Een korte toelichting op deze reeks columns is te vinden in het introductieblog:
Wanita. Columns. introductieblog
Column 18. 2016
Vrijwilligerswerk.
Het is alweer even geleden dat Veronica en ik elkaar gesproken en gezien hebben.
De zomer is bijna ten einde, maar het weer is opeens weer heel erg zomers. Dus spreken we af op een plek waar we lekker buiten én aan het water kunnen zitten. Er is daar zelfs de mogelijkheid om een bootje te huren, dus wie weet.
We laten dit keer het thema ‘huizen’ even voor wat het is en gaan het weer eens over iets anders hebben. Het huis van Veronica is pas over ruim een jaar klaar, dus dat onderwerp kan wel even op de langebaan geschoven worden.
Zodra we ons eerste kopje koffie voor ons hebben komt bij mij het onderwerp ‘vrijwilligerswerk’ boven. Daar ben ik de laatste jaren behoorlijk druk mee en ik vind het wel leuk om het daar het eens over te hebben met z’n tweetjes. Wie weet heeft Veronica nog wat leuke ideetjes voor me.
Nadat ik ruim 10 jaar geleden met werken stopte werd ik eerst een hele tijd behoorlijk ziek, daar heb ik het met Veronica wel al eens over gehad, maar niet heel uitgebreid. Dat doe ik nu ook niet… dat komt nog wel eens een andere keer. Daar valt genoeg over te vertellen natuurlijk.
Na een jaar of 3 was ik wel weer zover dat ik aan andere zaken kon denken dan aan het ziek zijn en alles wat dat tot gevolg had. Dus… ben ik zo eens gaan neuzen op internet wat de mogelijkheden van vrijwilligerswerk zoal waren. Ik kwam van alles tegen. Bijvoorbeeld koffie en thee schenkbezigheden, chauffeurswerk, werken bij de voedselbank enzovoort. Dat leek me allemaal niets voor mij. Ik ben een groot liefhebber van werken op de laptop en vroeger werkte ik met ouderen, ouderen in tehuizen en ouderen in de dagopvang. Ik heb een tijd zitten denken, hoe ik die twee zaken, pc werk en ouderen, een beetje zou kunnen combineren en kwam toen op het volgende idee. Op de dagopvang zitten mensen in het algemeen voor de gezelligheid. Om eens wat andere mensen tegen te komen, voor een beetje sociaal contact zodat je niet thuis zit weg te kwijnen. Het is op die dagopvang leuk om met elkaar te klessebessen, met elkaar een spelletje te doen. En… het is ook leuk om zo nu en dan eens vermaakt te worden met mooie films bijvoorbeeld. Dus bedacht ik om presentaties te maken over allerlei onderwerpen…. over muziek, over natuur, over die goeie ouwe tijd, over het Koningshuis, over een bezoek aan Parijs of een andere leuke stad. En daar gebruik ik You tube filmpjes voor. Op You tube zijn filmpjes en films te vinden over alle onderwerpen die je maar kunt bedenken. Prachtige filmpjes, ontroerende filmpjes. Voor een onderwerp wat mij aanspreekt zoek ik zo’n 20 tot 30 filmpjes bij elkaar, download die filmpjes naar mijn eigen computer en zet ze in een presentatie. Zo’n 2 uur kan ik dan met die filmpjes vullen. Soms roepen de filmpjes veel gespreksstof op en dan draai ik er gewoon wat minder. Heel gezellig zijn die uurtjes met films. Voor de mensen en voor mij. Ik kom op zo’n 8 verschillende dagopvangen in mijn woonplaats en kan de presentaties dus op verschillende plaatsen gebruiken.
Ik was eindeloos lang aan het woord geweest daar buiten aan het water en voor een tochtje met de boot was helemaal geen tijd meer over. Na nog een heerlijk glas wijn hieven wij dus de zitting op en besloten niet al te lang te wachten met het maken van een nieuwe afspraak.
Column 19. 2017
De verhuizing.
Gelukkig, december is weer voorbij. Tijd om weer eens een afspraak met Veronica te maken.
