Een korte toelichting op deze reeks columns is te vinden in het introductieblog:
Wanita. Columns. introductieblog.
Column 24. 2021
(Thema: samenvatting 2018-2020 en vooruitzien)
Ongeveer twee jaar geleden, in de lente van 2018, schreef ik voor het laatst een ‘Wanita’ column in de Amarant. Dat is lang geleden. Ik hield mij de afgelopen twee jaren met veel dingen bezig, maar niet met Wanita. En wat wil het geval nu? Ik mis Wanita en ik mis haar vriendin Veronica. Mijn besluit staat dus vast, ik pik de column weer op.
23 columns heb ik van 2013 tot 2018 geschreven. Voor iedereen die het leuk vindt die 23 columns (nog) eens te lezen. Dat kan… op mijn eigen website heb ik deze columns verzameld. Hierboven een link waar zl die blogs te vinden zijn.
En nu… weer verder. Hoe is het Wanita vergaan in die jaren? Hoe is het haar vriendin Veronica vergaan in die jaren?
Dat ga ik in een sneltreinvaart vertellen. De allerlaatste column 23 had als onderwerp ‘vakantieplannen’. Het bleek dat Wanita en Veronica wat betreft vakantiegenoegens zich op volkomen verschillende planeten bevonden. Veronica had dat jaar het plan om samen met vriendin Virginia een Middellandse zee cruise te gaan ondernemen. Wanita en haar vrouw gingen voor een fietsvakantie langs het Duitse waddengebied. Over deze twee vakantieavonturen wil ik graag het verslag horen. En natuurlijk zijn er in 2019 ook vakanties ondernomen. Van Wanita weet ik dat ook in dat jaar een fietsvakantie is gemaakt. Wanita en haar vrouw zijn wederom in Duitsland gaan fietsen. Ook dit keer een tocht langs de zee, de Oostzee in het noorden van Duitsland werd het. Min of meer startend bij de Deense grens en dan op weg naar de Poolse grens. Het eindpunt, heb ik gehoord, was het stadje Greifswald, een stadje waar heel lang geleden een voorvader van Wanita is geboren. Over een dergelijke vakantie valt natuurlijk véél te vertellen.
Omdat ik Wanita toch vrij goed ken weet ik dat voor haar het jaar 2020, net zoals dat voor vrijwel alle mensen die in Nederland wonen gold, een ingewikkeld jaar was. Tot maart van het jaar leek het allemaal voorspoedig te gaan en toen opeens werd Nederland én Europa en zoals langzamerhand bleek de gehele wereld in een hele nare en heel veel invloed hebbende crisis gestort, de Coronacrisis. Natuurlijk hebben Wanita en haar vrouw van die Coronacrisis het een en ander meegekregen. Gelukkig gold voor mijzelf en voor Wanita en haar vrouw als verzachtende omstandigheid het feit dat wij allen met pensioen zijn. Er zijn natuurlijk veel werkende Nederlanders die er beduidend meer last van hadden en hebben. Maar het gemis aan sociaal contact was en is ook voor ons, de pensionado’s, behoorlijk ingrijpend. Hoe Veronica en haar Virginia dit coronagebeuren zijn doorgekomen blijft voorlopig in duisternis gehuld, maar komt natuurlijk in één van de volgende columns aan de orde. In de nabije toekomst gaat Wanita weer trachten contact met Veronica op te nemen om tot een eerste afspraak te komen. Wanneer en waar die zal plaats vinden ligt in de toekomst verborgen, want op het moment dat ik deze column schrijf is alle horeca in Nederland nog gesloten en is het niet echt duidelijk wanneer deze zo graag geziene cafés en restaurants weer open zullen gaan.
Daarna wordt de eerste afspraak gemaakt in een etablissement ergens in Nederland en kunnen hun boeiende gesprekken weer hervat worden. En zodra dat het geval is zal ik, als uw columnschrijver daar weer verslag van doen.
Column 25. 2021
En nog is de lockdown en overige maatregels niet voorbij en is de horeca gesloten, dus helaas vis á vis waren Wanita en Veronica niet in de gelegenheid om ergens af te spreken om de verloren tijd in te halen. Sinds april 2018 hebben zij elkaar niet gezien, laat staan gesproken.
