Winter in de achtertuin

Sleetje rijden in de achtertuin van het Wilhelminapark in Haarlem

Toen ik aan het Wilhelminapark woonde in Haarlem hadden wij een redelijk grote achtertuin.
Daar werd het natuurlijk wel eens winter. Vaker dan nu trouwens. Toen waren er nog echte winters. De tuin was, zeker voor een stadstuin van een behoorlijk afmeting. Ik denk wel zo’n 40 meter lang en breed.
Achter het huis tegels en een terras en toen we er in het begin woonden was er een klein heuveltje naar beneden. In de tuin een aantal fruitbomen. Later, na een verbouwing, werd het heuveltje vervangen door een muurtje en een trappetje. Maar gelukkig heb ik het heuveltjestijdperk nog meegemaakt!

En nu over die winter. Als het gesneeuwd had was de tuin natuurlijk ook wit. Wij hadden zo’n mooie houten slee, of misschien wel twee en daar sleeden we dan dat heuveltje mee af. Heel erg veel vaart had je natuurlijk niet, het was maar een klein heuveltje, maar… als je een klein aanloopje nam kon je toch een aardig eindje de tuin inkomen.
Erg leuk om te doen.
Mijn moeder, een keurige dame in het gewone doen, had nog nooit op dat sleetje gezeten. Ik kon me daar ook vast niets bij voorstellen dat dat misschien wel eens ging gebeuren.
Maar… op een dag  gebeurde het toch. Jammer is dat ik niet meer weet hoe mijn moeder gekleed ging die dag. Had ze een lekkere warme lange broek aan of ging ze gekleed in een jurk. Ik denk dat laatste. In die tijd, ik heb het hier over midden jaren 50 hadden keurige dames eigenlijk nooit een lange broek aan.
In ieder geval…. op een winterse dag, de tuin was besneeuwd nam mijn moeder plaats op de slee, zij zat erop en ik denk dat één van mijn broers haar tot het heuveltje duwde en toen een zetje gaf. Daar ging ze…. rechttoe, rechtaan af op één van de appelbomen af en ze kwam tot stilstand toen ze daar hardhandig mee in aanraking kwam. Of zij ‘au’ riep of misschien een echte krachtterm… ik weet het helaas niet meer. Ze had gelukkig geen ernstige kwetsuren opgelopen. Na de botsing met de boom was zij wel van de slee afgevallen, dus zij moest weer omhoog zien te komen. Zij zal vast met enige ondersteuning het huis zijn ingelopen. Helaas, het vervolg van dit ongeluk staat mij niet echt meer voor de geest. Het enige dat ik mij nog wel haarscherp kan herinneren is het feit dat zij de volgende dag aan één kant werkelijk helemaal bont en blauw was. Overdag zag je natuurlijk alleen haar armen en benen, althans als ze even mouwen en jurk ophief. Als je haar echter in nachtjapon in de slaapkamer trof was haar hele zijkant blauw. Dat moet toch wel een buitengewoon pijnlijke aangelegenheid geweest zijn.

Natuurlijk is dit voorval tijdens de familieverhalen regelmatig naar voren gekomen en werd er dan smakelijk om gelachen. Op het moment dat het gebeurde was dat uiteraard niet het geval. Toen viel er even niets te lachen.
Voor zover  ik mij herinner is een ritje op de slee door mijn moeder bij deze ene keer gebleven.