Inleiding.
Het is nog steeds 1992, ik ben terug uit Denemarken en bevind mij na een periode van het volgen van enige therapieën op een soort weg omhoog.
Kotten.
In Kotten, een klein buurtschap in de buurt van Winterswijk en tegen de grens van Duitsland aan heb ik een woonwagen gehuurd. Via een collega heb ik over dit plekje gehoord. Ik heb enige maanden daarvoor mijn hond Dido aangeschaft. Eerst ben ik daar korte tijd alleen geweest. Daarna komt Lenie mij enige dagen bezoeken.
Wij brengen die tijd samen door, halen herinneringen op aan de vakantie in Denemarken en hebben het natuurlijk over onze onzekerheden, angsten, gesprekken met therapeuten. We wandelen veel, Dido gaat natuurlijk mee, drinken lekker koffie onderweg en hebben het goed samen.
Tijdens deze Korte Kottenvakantie ben ik alleen en Lenie heeft sinds korte tijd een vriend. Zij heeft jonge kinderen, hij heeft jonge kinderen, dus van samenwonen is voorlopig nog geen sprake.
Natuurlijk ga ik tijdens al de beschreven jaren met Lenie op andere momenten met anderen op vakantie. Met familie, met vriendinnen. Bijvoorbeeld met Marieke, waar ik enige jaren een relatie mee had en ook nog samenwoonde ga ik vaak wandelen samen met vrienden Henk en Herman. Ik ga een keer naar Wenen, naar een vriendin die ik nog vanuit Haarlem ken en al jaren in Wenen woont.
Nog een keertje op wintersport.
In 1993 ga ik nog eens met Lenie op wintersport. Ook van de partij zijn haar kinderen en een vriendin van Lenie, die óók haar kinderen bij zich heeft. Heel veel kan ik mij van die wintervakantie niet herinneren, uitgezonderd dat de kinderen van Lenie, of misschien was het maar één van hen nogal ziek werden, dat we met een bus naartoe reden en dat we aan een soort slalomwedstrijd meededen.
Heldine en Madelief 
Heldine
Ná deze wintersportvakantie is het even over met onze gezamenlijke vakanties. In 1993 leer ik Francien kennen en die kennismaking ontwikkelt zich tot een relatie. Lenie trekt natuurlijk veel en met plezier met haar vriend Johan op. Ik ga wel eens langs bij Lenie, gewoon bij haar thuis en dan kletsen we bij, een lekkere BBQ is ook nooit versmaden, kortom we verliezen elkaar niet uit het oog.
Uitzwaaien bij de voettocht van Francien en Heldine.
Als Francien en ik in 1997 een voettocht gaan maken van Nijmegen naar de Pyreneeën, die een maand of vijf zal gaan duren, nodigen wij al onze vrienden en familie uit om ons uit komen zwaaien, dat vindt plaats in mei. Lenie en Johan zijn ook van de partij.
Op bezoek in het huis in Vareille.
Begin 2001 kopen Francien en ik een huis in Frankrijk, in het gehucht Vareille. Niet om daar permanent te gaan wonen. Ons hoofdadres blijft gewoon Nijmegen. Ná 2005, als wij beide stoppen met werken, Francien gaat met pensioen en ik kan door bezuinigingen bij de bibliotheek eerder stoppen met werken, gaan wij ieder jaar langer naar de Auvergne, de Puy-de-Dôme, waar ons huis te vinden is. Het is de bedoeling dat wij dan ieder jaar vijf maanden in Frankrijk zullen zijn. In de zomer natuurlijk, als we een beetje kunnen rekenen op mooi weer. Vanaf 2006 tot ongeveer 2008 komt er van die plannen niet veel terecht. Begin 2006 wordt ik geconfronteerd met borstkanker en uiteraard ben ik daarna toch een aardige tijd bezig met operaties, behandelingen en nabehandelingen. Daarna kunnen de plannen wel doorgang vinden en zijn we ieder jaar. Tot 2012, zo’n maand of vijf op het platteland van Frankrijk te vinden.
Lenie komt in die jaren enige malen langs in Frankrijk. Helemaal in het begin alleen. Tijdens dat verblijf helpt ze met schilderen en andere klusjes. Een jaar later komt ze nog eens bij ons langs en in 2005 komen Lenie en Johan samen langs. Zij hebben dan een huisje gehuurd in Buxières, een plaatsje niet al te ver van Vareille vandaan.