Eind november kreeg ik een mail dat de verhuisdatum vastgesteld was. 10 dagen voor de kerst zou het zover zijn. De verhuiswagens waren besteld en voor Veronica en Virginia was het grote inpakken, uitpakken en inrichten begonnen.
Razend nieuwsgierig was ik natuurlijk. Nieuwsgierig naar hoe zij deze hectische tijd waren doorgekomen én razend nieuwgierig naar hoe tot heden het samenzijn en samenwonen verlopen was. Was het één grote roze wolk waar de 2 dames in vertoefden, konden ze een beetje de weg vinden in de taakverdeling die het samenwonen nou eenmaal vraagt. Waren ze het, al doende, eens geworden over de inrichting. Kortom…. hadden ze elkaar al eens de tent uit gevochten?
Dus…. schreef ik een mail, waarin ik mijn nieuwsgierigheid niet al te opzichtig tentoonspreidde en nodige Veronica uit om op korte termijn weer een afspraak te maken. Al heel snel werd mijn mail beantwoord en deed Veronica enige voorstellen voor een datum. De afspraak was snel gemaakt en op een dinsdagmiddag niet zo lang geleden troffen wij elkaar, weer eens in Arnhem.
Veronica zag er vermoeid uit. Niet verwonderlijk natuurlijk, ze had zich nogal ingespannen de laatste tijd. Dus…. eerst koffie met taart. Heerlijk… op zulke momenten ga ik altijd voor kersenvlaai, als het er is natuurlijk. Veronica ging voor een grote moccapunt en na deze nogal weelderige versnapering moesten we beide weer even bijkomen. Maar… daarna kon ik mij natuurlijk niet meer inhouden. “Veronica”, zei ik met nauwelijks verholen nieuwsgierigheid. “Vertel’ … “hoe gaat het met jullie”. “Hoe bevalt het huis?””, “en…. hoe bevalt het samenzijn?
Nou daar ging Veronica eens even goed voor zitten en stak van wal. De fysieke inspanningen rondom de twee verhuizingen was niet meegevallen zei ze. Omdat de dames ieder een eigen huis moesten uitruimen en gezamenlijk het nieuwe huis op orde moesten zien te krijgen was dat natuurlijk een bron van vele ‘mogelijke’ botsingen en het was een heel gelaveer geweest om die botsingen en conflictueuze situaties niet torenhoog op te laten lopen. Dat vroeg van beide veel stuurmanskunst en inschikkelijkheid.
Op de verhuisdag zelf begonnen Veronica en Virginia ieder in hun eigen huis. Voor ieders deur kwam een eigen verhuiswagen. Helemaal gelijktijdig kwamen ze natuurlijk niet aan in het nieuwe huis. Alle spullen die nieuw aangeschaft waren stonden al in het huis opgesteld en Veronica was de eerste die aankwam. Ze vertelde dat dat een confronterend moment was. Daar zit je dan…. Je kunt niet meer terug en dat vond ze een moeilijk emotioneel gevoel. Een uurtje later kwam de verhuisauto van Virginia voorrijden. De verhuismannen van Veronica hadden het grootste deel van haar verhuisdozen al in het nieuwe huis gezet. De ontmoeting van de 2 gelieven aan de deur van het nieuwe huis was, naar het verhaal van Veronica bijzonder. Zij vertelde dat het zware emotionele gevoel bij het zien van Virginia en haar spullen eigenlijk min of meer als sneeuw voor de zon verdween. Het leek of de zon doorbrak en ook voor Virginia was het één groot feest om daar samen met Veronica de drempel van het nieuwe huis over te steken.
Dit gaat goed komen, dacht ik bij mezelf…. het begin is er, de dames gaan het wel redden samen.
We hebben daar in Arnhem nog lang doorgepraat over de begintijd van het samenwoonavontuur, onder genot van enkele wijntjes kwamen er nog allerlei verhalen los over de eerste weken samenzijn en mijn positieve gevoel werd sterker en sterker.
Ik wacht de uitnodiging van de houseparty af!
Column 20 . 2017
Tweede kamer verkiezingen.
