt. We vonden een koper en we hoorden later dat deze jaren plezier van de caravan gehad heeft.
Wij maakten dat jaar vanuit Nijmegen een aantal uitstapjes, wandelingen in Nijmegen en een paar tripjes naar het buitenland. vakanties. In april een tijdje naar Zuid Frankrijk, Sete en omgeving, in november een uitstapje naar Brussel, en ik ging zelf in maart van dat jaar, met een aantal familieleden voor het laatst op wintersport. In de sneeuw was het leuk, maar ik merkte aan mijn gestel dat dit een gepasseerd station geworden was.
En mei tot oktober weer een maand of vijf naar Vareille, waar het campinkje en onze vakantieaanbiedingen steeds meer vorm kregen ons de hele zomer bezighielden. In september echter kwam er even een kink in de kabel. Voor campinggasten, voor een iets comfortabeler verblijf hadden wij een houten chaletje als bouwpakket gekocht. Uiteraard moest dat in elkaar getimmerd en tijdens de voorbereidende werkzaamheden daarvoor viel ik met een plank in de armen in Vareille achter het huis zó ongelukkig, brak een enkel en werd per ambulance naar het ziekenhuis in Montluçon vervoerd. Daar verbleef ik enkele dagen en weer thuis mocht ik 6 weken niet op mijn gegipste been staan en verplaatste mij veelvuldig per rolstoel. Tegen de tijd dat wij weer naar huis gingen mocht nog net in het ziekenhuis van Montluçon het gips eraf en kon ik weer iets mobieler naar huis, alwaar ik natuurlijk ook nog wel een tijdje moest revalideren.
2009
Maart 2009, mijn enkel was weer zover dat hij weer optimaal gebruikt kon worden, gingen Francien voor een stedentrip naar Antwerpen en Gent.
En in mei vertrokken wij weer voor vijf maanden naar Frankrijk. Van die 5 maanden maakten wij in ongeveer 3 weken een voettocht langs het Canal du midi in Zuid-Frankrijk. Over deze voettocht heb ik een blog geschreven:
Tijdens die 3 weken pasten twee vriendinnen, Marianne en Ellen, de eerste twee weken op ons huis en campinkje in Vareille.
2010
In 2010 de volle 5 maanden naar Vareille. Geen ziektes, geen breuken, wij konden volop gaan voor ons kleine campinkje en aanverwante zaken in Frankrijk. Niet lang voor wij weer naar Nijmegen gingen, in september, vertrokken wij voor een vakantie naar de Monts Dore. Een gebergte niet ver bij ons vandaan en óók in de Auvergne.
2011
Naast ons verblijf in Vareille maakten wij in juni vanuit daar een leuke reis naar Toscane.
In september ging neef David in Spanje trouwen. Ik ging daar vanuit Vareille naartoe, Francien bleef thuis en verzorgde de honden, de camping en de gasten.
2012
In 2012 verbleven wij nog een heel seizoen in Vareille. Aan het eind van dat seizoen verkochten wij het Franse huis en zouden vanaf dat moment weer het hele jaar in ons huis in Nijmegen gaan wonen.
In december bezochten wijr Keulen en zagen daar een prachtige opera, een lust voor oog en oor!
2013
In 2013 waren wij dus helemaal vrij om te gaan en te staan waar wij wilden. Dat deden wij dus ook en in ruime mate.
Begin april brachten wij een bezoek aan Istanbul in Turkije.
Van 8 juni tot 9 juli waren wij Frankrijk te vinden. Daar hebben wij allerlei plaatsen aangedaan.
De eerste twee weken waren wij in de Vogezen te vinden. Eerst een weekje verkenning in Gerardmer en van 16 tot 22 juni hielden wij daar nog één keer een Tai chi week. Dat hadden wij in Vareille óók drie maal gedaan in het kader van Petite Chouette en onze tai chi docent Dorothee wilde dat in 2013 ook nog graag een keertje doen. Dat kon toen natuurlijk niet meer in Vareille, dus huurden wij een huis in Gerardmer, een plaats in de Vogezen aan een prachtig meer.