In 2011 komen Lenie en Johan voor de laatste keer langs in Vareille. Ze zijn op huwlijksreis! Zij logeren in een gite van Cees en Jacco ‘De jongens’: ‘Le cuisinier en Combraille’.
Lenie helpt met schilderen 
op het muurtje in Vareille 
Voor het hebben van bereik moet je op de tafel gaan staan 
In de Boeddhistische tempel 
aan de koffie 
wandelen en het is warm! 
picknicken 
Lenie en Johan 
In de tuin in Vareille 
Lenie en Johan zijn getrouwd 
uit eten bij ‘de jongens’ 
bij ‘de jongens’ 
wandelen 
voor het huis in Vareille
40 jaar vriendschap. Weer naar Parijs.
En dan…. het is 2012 en onze vriendschap bestaat dan 40 jaar. Dat gaan wij vieren. Natuurlijk komt dan meteen Parijs in gedachten. Daar begon onze vriendschap en 40 jaar later gaan wij het in die mooie stad bestendigen.
Wij vertrekken vanuit Rotterdam met de Thalys. Hebben, zo blijkt later, een piepklein kamertje geboekt met leuke winkeltjes en restaurantjes in de buurt. Wij gaan natuurlijk nog een keer naar de begraafplaats Père Lachaise. Wij bezoeken het grote museum Het Louvre. Wij gaan uit eten met Willem, mijn neef die op dat moment in Parijs woont en zien de liefdes slotjes die aan een brug over de Seine hangen.
Als wij weer in de Thalys terug naar Nederland zitten krijgen wij opeens te maken met een sneeuwstorm en hebben wij uren vertraging.
Vroeg in de morgen komen wij aan in Rotterdam, waar Lenie’s Johan ons staat op te wachten.
Wenen.
In 2015 gaan wij weer samen op stap…. Wij gaan naar Wenen.
Begin negentiger jaren was ik al eens in Wenen geweest. Ik was op bezoek bij een kennis, Elke heette ze, die ik nog uit Haarlem kende. Zij was de dochter van Tante Martha, een vriendin van mijn ouders uit kerkelijke kringen. Tante Martha was Oostenrijks en was getrouwd met een Nederlandse arts. Die was al heel lang door, ik heb hem nooit gekend. Toen ze ouder werd is ze teruggegaan naar Wenen en uiteindelijk haar dochters ook. Naar die Elke dus. Ik vond Wenen toen nogal oubollig. Naar mijn beleving draaide daar alles om Kaiser Franz Joseph en Sisi.
Ik moest dus wel even nadenken of ik Wien wel zo’n leuke bestemming vond. Maar…. Lenie wilde daar graag heen en toen ik zo het een en ander over Wenen las en bekeek, bleek Wenen echt in de vaart der volkeren meegegaan te zijn en was een trendy toeristische trekpleister geworden.
Eenmaal daar aangekomen met Lenie bleek dat inderdaad het geval te zijn. Erg aantrekkelijke stad, met gewoon wel de oude bezienswaardigheden, Schönbrunn, Hofburg, Spaanse rijschool, Karlskirche, Prater, Donau enzovoort. Maar de sfeer die in de stad was was levendig. Het was ook prachtig weer en dat maakt een bezoek aan zo’n stad erg fijn en gezellig. Ook tijdens deze vakantie bleek weer dat Lenie en ik zo’n toeristisch tripje heel goed samen kunnen doen. We vinden vaak dezelfde dingen leuk, we zitten graag op een terrasje, we kijken graag naar mensen en geven ons commentaar en zo komen we de tijd dus heel goed door.
Wat eten betreft is Wenen natuurlijk van een hele andere orde dan Parijs. Viele Kuchen hebben we naast enorme koppen koffie verorbert. Schnitzels van een grootte die in Nederlans of waar dan ook ondenkbaar zijn.
De hop-on hop-off bus hebben we genomen en zo kan je de stad van boven mooi bekijken.
Het is nu november 2020. Natuurlijk zien wij elkaar, zoals zovele mensen met ons, al een tijdje niet. Dat wordt uiteraard veroorzaakt door de Coronacrisis. Contact hebben we wel, per telefoon, mail of app. Hopelijk kunnen wij in 2022 onze vijftigjarige vriendschap gaan vieren. In Parijs misschien?
De andere verhalen uit deze serie vind je hier:
Ons soort mensen 