Een korte toelichting op deze reeks columns is te vinden in het introductieblog:
Wanita. Columns. introductieblog
Column 13. 2015
Mauritshuis en de liefdesontwikkelingen/perikelen.
Veronica Hazevoet en ik hebben afgesproken in een café in Den Haag. Het café is gesitueerd in de buurt van het Binnenhof. Het is onze bedoeling om na het café bezoek naar het museum Mauritshuis te gaan, gelegen vlak naast het Binnenhof, zoals velen van jullie ongetwijfeld zullen weten.
Wij hebben afgesproken op 8 december. 11 uur komen wij toevalligerwijs precies tegelijkertijd aan in het café. Natuurlijk… eerst maar eens een lekkere koffie én een heerlijk Haags taartje.
Veronica ziet er mooi en gelukkig uit. Ikzelf voel mij eigenlijk ook wel mooi en gelukkig. Daar zitten we dan, 2 mooie gelukkige vrouwen die elkaar uit de doeken willen doen waarom ze zich zo voelen zoals ze zich voelen. Natuurlijk… Veronica steekt als eerste van wal. In tegenstelling tot de vorige keer is Virginia, haar lief, haar eerste gespreksonderwerp. Het is allemaal even heerlijk. Veronica vertelt dat ze werkelijk over alles, maar dan ook letterlijk alles met elkaar kunnen praten. En dat praten is geen zoet gewauwel over de liefde of over de tuin of over de inrichting van het huis. Nee…. het gaat over boeken, muziek, toneel, politiek en ze vertelt er stralend bij dat ze het zelden eens zijn over deze onderwerpen en dat dat ze nu juist zo gelukkig maakt samen. Ze hebben beiden hun gelijke gevonden in de discussie en zijn daar heel tevreden over. Al die discussies, vraag ik, leid dat nooit tot ruzie dan? Regelmatig, zegt Veronica, maar dat is wat ze nu juist zo tevreden stemt. Het is de kunst om vanuit die ruzieachtige gesprekken weer tot harmonie te komen en dan samen te constateren dat ieder gespreksonderwerp vele, vele kanten heeft.
Een beetje herkenbaar vind ik dit wel. Ook mijn lief en ik zijn het regelmatig met elkaar oneens. Dat gaat meestal goed, maar soms ook niet. De onenigheid kán soms ontaarden in ruzie en gemok en dat is niet altijd even aangenaam. Natuurlijk hebben wij wel eens getracht te analyseren waarom de stemming zo nu en dan zo radicaal kan omslaan. En hebben dientengevolge wel eens geconstateerd dat de oorzaak hiervoor zou kunnen zijn dat we vrijwel altijd bij het aan de orde stellen van een gespreksonderwerp allebei een andere weg inslaan om over dat onderwerp te praten. Je zou het kunnen vergelijken met een afspraak maken in Amsterdam. Mijn lief reist met de trein via Den Haag en ikzelf ga met de auto via de afsluitdijk. We hebben het over hetzelfde, maar bereiken ons einddoel vanuit een hele andere richting. En dat kan af en toe leiden tot onbegrip.
Na deze mooie bespiegelingen gaan Veronica en ik naar het Mauritshuis. Het prachtig verbouwde Mauritshuis. Voor mij was het de eerste keer dat ik dit museum bezocht. Gelukkig ben ik gek op de schilders van de Gouden Eeuw en valt er daar dus heel erg veel te genieten. Naast de vaste collectie is er op dit moment óók een tentoonstelling met de titel Selfies uit de Gouden Eeuw. Deze bevat natuurlijk schilderijen met zelfportretten van schilders uit de Gouden Eeuw. Slechts één schilderes maakt van deze tentoonstelling deel uit. Dat is Judith Leyster. Nou ja… beter één, dan géén zullen we maar zeggen. Tot 3 januari 2016 kun je deze tentoonstelling nog bezoeken!
Column 14. 2016
Decemberfeesten en groot nieuws.
Nèt na de jaarwisseling hebben Veronica en ik een afspraak gemaakt. Voor een heerlijk dinertje á deux dit keer. Om het jaar goed te beginnen zal ik maar zeggen.
Wij wensen elkaar om te beginnen natuurlijk een heel gelukkig en gezond en inspirerend en avontuurlijk en alles wat een mens verder nog te wensen heeft toe en doen verslag van de afgelopen decembermaand. Voor mij een ieder jaar terugkerend gebeuren waar ik eerlijk gezegd nog warm, nog koud van wordt. Van mij hoeven al die ‘gezellige’ familiefeesten niet zo heel erg. Ik kies er liever voor om het gehele jaar op een prettige en zo gezellig mogelijk manier door te brengen, met familie, maar ook graag met mensen buiten het familieverband.