Na de Vogezen reden wij langs vriendin Monique, die wij uit onze Vareille tijd kenden, gingen even op bezoek bij vrienden in de buurt van Vareille, waar wij enige dagen in een caravan verbleven en reisden toen door naar de Tarn waar wij een huis gehuurd hadden en vertrokken de eerste week van juli weer naar Nijmegen en bezochten op de terugweg nog een paar vrienden uit de regio waar wij tot het jaar daarvoor ons huis hadden gehad.
Het jaar was nog lang niet om dus in Augustus gingen wij voor een weekje terug naar Noord Frankrijk, Ortillon, waar wij samen met Francien’s zoon, kinderen en vriendin een weekje een huisje hadden gehuurd.
Ons laatste tripje dat jaar was naar Duitsland waar wij onder andere Weimar bezochten en nog wat andere plaatsen die met Johann Sebastian Bach te maken hadden. Voor de jaarwisseling 2013 – 2014 huurden wij een huisje in de Weerribben. Dat deden wij voor de gezelligheid en vooral ook om het geknal en lawaai van het vuurwerk te ontlopen. Wij zelf houden daar niet van maar ook zijn er altijd hondjes bij ons die er panisch voor zijn. In dit huisjespark mocht géén vuurwerk worden afgestoken. Heerlijk rustig.
En dat was het wat de vakanties betreft.
Omdat 2013 het eerste jaar was dat wij weer het hele jaar in Nijmegen vertoefden, uitgezonderd natuurlijk tijdens al de leuke vakanties en uitjes, deden wij ook weer meer mee met sociale bezigheden, hielden wij ons bezig met vrijwilligers werk en hadden meer tijd voor familie en vrienden.
2014
Ook in 2014 maakten wij samen weer de mooiste uitstapjes. En ik ging zonder Francien, met een paar vrienden naar Indonesië, mijn geboorteland, voor een verblijf van drie weken.
Een overzicht van dat jaar: begin mei bezochten wij opnieuw een concert in Keulen en in juni reisden wij af naar Praag. Eind mei naar in Duitsland, in de buurt van Kleve, voor nog een weekendje op de tai chi tour.
Zoals gegd…in juli en augustus bezocht ik met Jos, Roel en Hans 3 weken Indonesië. Over deze reis heb ik een blog geschreven.
September verbleven een hele maand in ‘ons’ huis in Vareille. Dat hadden we gehuurd. Natuurlijk bezochten we alle bekende plekken, mensen, winkels enz. enz. Een heel aangenaam weerzien, hoewel wel wat lang vonden wij. Wij waren natuurlijk niet meer de eigenaren, dus hoefden niets aan huis- en tuin onderhoud te doen. Fijn was wel dat er in de tussentijd een klein zwembad was aangelegd én een jeu de boules baan. Het was mooi weer, dus daar hebben we in die weken een paar keer heerlijk gebruikt van gemaakt.
In december, rondom mijn verjaardag, nog een kort nostalgisch verblijf. In Simmerath in de Eifel, daar was ik vroeger met mijn ouders en broers en zus twee keer geweest op zomervakantie, dat was dan wel in een plaatsje in de buurt, Freilingen.
en… last but not least beëindigden wij het jaar 2014 in Almen in hotel landgoed het Ehzerwold. Op het eigen terrein mocht géén vuurwerk afgestoken worden, dus…. het hotel zat op oudjaarsavond vol met mensen én honden die de rust van een vuurwerkloos uiteinde opzochten.
In de herfst van 2014 besloten Francien en ik ieder een e-bike te kopen én ieder een hondenkarretje om achter die fiets te hangen. Wij hadden in het verleden natuurlijk veel en ver gewandeld. Door de behandelingen met de chemokuur in 2006 had ik de aandoening neuropathie gekregen, die zich vooral in mijn voeten manifesteerde. Wandelen ging niet echt lekker meer. En dat was de aanleiding om over stappen op het maken van fietstochten. In 2014 hebben we zo nu en dan een beetje geoefend met de karretjes en de honden en het leek erop dat dat een hele leuke manier van vakantie houden zou gaan worden. In 2015 maakten wij onze eerste meerdaagse vakantiefietstocht en er gingen er nog vele volgen.