Het stof van de tweede kamerverkiezingen was net neergedaald toen ik dacht, ik heb weer eens behoefte aan contact met Virgina. Laten we deze verkiezingen-kermis eens doornemen met z’n tweeën. Dus ik voegde de daad bij het woord en schreef haar een mail. De vraag was kennelijk best dringend want ik kreeg per kerende post antwoord. Wij maakten een afspraak in Den Haag en spraken af om vóór ons gezellig samenzijn sfeer te proeven op Binnenhof en Buitenhof en ons dan heerlijk tegoed te doen aan een lunch in Dudok, dicht in de buurt.
Zo gezegd zo gedaan. Om een uur of 11 kwamen wij beide op station Den Haag aan. Na een minuut of 20 lopen betraden wij het Binnenhof. Hier gebeurt het dus allemaal. Voor de verkiezingen al de interviews die vanaf deze plek op je af kwamen. Nu is dat een heel ander verhaal. De politici houden het liefst hun kaken op mekaar om maar niet ‘het proces’ van de formatie te beschadigen.
Kijk…… daar loopt de zelfverklaarde ‘grootste intellectueel’ van het politiek spectrum, Thierry Baudet. Een keurige naam voor een grote wolf in prachtige witte schaapskleren. Hebben we toch nog even een ‘Bekende Nederlander’ gezien.
Na óók nog even over het Buitenhof gelopen te hebben en ‘het torentje’ te hebben zien opdoemen haastten wij ons naar het etablissement Dudok.
Natuurlijk beginnen we met een koffie en een appelpunt, die zijn daar erg lekker. En dan kunnen wij ons in het politieke dispuut begeven.
Virginia en ik beginnen met het uitspreken van onze keuzes die we op verkiezingsdag hebben gemaakt. Datgene wat Virginia heeft gekozen was voor mij óók een van de keuzemogelijkheden. Ik vertel haar dat ik tot op de dag van de verkiezingen zelf heb gezweefd tussen 2 mogelijkheden. Dan is het mijn beurt om te vertellen wat het dan uiteindelijk geworden is. En…. da’s wonderlijk, het blijkt dat Virginia óók zwevend was tussen deze twee mogelijkheden en dat zij dus net voor de andere mogelijkheid gekozen heeft. Hieruit blijkt toch eigenlijk maar weer…. twee zielen één gedachte. Dáár nemen we een wijntje op natuurlijk én we zoeken een heerlijke lunch uit.
Natuurlijk bekennen we dat we dat eigenlijk best wel wisten, dat we ook wat dit betreft zo dichtbij elkaar zitten. Dat geeft toch wel weer een groot ’wij’ gevoel.
We zetten de maaltijd voort met eens even lekker los te gaan op de partijen en vooral mensen waar we niet voor gekozen hebben.
We maken ons vrolijk over al die partijen die in de weken voor de verkiezingen door het bespreken van dingen waar ieder weldenkend mens gillend voor zou weglopen dachten op die manier naar stemmen te kunnen hengelen. Er kennelijk van uitgaand dat er mensen zouden zijn die dezelfde opvattingen hebben. Enfin, na nóg een glaasje wijn en een heerlijke lunch komen we natuurlijk ook nog even te spreken over zaken die niets met de verkiezingen te maken hebben. Zoals daar zijn, de relatie, het huis, de vakantieplannen.
Virginia verkeert in omstandigheden, ze woont nu een paar maanden samen, die ik wel ken van vroeger. Ik heb ook wat relaties in het beginstadium mee mogen maken. Een fase van ontdekken dat de ander zaken anders aanpakt dan jij. Netter is dan jij, of juist slordiger. Die fase vraagt empathie en gelijkmatigheid. Dat is soms moeilijk begrijp ik uit de verhalen van Virginia.
Na weer een heel aangenaam samenzijn nemen we afscheid van elkaar en gaan ieder ons weegs.
COLUMN 21. 2017
Van alles wat.
Zou ik Veronica nog wel herkennen als ik binnenkort weer eens een afspraak ga proberen te maken? Misschien moeten we ieder een rooie roos in het knoopsgat steken om elkaar niet mis te lopen.