Dus gaat jouw columnist deze aflevering een beetje anders invullen. Wanita én Veronica vinden natuurlijk iets van deze afgelopen jaren. Het leek mij een goed idee om hen eens, ieder afzonderlijk, intensief te gaan bevragen over deze toestand.
Dus… eerst bel ik Wanita. Mijn vraag is…. Hoe staat het met je? Fysiek… mentaal? Wanita vertelt dat ze het goed maakt. Ze voelt zich goed en redelijk evenwichtig. Ze krijgt zo langzamerhand wel een klein beetje problemen met het gemis aan sociaal contact anders dan met haar vrouw. Wel veel plezier met de honden, veel gekrioel en geaai, daar krijgen de beestjes natuurlijk nooit genoeg van. Genoeg te doen… daar niet van. Films kijken, lezen, schrijven, fietsen op de hometrainer, boodschappen doen, dát vindt zij nu een gezellig sociaal gebeuren, je ziet nog eens andere gezichten. Heel soms gaat Wanita wel eens op bezoek… alleen natuurlijk, want dat zijn de regels. En soms komt er óók wel eens één vriendin op bezoek bij Wanita en haar vrouw… een uiteraard van te voren aangekondigd gebeuren, want zomaar spontaan is er niet meer bij.
En nu, héél langzaam, komt het vaccineren in zicht. Haar vrouw, die een paar jaar ouder is dan zij, heeft de oproep al binnen. Zij zelf moet nog wachten op de volgende leeftijd-shift.
Ná het telefoontje naar Wanita een belletje naar Veronica gepleegd. Verbaasd was zij wel dat zij opeens de stem hoorde van de persoon die haar bedacht heeft. Gelukkig wil zij mij toch graag te woord staan en hebben wij een lang gesprek gehad samen. Ook Veronica begint last te krijgen van het sociale isolement waarin zij al zolang verkeert. Ook het feit dat zij samen met haar partner Virginia niet weer eens een mooie reis kan maken begint erg aan haar te knagen. Én….. dat benadrukt ze meerdere keren, het contact met Wanita wordt node gemist. Ze was zo blij geweest met de hernieuwde kennismaking enige jaren geleden! En nu moet ze het al zó lang zonder dat contact doen! Daar wordt ze een beetje verdrietig van. Want eigenlijk duurt het al veel langer dan het coronagebeuren. In 2018, verteld ze, hadden wij onze laatste afspraak en helaas, toen kwam daar de klad in en hoorde ze al die tijd niets meer van Wanita. Gelukkig kan ik Veronica meedelen dat ook Wanita aan het popelen is om het contact weer te herstellen, maar dat tot nu toe de corona roet in het eten gooit. Ik kan haar óók vertellen dat Wanita, zodra dat ook maar enigszins mogelijk is van plan is het contact weer te herstellen. Zodra het weer kan zal Wanita contact opnemen met Veronica om op zo kort mogelijk termijn weer een afspraak te maken. Veronica is echt gelukkig met deze mededeling en zij zegt dat het gaat helpen om de komende tijd de zwarte randjes van de lockdown en maatregels waar iedereen mee te maken heeft een beetje weg te gummen.
Ik beloof Veronica dat ik Wanita van ons prettige gesprek op de hoogte zal stellen. Ik denk dat het haar goed zal doen om te horen dat óók Veronica hun ontmoetingen zo mist en ik ben overtuigd dat zodra het ook maar enigszins mogelijk is Wanita aan de telefoon zal hangen om een nieuwe afspraak te maken met Veronica.
Column 26. 2021
De terrassen gaan open… de terrassen gaan open. Het schalt door Nederland! Dit zou voor Wanita en Veronica een reden kunnen zijn om een gróót gat in de lucht te springen!
Maar…. het weer nodigt helemaal niet uit om een lange reis te gaan maken om ergens in Nederland op een miezerig, winderig terras plaats te nemen om daar het weerzien van Wanita en Veronica te gaan vieren. Uw columniste, Wanita en Veronica beslissen dus om het weerzien wederom voor onbepaalde tijd uit te stellen.