2015
Achterhoek 
verjaardag Meriam 
Thuis 
fietstocht kust Nederland 
fietstocht kust Nederland 
fietstocht kust Nederland 
Kijkduin met Caroline en Govert 
fietstocht kust Nederland 
fietstocht kust Nederland 
fietstocht kust Nederland 
Addie en Els bij ons eten 
Roze woensdag Nijmegen 
Leekstermeer 
Broers & zussen weekend 
pokerclub 
verjaardag Heldine
April stapten wij voor de eerste keer op de e-bike met een hondenkarretje erachteraan. Wij fietsten van ons huis in Nijmegen in drie dagen naar de Achterhoek. In Winterswijk ben ik op de trein gestapt en ben onze auto + fietsenrek gaan halen en weer terug naar Winterswijk.
Juni daarop volgend gingen wij bijna drie weken met de fiets én hondenkarretjes op stap. Soleil en Marre waren mee. Francien had een nare gordelroos aandoening gehad in haar gezicht en was daar nog niet helemaal vanaf, dus moest echt voorzichtig zijn met teveel zon op haar gezicht. Wij reden met de auto en de fietsen daar achterop naar de omgeving van Cadzand en fietsten toen in ruim twee en een halve week langs de Zeeuwse kust, de kust van Zuid- en Noord-Holland langs de Noordzee. Daarna staken wij de afsluitdijk over en gingen langs de Waddenzee naar Bad-Nieuweschans. Daar had vriend Henk onze auto +fietsenrek neergezet en vervolgens ging hij op zijn eigen fiets richting Nijmegen en wij zetten onze fietsen achterop de auto en reden comfortabel met de auto naar Nijmegen.Rond de 600 km hadden wij in die tijd fietsend afgelegd.
In juli een weekje op stap met Francien’s zoon Elger, zijn dochters en zijn vriendin. Wij gingen naar Sippenaeken, een klein dorp in België, net over de grens bij Vaals.
Nog maar net thuis vertrokken wij in Augustus met Francien’s kleinzoon Kimo naar het Leekstermeer op de grens van Groningen en Drente. Hij ging daar een cursus windsurfen doen.
Oud en nieuw vieren we dat jaar in Normandië. Een huisje in Goderville. Wij met drie honden, Soleil, Marre en de net uit Spanje gearriveerde Soera, waren van de partij, wij samen en twee vriendinnen. Wederom een heerlijke vuurwerkloze jaarwisseling.
2016
2016
In 2016 naast allerlei dingen die wij alleen en gezamenlijk deden natuurlijk ook een paar leuke uitstapjes gemaakt en op vakantie gegaan. In mei namen we de fietsen mee achterop de auto en de hondenkarretjes erin en zijn we op weg gegaan naar Ruinen, een leuk vakantiepark in Drenthe. Wij maakten daar een paar hele mooie fietstochten ook vooral bedoeld om ons nieuwe hondje Soera een beetje te laten wennen aan het hondenkarretje. Hondje Soleil was een beetje oud om nog mee te doen aan dit soort fratsen als zitten in een hondenkarretje en bleef thuis bij vriendin Jos.