Het wordt echt de hoogste tijd om weer eens contact op te nemen met Veronica. Het is alweer bijna een half jaar geleden dat we elkaar voor de laatste keer hebben ontmoet. De tweede kamerverkiezingen van 2017 waren net achter de rug en die hebben we toen besproken met elkaar en dan te bedenken dat er nog steeds geen nieuw kabinet is en dat Veronica en ik elkaar uit het oog lijken te hebben verloren.
Daar gaan we snel verandering in brengen. Om snel tot een afspraak te komen bel ik dit keer eens. Vaak gebruik ik de mail, maar voor echte snelheid heb je toch nog altijd de telefoon nodig, tenminste als iemand bereikbaar is. En ja…. nadat de telefoon 3x is overgegaan hoor ik Veronica aan de andere kant van de lijn. En gelukkig, alsof we elkaar gisteren nog gesproken hebben pakken wij het gesprek meteen weer op en vinden allebei dat we zo snel mogelijk elkaar weer moeten zien te spreken om weer bij te praten over ons leven en alle dingen die de afgelopen maanden zijn gebeurd. Meteen de volgende week hebben we beiden een gaatje vrij om een afspraak te maken. Voordat we neerleggen moeten we natuurlijk nog wel snel even door de meest belangrijke levensfeiten heen. Hoe gaat het me je? Hoe gaat het met je vrouw? Alle andere gespreksonderwerpen bewaren we voor de afspraak van de volgende week,
Wij hebben afgesproken in Lage Vuursche. Lage Vuursche? Als kind ging ik met mijn familie enige keren naar een bungalowpark in Lage Vuursche, De zeven linden. Dat was eigendom van de freule Bosch van Drakenstein. Het park lag midden in het bos en het was daar goed toeven. Het dorp Lage Vuursche was niet ver bij het bungalowpark vandaan, lopend, op de fiets of met de auto, je was er zo. Toen Veronica en ik naar een etablissement zochten om elkaar te ontmoeten kwam zomaar spontaan de naam van het pannenkoekenhuis ‘de Vuursche Boer’ bij mij boven, dát leek me de ideale plek voor deze ontmoeting. Zo gezegd, zo gedaan. Dinsdag om 12.30 uur stapten wij bijna gelijktijdig de tent binnen. We hadden elkaar gemist… dat was een ding wat duidelijk was. De koffie werd geserveerd en wij hebben 3 uur aan één stuk met elkaar gebabbeld, gesproken, gelachen en tussendoor de heerlijkste zaken verorberd. Veronica is eindelijk thuisgekomen met Virginia aan haar zijde, figuurlijk gesproken dan. Zij vertelde over de vanzelfsprekendheid, de rust en de vrijheid die ze samen ondervonden. Ze vertelde óók over de stilte en de afzondering waar ze allebei regelmatig grote behoefte aan hadden. Stilte en afzondering waar ruimte voor was. Heerlijk om te horen vond ik deze woorden. Herkenbaar ook. Ik vertelde haar dat zij deze harmonie behoorlijk snel gevonden had. Om eerlijk te zijn hadden wij, mijn vrouw en ik, daar toch wel wat langer voor nodig gehad om dat evenwicht te vinden. Terugkijkend op die vervlogen jaren kon ik Veronica wèl verzekeren dat onze weg dan misschien langer was geweest, maar niet minder spannend en Veronica was er van overtuigd dat ook zij nog lang niet uitgewandeld waren op hun gezamenlijke levenspad. Maar, gelukkig, zoals gezegd, werd er gelukkig ook héél veel gelachen over al onze diepe wijsheden die tijdens het gesprek opwelden én misschien nóg belangrijker genoten wij óók van een overheerlijke dikke pannenkoek en één glas wijn dit keer, we moesten weer met de auto naar huis, en waren we blij dat we weer helemaal op de hoogte waren van elkaars wel en wee en verzekerden we elkaar dat de volgende afspraak wat sneller gemaakt zou worden dan deze.
COLUMN 22. 2017
Gezondheid.