Om het uitstel van het fysieke weerzien op te vullen heeft uw columniste aan Wanita en Veronica gevraagd zelf een kleine bijdrage te leveren voor dit verhaal. De vraag is of ze in enkele bewoordingen kunnen vertellen hoe ze tot nog toe hun corontaine leven hebben ingevuld.
Wanita is de eerste die reageert. Zij schrijft: Het belangrijkste voor mij is om zonder kleerscheuren door deze gezondheidscrisis heen te komen. Dus voor mij en gelukkig ook voor mijn vrouw is voorzichtigheid en afzondering geboden. Zij zegt er bij, moeilijk is dat niet want wij werken allebei niet meer. We hoeven niet ‘thuis te werken’, we waren toch al heel veel thuis. Zij schrijft dat ze haar tijd prima vol krijgt. Bijvoorbeeld met verhalen schrijven voor haar website. naar films en series kijken. Iedere dag een rondje boodschappen, mondkapje op natuurlijk. Zo nu en dan eens bij iemand op bezoek. Een groot probleem is dat Wanita vóór corona nog al eens op stap ging voor haar verhalen. Verhalen over haar familie. Voorouders, ouders en verhalen over haarzelf. Voor die verhalen ging ze altijd veel naar archieven, bibliotheken enzovoort én knoopte daar regelmatig een afspraak aan vast met een vriendin of een vriend om te lunchen of te borrelen. En het gemis aan die bezoeken en aan die afspraken gaat steeds meer knellen. Maar er doemt licht op aan die tunnel van gemis. Nog even en Wanita gaat op voor heer twééde prik. Haar vrouw is al voorzien van twee prikken!
Veronica heb ik tussendoor nog even moeten aansporen voor haar eigen bijdrage aan dit verhaal. Nèt op tijd lag haar bijdrage in de mailbox. Zoals we weten woont Veronica sinds enige jaren samen met haar vriendin Virginia.
Dit is de korte bijdrage van Veronica. Corona… wij hebben er helaas kennis mee gemaakt. Ikzelf hield mij keurig aan alle regels, wilde niet ziek worden en hoefde het huis niet of nauwelijks te verlaten, omdat mijn werkend leven al achter mij ligt. Mijn lief Virginia daarentegen werkt heel veel thuis, maar moet soms, zeg één dag per week naar kantoor om daar de noodzakelijke gesprekken te voeren om haar werk thuis doorgang te laten vinden. En tijdens één van die werkdagen uit huis was er kennelijk iemand van de collega’s die niet zo goed opgepast had. Virginia voelde zich, ergens in september van 2020 beroerd, ziek, niet lekker en ging zich laten testen. Helaas was die test positief en moest zij naar bed, in quarantaine. Dat hield natuurlijk in dat ook ik in quarantaine moest. Gelukkig is alles met een sisser afgelopen. Virginia is redelijk snel hersteld en heeft, voor zover wij weten, niet echt blijvende schade overgehouden aan deze schrik, want dat was het. Tijdens de quarantaine hadden wij lieve buren die voor ons wat kleine boodschappen konden doen en zo hebben wij ons, ieder op een eigen kamer door deze korte gezondheidscrisis heengeslagen. Intussen heb ik, Veronica mijn eerste prik binnen en Virginia zal binnen afzienbare tijd haar oproep voor vaccinaties ook binnenkrijgen, gaan wij van uit.
Column 27 2021
(Na 3 jaar weer een afspraak)
Eindelijk, eindelijk…. Veronica en Wanita hebben elkaar weer ontmoet. Ze hebben elkaar gezien en ze hebben elkaar gesproken. En dat alles onder het genot van een heerlijke lunch, met een paar vertrouwde witte wijntjes erbij en een koffie toe.
Wat hadden ze naar deze afspraak uitgekeken!
Wanita heeft het etablissement uitgezocht. Een leuke locatie waar je als het zonnetje schijnt lekker buiten kunt zitten en bij regen binnen.