En toen werd het tijd voor een langere fietstocht. In juni hadden we de Limes fietsroute op het programma staan, althans een deel daarvan. De Limes is de noordgrens van het oude Romeinse rijk. Langs deze noordgrens is een fietsroute gemaakt die loopt van Katwijk aan de Noordzee tot aan de Zwarte zee in Roemenië. Wij hadden het plan opgevat om deze route van Nijmegen tot Passau te fietsen. Wij vertrokken dus van uit ons eigen huis en werden onderweg, toen wij al vrij snel bij de Rijn aankwamen, die de route een hele tijd volgt, geconfronteerd met heel veel ‘Hochwasser’ waardoor de ‘echte’ route langs de Rijn moeilijk te volgen was en wij regelmatig naar alternatieve routes moesten zoeken. Dat hield nogal op, dus Passau haalden we niet. Wij stopten met fietsen in Bad Mergentheim. Met vriend Henk hadden wij de afspraak gemaakt dat hij onze auto met fietsenrek naar Passau zou rijden. Zijn vrouw ging met eigen auto achter hem aan en dan zouden zij zelf daar in de buurt van Passau vakantie houden. Maar nu wij Passau niet haalden moest de afspraak enigszins aangepast worden. Op Henk’s route naar Passau lag de plaats Schwabach. Daar kon ik vanuit Bad Mergentheim redelijk makkelijk met de trein komen. Dus…. omdat het ook wat tijd betreft redelijk goed uitkwam zette Henk de auto in Schwabach alwaar ik ‘m ophaalde en terugreed naar Bad Mergentheim. Daar zetten we de fietsen op het fietsenrek en reden omdat we nog wat tijd overhadden, Jos verbleef in ons huis om op hondje Soleil te passen, langs Cochem aan de Moezel, waar we nog even in een hotel verbleven en daarna doorreden naar Nijmegen. Daarmee was een bijzondere vakantie tot een eind gekomen.
In september gingen we nóg een keer op stap met fietsen én de fietskarretjes. Ik begon met de auto naar Oudega in Friesland te brengen. Daarna met de trein weer naar Nijmegen. Twee dagen later stapten we in Nijmegen op de fiets en gingen op weg naar Oudega. Alweer een prachtige fietstocht!
We vierden Oud en Nieuw in het vakantiepark in Ruinen, waar géén vuurwerk afgestoken mocht worden. Lekker rustig!
2017
In 2017 gingen we wat minder op stap dan het jaar daarvoor, maar…. het hele jaar thuiszitten deden we nou ook weer niet.
In juni stapten we voor ons huis in Nijmegen weer op de e-bike, hondjes mee en we begonnen aan een fietstocht langs de Maas. Naar het zuiden dus. Eenmaal daar aangekomen hadden we met vriendin Marianne afgesproken door te fietsen naar Heerlen, want daar woont zij. Daar bleven we een dagje logeren.
In augustus… een korte fietstocht. Via Hummelo naar Barchem, waar Els en Aart wonen. Els was een goede vriendin van ons in Frankrijk. Ze woonde niet ver van ons vandaan. Zij verkocht haar huis in Frankrijk ongeveer rond dezelfde tijd als wij en wij hadden haar na die tijd niet meer gezien. Na Barchem naar Vorden, het hotel naast het station. Ik ging met de trein naar Nijmegen om onze auto en fietsenrek te halen. Op station Vorden riep iemand mijn naam, zij bleek enige jaren eerder bij ons in Vareille gekampeerd te hebben met een vriendin die ze nog maar net kende en waar ze toen hevig verliefd op was. Dus in die ene week twee keer een herinnering aan Vareille… leuk was dat.
Op 1 oktober gingen wij nadat wij het huis in 2012 verkocht hadden voor de derde keer nog eens terug. Met twee vriendinnen, onze honden en een hond van één van de vriendinnen. Op 6 oktober daarna’s vertrokken Francien en ik samen naar de Dordogne, naar Tiregand, waar Broer Bram en zijn vrouw Josien het Broers & zussen weekend van dat jaar georganiseerd hadden. Omdat ik nog een blog ga schrijven over al onze Broers & Zussenweekenden in de verschillende jaren laat ik de beschrijving van deze dagen hier liggen. Als het blog geschreven is zet ik natuurlijk de link bij dit blog.
8 oktober reisden wij weer terug naar Vareille en op 14 oktober reden wij weer retour Nijmegen.
Om het jaar weer een beetje rustig ten einde te brengen brachten wij oud en nieuw weer in Ruinen in Drenthe door.