Iedere keer denk je… nú is de zomer echt voorbij, een paar gure, regenachtige of winderige dagen heb je doorstaan en dan opeens… weer een prachtige dag, in oktober, de kamerdeur wordt weer opengeschoven en het kopje ochtendkoffie kan weer mee naar buiten.
Nadat ik dit een aantal malen had meegemaakt en er na een druiliger viertal dagen weer zicht was op een paar mooie belde ik Veronica en stelde voor de volgende of eventueel de dag daarna weer wat af te spreken. Zij kon niet, helaas, wèl een dag later en na enige twijfel mijnerzijds namen we de gok.
We spraken af in Arnhem, voor ons beiden niet al te moeilijk te bereiken. Ik wilde graag afspreken op een plek waar ik makkelijk kon komen, met de trein, want het was voor mij de komende tijd niet mogelijk om lange stukken met de auto te rijden.
We hadden pech…. toen ik de voordeur uitstapte goot het, toen ik de trein instapte goot het en toen ik in Arnhem het station verliet goot het nog altijd.
Gelukkig hadden we niet al te ver van het station afgesproken en gelukkig had ik bij het weggaan mijn paraplu niet vergeten.
Binnen was het droog en kijk eens, achter in het etablissement was een open haard én er was daar een tafel vrij. Natuurlijk… die plek was voor ons bedoeld.
Wij arriveerden aan het eind van de ochtend en vonden het nog ruimschoots koffietijd. Koffietijd met koffie én een appelpunt.
Natuurlijk wilde Veronica erg graag weten waarom ik zo nodig zonder auto wilde afspreken, al is het natuurlijk bij onze afspraken nogal eens de gewoonte om de conversatie met enige glazen alcoholische versnaperingen te overgieten, maar het was nog niet eerder voorgekomen dat ik erop stond om met de trein te komen. Dus… mocht ik tijdens dit samenzijn beginnen met het vertellen over mijn kommer en kwel. Wat was het geval? Enige weken geleden was ik met mijn vrouw op vakantie, mèt de auto. Normaal gesproken rijd ik dan best veel, zeker als we op de plaats van bestemming zijn aangekomen en allerlei leuke uitstapjes gaan doen. Op heen- en terugweg wisselen we elkaar af en rijdt mijn geliefde veel op de snelweg. Mijn vrouw is minder in haar nopjes achter het stuur dan ik, helemaal niet erg, op andere vlakken is dat juist andersom en zo houden we de zaken een beetje in evenwicht.
Echter…. dit keer was het mij nogal wazig voor de ogen, zeker met hevige zonneschijn was mijn zicht onvoldoende, dat voelt niet lekker achter het stuur en dus heeft mijn vriendin meestentijds de honneurs van het autorijden waargenomen. Thuisgekomen dus meteen in gang gezet dat ik een oogarts zou kunnen bezoeken, naar de opticien, naar de huisarts, die een verwijzing uitschreef en na een kleine week zat ik al bij de oogarts. Daar zat ik 2 jaar geleden ook al eens en daar werd staar geconstateerd, maar nog niet in die mate dat het al rijp was, wat ik een heel merkwaardige uitdrukking vind voor een oogprobleem. Maar, gelukkig… nu was de staar wel rijp en kon het proces van 2 staaroperaties, want de rijpheid heeft bij beide ogen toegeslagen, in gang gezet worden. En… vertelde ik aan Veronica, op die operaties zat ik nu te wachten en tot die tijd geen autorijden meer voor mij, althans niet achter het stuur.
Dit verhaal kon natuurlijk rekenen op veel ooohhh’s en aaaahhhh’s van de kant van Veronica. Toen ik uitverteld was kwam Veronica aan de beurt met haar fysieke kommer en kwel en ondertussen waren wij toe aan een heerlijke lunch, waar enige frisse glaasje witte wijn bij werden geschonken en na enige uren gingen wij weer huiswaarts, blij dat we onze verhalen weer aan elkaar kwijt konden!
COLUMN 23. 2018
Vakantieplannen
Na deze langdurige, afwisselende winter werd het weer eens tijd om Veronica te spreken.