Het eerste weerzien ná ruim drie jaar, want sinds begin 2018 stopten de ontmoetingen door toedoen van de columnist. Die was namelijk die jaren met andere zaken bezig. En daarna begonnen de coronaperikelen.
En… hoewel het coronagebeuren nog helemaal géén gepasseerd station is, zijn er op sociaal vlak toch weer meer zaken mogelijk.
Op een woensdag hebben Wanita en Veronica in een stad afgesproken die voor beiden goed met het openbaar vervoer te bereiken is.
Rond half een hebben zij op het station afgesproken en lopen dan getweeën naar het afgesproken adres. Daar aangekomen is er in het najaarszonnetje nog een leuk tafeltje vrij. Natuurlijk was het weerzien in de stationshal best een beetje emotioneel. In die drie jaar is de gewoonte om elkaar een welkomstzoen te geven, of twee, of drie, het is maar wat je gewend bent, uit het systeem verdwenen. Dus die blijft achterwege.
Het restaurant is niet al te ver van het station af, na een kwartiertje lopen komen ze bij de afgesproken plek aan. Belangrijk om te vermelden is nog dat Wanita een week of zes geleden bij haar thuis over de drempel is gevallen, een middenvoetsbeentje brak, daarvoor 12 dagen met een gipsen onderbeen waarop zij niet mocht steunen de tijd moest zien door te komen en daarna nog lang behoorlijk wat pijn heeft, die ook veroorzaakt werd door enkelbanden die een opdonder gehad hadden. Ook op de weg van station naar restaurant was nog duidelijk te zien dat het lopen Wanita nog niet echt heel makkelijk afging.
De lunch samen was als vanouds. Wat moest er op vele terreinen bijgepraat worden! Vanzelfsprekend als eerste over beider relationele omstandigheden. Veronica woont nu enige jaren samen met haar Virginia en Veronica is daar over het algemeen heel tevreden over. De laatste jaren onder het juk van de coronaperikelen zijn de twee zonder al te veel emotionele kleerscheuren doorgekomen. Wat dat betreft kan Wanita dat beamen. Ook zij en haar vrouw hebben elkaar niet de tent uitgevochten tijdens de lockdown, al moet daarbij wel opgemerkt worden dat ze natuurlijk al een tijd gewend waren aan het feit dat ze allebei veel thuis zijn omdat het werkend leven al geruime tijd achter hen ligt. Maar óók in die situatie vertelde Wanita dat ze na verloop van tijd het sociale aspect van andere mensen, andere plekken, zoals musea, archieven, bioscopen wel steeds meer ging missen. Ja… dat kon Veronica niet anders dan beamen. Natuurlijk kwam het gesprek ook op het onderwerp vaccineren. Daarover was tussen die twee gelukkig volledige overeenstemming. Zij hadden ieder, net als hun partners de twee vaccinaties gehad en hadden ook braaf de corona check app op hun mobiel staan. En Wanita vertelde dat dat een goed idee bleek, want een week eerder, tijdens het bezoek aan twee concerten in Utrecht, kwam je zonder die app de zaal niet in.
Wat een mooie opstart van de ontmoetingen was deze middag! Na een voortreffelijke lunch en een paar heerlijke frisse witte wijntjes gingen Wanita en Veronica weer huiswaarts, namen zich heilig voor om over enige tijd weer af te spreken en dan weer eens lekker een bijzonder onderwerp onder de loep te nemen.
Bij het afscheid werd er toch, heel voorzichtig, een afscheidskus uitgewisseld.
Column 28. 20-21
(Moedeloos maar inventief))
Net had ik mij achter de laptop laten zakken om weer een enthousiaste column te schrijven over Wanita die met haar vriendin Veronica een nieuwe afspraak in een leuk etablissement zou gaan maken om weer een nieuw thema zo stevig mogelijk uit te diepen en ja hoor… persconferentie van het duo Rutte en de Jonge. Door een enorme stijging van het aantal besmettingen moeten er weer nieuwe maateregelen genomen worden met als gevolg dat Wanita en Veronica hun ontmoeting die ze van plan waren te gaan maken weer op de lange baan hebben geschoven.