2018
Wij begonnen onze vakanties in 2018 in april. We reden naar Hahnenklee in het noorden van de Harz, een dorp in de buurt van het stadje Goslar. ’s Winters is Hahnenklee een skidorp. Met een lift kun je omhoog met de Bocksberg seilbahn en dan weer naar beneden lopen. Aan het stadje Goslar hebben we natuurlijk ook een bezoek gebracht en we hebben de bekende ‘Liebesbank’ wandeling gelopen en op enkele van die banken plaatsgenomen. De Liebesbankweg is een ode aan de liefde. Er zijn 25 verschillende Liebesbanken in de route opgenomen.
In juni was het weer tijd voor een fietstocht. Dit keer was het beginpunt het punt waar we in 2015 gestopt waren, Bad Nieuweschans. Van daaruit fietsten we langs de Duitse Waddenzee omhoog naar de Deense grens. Half juni zetten we de fietsen op het fietsenrek en vertrokken naar Bad Nieuweschans in Groningen helemaal in het Noordwesten aan de grens met Duitsland. De auto lieten we daar staan. Met vriendin Marianne hadden we de afspraak gemaakt om als wij bijna bij het eindpunt van onze routet zouden zijn, zij met haar auto naar Bad Nieuweschans zou rijden, daar wisselen en met onze auto én fietsenrek verder. Daar bij het eindpunt hadden wij kamers gehuurd en konden wij met drieën en hondjes nog een paar gezellige dagen doorbrengen. Weer terug naar Bad Nieuweschans waar Marianne haar eigen auto weer zou aantreffen.
Toen we aan het begin van de tocht in Bad Nieuweschans waren aangekomen ben ik begonnen met wat informatie te verzamelen over mijn voorouders van moederskant, die net over de grens daar in Duitsland hun roots hadden. Ik kreeg een adres daar ergens in de buurt waar ik tijdens onze fietstocht nog even langs kon gaan voor info.
Deze fietstocht langs de Duitse Wadden was geweldig mooi en afwisselend. De Duitse Waddeneilanden hebben wij niet bezocht, dat paste niet in ons reisschema.
Ons einddoel was Neukirchen dicht bij de Deense grens. Bij aankomst was Marianne met onze auto al gearriveerd en wij hebben toen nog een paar dagen daar samen de omgeving verkend. We brachten ook een bezoek aan het Nolde Museum, nog dichter bij de Deense grens en dat was zeer de moeite waard. Daarna terug naar Bad Nieuweschans, waar Marianne’s auto braaf op haar stond te wachten. We brachten gedrieën nog een nachtje in een hotel in Winschoten door en gingen daarna ieder ons weegs.
Begin augustus gingen wij alweer op stap. Het zat zo… Francien en haar kleinzoon Kimo gingen samen een wandeltocht maken in België,. De hondjes gingen met ze mee. De eerste nacht sliepen wij allemaal bij vriendin Marianne in Heerlen. Ik zou de wandelaars samen met Marianne ná die eerste nacht op de wandeling zetten bij het Drielandenpunt in Vaals. Nadat zij vertrokken waren zijn Marianne en ik even langsgegaan bij Hotel Bloemendal, een mooi hotel in Vaals, dat vroeger een internaat was waar ik in de jaren zestig drie jaar vertoefd had, dronken daar lekker koffie en liepen door de tuin die erbij hoorde. In de tijd dat ik daar op kostschool zat was het terrein héél veel groter. Francien had een huisje in Zutendaal in België gehuurd, niet ver van Maastricht. Na nog een nachtje bij Marianne te hebben gelogeerd ging ik op weg naar Zutendaal, helaas, niet ver van Heerlen kreeg ik een aanrijding en dat was een heel gedoe. Eenmaal aangekomen in Zutendaal ging ik op weg om Francien en Kimo op te halen om te komen overnachten in het huisje. De volgende ochtend zette ik ze weer op de route. Marianne kwam een dag later ook naar Zutendaal en als Francien en Kimo druk aan de wandel waren bezochten Marianne en ik een paar leuke Belgische plaatsen in de buurt, bijvoorbeeld Hasselt. En iedere middag haalde ik Francien en Kimo op bij het eindpunt van hun dagelijkse route en zette ze de volgende dag daar weer neer om verder te lopen.