Thuis begonnen wij ons alweer bezig te houden met het plannen van een paar vakanties, lang, kort en iets daartussenin. En ook van Veronica zou ik graag haar overwegingen horen voor welke vakanties en uitstapjes zij ging kiezen samen met Virginia in 2018.
Dus, het mailprogramma erbij gepakt en een mail gestuurd om te kijken of we op korte termijn tot een afspraak zouden kunnen komen.
Het leek telepathie, want na een minuut of 10 kreeg ik een berichtje terug dat ook zij zeer uitkeek naar een nieuwe afspraak. Zij was zo praktisch om meteen enige data voor te stellen, waar er gelukkig één bij was die ook mij prima uitkwam. Omdat zij de datum uitgezocht had zocht ik een leuk etablissement uit waar wij elkaar zouden kunnen ontmoeten en, ziedaar, de afspraak was in een handomdraai gemaakt.
Twee weken later was het zover. Allebei lekker met de trein, altijd handig én verstandig om tijdens dit soort afspraken voor het openbaar vervoer te kiezen in verband met de mogelijkheid dat er tijdens de lunch enige glazen alcoholica genuttigd zouden worden.
We hadden elkaar alweer een tijdje niet gezien, dus uiteraard begonnen we met de gebruikelijke prietpraat. Hoe gaat het met je gade en was het met de Kerst een beetje te doen?
Om een klein bodempje te leggen eerst beiden een heerlijk kopje koffie en de menukaart even minutieus bestuderen. Daar kwamen we wel uit met z’n tweetjes.
Nadat de heerlijke spijzen waren opgediend, samen met de eerste glaasjes witte wijn vroeg ik Veronica naar haar vakantieplannen voor dit jaar en of het de bedoeling was dat alle vakanties samen doorgebracht zouden worden. Om met die laatste vraag te beginnen, nee…. dat was niet de bedoeling zei ze. In juni hebben Veronica en Virginia een cruise ingepland. Een cruise die twee weken gaat duren. Het schip, ze liet een folder zien van de reis, zag er uit zoals ze er ook op de tv uitzien. Een soort kasteel op het water, die als er wordt aangemeerd, in Venetië bijvoorbeeld, hoog boven het stadje uittorent en het onbelemmerde zicht op de schoonheid van de omgeving ontneemt. Veronica was enorm enthousiast over de plannen en vertelde over alle mogelijkheden die op een dergelijk schip aanwezig zijn, zwembaden, ligdekken, bioscoop, jacussi’s en alles kennelijk wat haar hartje begeert. Ik moest Veronica bekennen dat deelnemen aan een cruise mij geen onverdeeld genoegen leek. Naar mijn idee lijkt het mij de Kalverstraat op zee en dan ook nog eens met alsmaar dezelfde mensen om je heen. Zij bracht daar tegenin dat er zoveel mensen op zo’n schip meevaren, dat je echt niet iedere keer dezelfde personen tegenkomt.
De bestemming werd inderdaad de Middellandse zee en ook Venetië zou worden aangedaan.
Dat was de gezamenlijke reis van Veronica en Virginia en verder gingen ze ieder nog een weekje apart op stap.
Daarna heb ik onze plannen ontvouwt. Fietsen. Wij stappen op in Bad Nieuweschans in Oost-Groningen, wij zijn daar enige jaren geleden al eens aangekomen met de fiets, nadat we alle Nederlandse kusten befietst hadden. Nu wordt het dus ons startpunt en gaan we met ieder een hondenkarretje aan de fiets gehangen met onze twee honden daarin op weg langs de Duitse wadden naar de Deense kust. Óók met zicht op zee, net als Veronica.
We praten nog een tijd lekker door over alle vakantieplannen en constateren dat het heerlijk is om dikke vriendinnen te zijn en bepaalde zaken zo verschillend te waarderen. Ik moet niet denken aan een cruise, Veronica kan je echt niet verassen met een uitnodiging voor een dergelijke fietstocht.
Als we allebei onze uitstapjes achter de rug hebben komen we zeker weer samen om ervaringen uit te wisselen. Ik verheug me er nu al op!
Ons soort mensen 