Dit jaar was voor Veronica de decembermaand natuurlijk wel een beetje speciaal. Ze bracht ‘m voor de eerste keer door met haar nieuwe liefde Virginia en daar deed ze tijdens het etentje uitgebreid verslag van. Ook Veronica behoeft, zoals ze mij in een eerder stadium wel eens heeft verteld, niet al te veel in de familieschoot te vertoeven en daar ontkom je natuurlijk in de decembermaand niet helemaal aan. Maar ze vertelde dat het allemaal goed is verlopen. Tot nu toe was ik niet erg op de hoogte van de familieomstandigheden van Virginia, maar naar aanleiding van het verslag over de decembermaand vertelde Veronica mij dat Virginia uit een ver verleden een zoon heeft overgehouden, waar ze een niet al te innig contact mee heeft, maar waar ze op eerste kerstdag traditiegetrouw wèl het kerstdiner mee gebruikt. Zoonlief heeft een vrouw en 2 kinderen, dus Virginia heeft óók 2 kleinkinderen, die nu tegen de 20 lopen. Diederik, zoals de zoon van Virginia heet was nog niet op de hoogte gesteld van de liefde van zijn moeder, maar toch nodigde Virginia Veronica natuurlijk ook uit om lekker mee te eten. Diederik en zijn vrouw Marjolein, waren leuke, gezellige, warme mensen, die Veronica op een fijne manier in de familieclan opnamen en die heel content waren met het plotseling verschijnen van Veronica in de familiekring. Marcia en Maarten, de kinderen, moesten wel wennen aan de vreemde eend in de bijt, maar de stugheid verdween toch ook wel snel toen ze merkten dat Veronica heel goed bij het gezelschap paste. Kortom, Veronica keek met heel veel plezier terug naar haar eerste kennismaking met de familie van Virginia.
Na Veronica’s verhalen over haar kerstbelevenissen nam ik natuurlijk nog even de tijd om over ons Franse weekje te vertellen. Om alle knallen en ongemakken van het vuurwerk te vermijden hadden wij een weekje een huis in Frankrijk gehuurd. Voor ons zelf, wij zijn helemaal geen liefhebbers van dat ellendige geknal, maar ook vooral voor de honden, waarvan er één bij is, die werkelijk helemaal panisch wordt als ze in de buurt een knalletje hoort. 2 vriendinnen gingen mee, laptop mee, filmscherm mee, beamer mee, films mee, spelletjes mee, lekker eten mee, lekker drinken mee en zo kwamen we met z’n allen die week prima door.
Toen Veronica en ik het etentje bijna zouden beëindigen kwam Veronica met groot nieuws. Ze hadden onlangs besloten samen te gaan wonen. Niet in het huis van Veronica, niet in het huis van Virginia, nee…. ze gaan op zoek naar een ander huis. Spannende tijden dus en daar hoor ik en jullie in de nabije toekomst natuurlijk nog veel meer over.
Column 15. 2016
Over het kopen van een huis.
Na het opzienbarende nieuws dat Veronica mij de vorige keer op het einde van onze laatste ontmoeting vertelde maakte wij onlangs weer een nieuwe afspraak. Voordat we elkaar van alle nieuwe ontwikkelingen op de hoogte zouden stellen hadden we afgesproken de Jheronimus Bosch tentoonstelling te gaan bezoeken. Ik had al enige weken vóór de afspraak via het internetkaartjes besteld én een audiotour. Gelukkig maar, want al heel snel waren de tickets voor een bezoek overdag al op.
Wat een intrigerend bezoek was dat. Natuurlijk, wij waren niet de enige die een glimp van het werk van de schilder wilden opvangen. Er waren véél mensen, maar omdat je tickets met een zogenaamd ‘time slot’ moest kopen, wat wil zeggen dat je voor een tijd moest kiezen, was het toch goed te doen. Het bezoekersaantal wordt op deze manier behoorlijk goed in de hand gehouden.
Ná de tentoonstelling, waar we allebei behoorlijk van genoten, gingen we op zoek naar een etablissement in Den Bosch, waar we lekker zouden kunnen eten en drinken én lekker rustig zitten om het een en ander door te nemen. Dat soort etablissementen zijn er gelukkig volop te vinden in Den Bosch.
Natuurlijk, Veronica’s verhalen staan op dit moment op de voorgrond, nieuwsgierig als ik iedere keer ben naar de avonturen en vorderingen van Veronica’s liefdesleven.
Veronica was moe vertelde ze en dat kwam door het grote aantal huisbezichtigingen dat de dames de laatste weken hadden gedaan. En vóórdat ze zich met die bezichtigingen konden gaan bezighouden moest er natuurlijk intensief en lang met elkaar gesproken worden over ieders wensen en verlangens wat betreft het nieuwe huis. Dat voorproject was heftig verlopen vertelde Veronica. Over veel, heel veel zaken bleken ze toch wel een zeer verschillende menig te hebben. Over de plek, over het soort huis, modern of oud of iets daar tussenin, over de grootte, over de tuin, over de financiering. Dus eigenlijk zo’n beetje over alles. Das was toch wel een zware beproeving voor de toch nog prille relatie. Veronica en Virginia hadden zowaar de kunst van het ruziemaken ontdekt en deze kunst bijzonder goed onder de knie gekregen. Maar gelukkig en dat kon Veronica met veel genoegen melden, ze hebben deze fase met glans doorlopen. Het huis heeft, althans in de hoofden van de dames, een bepaalde vorm gekregen waar ze zich allebei redelijk in kunnen vinden. Daarmee belandden ze natuurlijk in de volgende fase van het project. Is dat wat ze nu allebei voor ogen hebben ook daadwerkelijk te vinden?