En daarna nog één kleine vakantie voor ons dat jaar. We gingen een paar dagen naar Texel, naar Den Hoorn, waar Francien’s zoon een huis bezit. En waarom gingen wij nog even weg? Omdat wij iets te vieren hadden… op de tweede zondag van september 2018 waren wij 25 jaar samen. Eerst een nachtje in een huisje in Nunspeet en daarna door naar Texel.
Ook aan 2018 kwam een eind. De overgang naar 2019 vierden wij in Bergues in Noord-Frankrijk. Hoe we zo op het idee kwamen om juist daar die dagen door te brengen? In 2008 kwam in Frankrijk de film ‘Bienvenue chez les Ch’tis’ uit. Wij zagen die film in de tijd dat wij ons in Vareille hadden in een bioscoop in Frankrijk, zonder Nederlandse ondertiteling natuurlijk en moesten er erg om lachen al begrepen we er niet al te veel van. Later zagen we de film nog meerdere malen in Nederland, mét ondertiteling en moesten er nog harder om lachen. Toen Francien weer op zoek was naar een adres in Noord-Frankrijk om oud en nieuw door te brengen kwam ze een appartementje in Bergues tegen en zo is het gekomen. Het leek ons heel leuk om in het decor van die film rond te lopen. Samen met vriendin Jos en haar hond Jussy en natuurlijk onze Marre en Soera brachten we een knalloos oud en nieuw door in Bergues en keken met heel veel plezier nóg eens naar de film ‘Bienvenue chez les Ch’tis’.
2019
Eind februari 2019 vertrokken wij met de trein naar Karsruhe in Duitsland. Ik was bij het onderzoek naar mijn voorouders erachter gekomen dat één van mijn voorouders in Karlsruhe op een tropische landbouwschool had gezeten en later in z’n leven naar Nederlandsch-Indië was vertrokken waar hij een mooie carrière had doorlopen. Het leek mij leuk en nuttig om naar het archief van de universiteit van Karlsruhe te gaan om te proberen wat nadere info te vinden. Bovendien zou er in Karlsruhe een concert van Max Emmanuel Cencic zijn, waar wij graag naartoe wilden. Dat was een prima combinatie om deze stad te gaan bezoeken.
Hierbij de link naar de blogs over mijn overgrootvader:
De bestemming van onze tweede vakantie in 2019 had óók iets met mijn voorouders te maken.
In navolging op onze fietstochten langs de verschillende kusten gingen we dit keer langs de Ostsee kust in Noord-Duitsland fietsen. Het eindpunt van die tocht was Greifswald, de geboorteplaats van een andere voorouder, die een verbinding had met de overgrootvader die we in Karlsruhe al waren tegengekomen.
Half juni reden we met de auto naar het plaatsje Eckernförde. De fietsen achterop de auto en de hondenkarretjes in de auto. Eckernförde was het beginpunt van de fietstocht en… zoals gezegd, Greifswald was het eindpunt.
Het adres van de plek waar we de auto parkeerden mailde ik naar vriendin Marianne. Zij zou tegen het eind van onze fietstocht vanuit Heerlen met de trein naar Eckernförde gaan en onze auto naar Greifswald rijden.
De fietstocht was wederom heel erg mooi, zo nu en dan heel erg zwaar, ook omdat ik tweemaal nogal pech met de fiets had. Door die pech hebben we één dag minder gefietst dan gepland en is Marianne ons dan ook één dag eerder in de een na laatste overnachtingsplaats komen ophalen. Van daaruit zijn we dan toch met de auto naar ons eindpunt Greifswald gereden, waar we enige dagen bleven en waar ik dus ook nog een bezoek aan het archief aldaar kon brengen.