Wanita wil toch graag een column schrijven dus er zit niets anders op dan het onderwerp van de column maar uit één hoek te belichten, namelijk die van Wanita zelf.
Het thema… film kijken. Wanita is al enige jaren de gangmaker van een activiteit die ‘het Thuisfilmhuis’ heet. Daarvan zijn tien vrouwen lid, waarvan Wanita en haar vrouw natuurlijk de twee zijn die eigenlijk altijd aanwezig zijn en dat komt zo…. dat Thuisfilmhuis vindt in 8 van de 10 gevallen plaats in hun huiskamer.
De acht andere vrouwen zijn meestal aanwezig maar haken zo nu en dan een keertje af in verband met andere verplichtingen.
Het Thuisfilmhuis wordt ongeveer vijf maal per seizoen gehouden. Het seizoen loopt van september tot mei. Opgericht werd het Thuisfilmhuis in 2006, alweer 15 jaar geleden. Toen was er van films streamen vanaf je mobiel naar de TV nog geen sprake. Dus… werd er gewerkt met DVD’s en met illegaal gedownloade films van sites, die in die jaren nog ruimschoots voorhanden waren. Wanita had daar voor zichzelf een ingenieus systeem voor opgezet, een groot extra opslagstation gekocht en ze was iedere dag op zoek naar mooie films om te downloaden. Dat was uiteindelijk een enorme verzameling geworden. Van die films werden er voor het Thuisfilmhuis per keer vier uitgezocht en van die vier werden er op de zondag, het Thuisfilmhuis vond altijd op een zondag plaats, gezamenlijk 2 films uitgezocht. Een middagfilm en een avondfilm. Het bleef natuurlijk niet bij uitsluitend film kijken. De activiteit werd overgoten met heerlijk eten en drinken. Wanita had ook daarvoor een eenvoudig maar effectief systeem bedacht. Als de vrouwen om drie uur arriveerden werd er eerst koffie of thee gedronken met ‘iets lekkers’ erbij. Vervolgens de middagfilm. Die middagfilm werd gevolgd door een aangeklede borrel en als die achter de kiezen was verorberden de vrouwen nog een heerlijke avondmaaltijd. En het genoemde systeem was bedoeld om de heerlijkheden voor al deze eet- en drink momenten te verdelen tussen de verschillende vrouwen, die het Thuisfilmhuis kwamen bezoeken. De een zorgde voor ‘iets lekkers’ bij de koffie, de ander voor borrelhapjes en weer anderen voor een heerlijke avondmaaltijd of dessert.
Dit systeem zorgt al jaren voor een goed verzorgde middag en avond. De heerlijkste dingen worden er iedere keer meegenomen.
Na enige jaren werd het downloaden van films toch een hachelijke bezigheid. Het mocht niet, dus uiteindelijk stopte Wanita daarmee en stapte over op de verschillende apps en websites waar de mooiste films, tegen een kleine vergoeding, werden aangeboden. Die films kunnen na aanschaf op de televisie bekeken worden. De techniek staat voor niets. De kosten dragen de deelnemende vrouwen natuurlijk gezamenlijk. Deze activiteit kon tijdens de verschillende moeilijke corona momenten soms wel en dan weer een tijd niet georganiseerd worden. Enige weken geleden zou Wanita samen met twee vriendinnen, naar het filmfestival van Terschelling gaan. Corona gooide, zoals zo vaak de laatste jaren, roet in het eten. Vlak voordat de tickets besteld zouden worden, de films waren al uitgezocht werd het festival afgelast. Toch hebben Wanita en haar vriendinnen de films bekeken die uitgezocht waren voor het filmfestival. Alle gekozen films konden gehuurd worden bij ‘Pathé thuis’ en Wanita en haar vriendinnen hielden, met z’n drietjes een alternatief Filmfestival bij een van de vrouwen thuis. Wat een gezelligheid en wat een mooie oplossing. Wanita en haar vriendinnen, zo nu en dan aangevuld met andere vriendinnen, gaan dat vaker doen in deze Coronatijden.
Ons soort mensen 