Begin juli maakte we een kort tripje van een dag of vijf naar Nancy in Frankrijk en naar een tweetal concerten van het festival van Froville. Nathalie Stutzmann ging daar optreden en ook Max Emanuel Cencic. Voor het concert van Nathalie begon hebben we als 2 groupies in het gras gezeten om haar op te wachten voor we de kerk in mochten.
En dan natuurlijk nog… last but not least… oud en nieuw, voor die gelegenheid had Francien een huis in Arleux en Gohelle gehuurd. Jos en Marianne gingen mee en natuurlijk ook Jussy het hondje van Jos. Het was in het Noorden van Frankrijk, niet ver van de kust en in de buurt van Atrecht.
2020
En dan nu 2020.. in maart van dat jaar begonnen wereldwijd de coronaperikelen. Nét voordat die helemaal in het middelpunt van de belangstelling kwamen te staan konden wij ons nieuwe hondje Baya, die uit Spanje kwam, van Schiphol ophalen. Daarna ging Nederland op slot, dus van vakanties was even helemaal geen sprake meer. Marre, zo langzamerhand een oud hondje, was er ook nog. Ze kon echter niet zo heel goed meer mee doen. Begin mei ging ze nogal achteruit en hebben wij de beslissing genomen om haar in te laten slapen.
Soera en Baya hadden de eerste tijd daarna tijd nodig om een beetje uit te zoeken hoe het zat tussen hen. Er werd veelvuldig ‘gespeeld’ en dat spelen leek nogal eens op ‘vechten’. Ze zijn er samen uitgekomen en daarna zijn het na verloop van tijd hele dikke vriendinnen geworden
In 2020 was er sprake van coronamaatregelen van allerlei aard. Hotels en horeca waren nog open en wij hebben die maand in een midweekje een fietstocht naar Lochem en weer terug gemaakt.
Verder de zomer bleven wij thuis en in september reden wij met de auto met de fietsen achterop en de hondenkarretjes erin naar Zeeland, Burgh-Haamstede om precies te zijn. De auto werd daar geparkeerd en in zes dagen fietsten wij terug naar Nijmegen. Na thuiskomst ben ik de volgende dag met vriend Henk de auto in Burgh-Haamstede gaan ophalen.
Oud en Nieuw bleven wij thuis dat jaar. Jos en haar hondje Jussy kwamen het met ons meevieren. Verder was Nederland in lockdown en iets anders was niet mogelijk.
2021
En daarmee waren we weer in een nieuw jaar beland wat in het geheel niet wilde zeggen dat corona vertrokken was en er zich geen coronamaatregelen meer voordeden.
In juni gingen we naar Geesbrug in Drenthe. Auto mee, fietsen mee, hondjes mee.
We hadden daar een heel erg leuk huisje gehuurd en van daaruit maakten we een paar prachtige fietstochten.
September nog eens op stap… naar Epe. Marianne met hondje Dante, die ze kort daarvoor had aangeschaft, Jos met Jussy en wij met Soera en Baya hadden een leuke week in een natuurhuisje. Er was geen lockdown, de horeca was open dus wij konden zelfs uit eten.
Aan het eind van dat jaar zijn we met vier vriendinnen en twee honden, dus dat maakte dat we al met al met 6 vrouwen en vier honden op stap waren, naar Brognon in de Franse Ardennen gereisd en beleefden daar een heerlijk vuurwerkloos oud en nieuw jaar feest.
Voorlopig is dit voorgaande de kroniek van bijna dertig jaar vakanties en uitstapjes.
Als ik het allemaal goed bijgehouden heb maakten Francien in ik in bijna dertig jaar rond de 75 uitstapjes, Daaronder vallen heel lange, lange en een stuk kortere uitstapjes.
Zonder Francien heb ik, Heldine, voordat wij elkaar kenden én ook tijdens onze relatie natuurlijk nog vele andere uitstapjes en vakanties ondernomen. Voor de statistieken… gedurende mij gehele bestaan waren dat er ongeveer 107.
Einde van Deel 2.
Ons soort mensen 