En in deze fase bevinden ze zich nu volop. Veronica vertelt over de methode die ze bedacht hebben om tot huizen te komen die ze samen nader willen bekijken. Alle twee brengen ze veel tijd achter de pc door en spitten alle belangrijke huizensites door. Als een huis zo van het plaatje en van de beschrijving aantrekkelijk lijkt houden ze het apart en brengen het in bij de eerstkomende ontmoeting. Als de ander nou ook enthousiast gemaakt kan worden, wordt er een afspraak gemaakt voor een bezichtiging. Heel soms komt het voor dat ze beide tegelijk met hetzelfde huis aan komen zetten. Dan is de deal snel gemaakt en kan zo, zonder verder overleg, de afspraak om het huis te bekijken gemaakt worden.
Voor een buitenstaander klinkt dit alles nogal arbeidsintensief en dat blijkt het ook te zijn. Dus… Veronica neemt na al deze ontboezemingen afscheid. Ze is bekaf en heeft haar rust nodig. Mijn verhalen gaan even in de ijskast en hopelijk komen die de volgende keer weer aan de beurt.
Column 16. 2016
Het huis is gevonden!
Ik ben op weg naar Utrecht voor een afspraak met Veronica. Door drukke werkzaamheden harerzijds was het tot nu toe nog niet tot een afspraak gekomen. Zoals ik in de vorige column al meldde waren de dames héél druk met het huizenavontuur en nog in de fase van het zoeken ernaar. Vorige week belde Veronica dat deze fase zijn einde ging bereiken omdat ze een huis hadden gevonden dat aan beider wensen voldeed. Wel is het zo dat dat huis nog gebouwd moet worden, dus het samenwonen is door deze omstandigheid voor enige tijd op de lange baan geschoven.
Daarom hebben Veronica en ik afgesproken in Utrecht voor een algehele update rond het huis en ik hoop dat er dan nu ook weer wat ruimte is om Veronica bij te praten over mijn wel en wee.
Om kwart over 3 komen we samen bij ‘de Winkel van Sinkel’ in Utrecht. Het is nog geen buitenzitweer dus we zoeken binnen een plekje uit.
Veronica heeft een tas vol informatie over het huis dat zij en Virginia gaan kopen. Het bouwplan van het complex heet… hoe origineel ‘Beau village’. Dat heb ik meer gehoord! Ook mijn vrouw en ik hebben in het verleden een huis ‘op tekening’ gekocht. En weet je wat… óók dat project heette ‘Beau village’. Toen ontstond er natuurlijk wel enige hilariteit in het gesprek.
Het project mag dan wel hetzelfde heten als dat van ons, op tekening zag ’t er allemaal heel anders uit.
Ons huis is een een beetje moderne vierkante witte blokkendoos met een verdieping erop en een grote tuin. 2 onder een kap. Het wijkje, dat toen dus nieuw gebouwd werd bevatte 22 huizen. Allemaal met als grondvorm dat witte blok, maar ieder had zijn eigen accent, want ontworpen door een andere architect. Het huis van Veronica en Virginia daarentegen heeft een heel ander uiterlijk. Het lijkt op een vooroorlogs jaren 30 huis. Groot, bruine baksteen, veel ruimte en ook met een behoorlijk grote tuin, zeker als je weet dat het in een redelijk grote stad, gelegen in de buurt van de randstad, gebouwd zal worden.
Veronica probeert uit te leggen waarom ze allebei als een blok voor dit huis vielen. Juist vooral het feit dat ’t niet te modern oogt, maar dat natuurlijk wèl is, het wordt tenslotte nieuw gebouwd, heeft voor de 2 dames de doorslag gegeven.
Het bouwen van de nieuwe wijk zal zo’n anderhalf jaar in beslag nemen. In die tussentijd zullen ze dus hun LAT relatie gewoon nog moeten gaan doorzetten. Door de week zo veel mogelijk in het eigen huis vertoeven en tijdens de weekenden bij elkaar hokken. Veronica verwacht echter dat ’t waarschijnlijk niet zo stringent zal zijn. Ze moeten ten slotte wel oefenen met samenwonen voordat het grote moment gaat aanbreken dat ze samen het nieuwe huis gaan bewonen. Bovendien zit er een heleboel werk aan te komen. Als ik al aan denk aan al die voorbereidingen krijg ik het zelf heel erg warm. Wat voor keuken, wat voor vloerbedekking, welke persoonlijke spullen wèl en welke persoonlijke spullen niet meenemen naar de gezamenlijke woonplek? Denkend aan onze eigen persoonlijke exercities voordat we dan eindelijk samen onze intrek konden nemen in het nieuwe huis verlang ik niet terug naar die tijd. Maar dat benadruk ik maar niet al te uitbundig in ons gesprek. Daar komt Veronica zelf wel achter en daar zal ik nog een heleboel over horen.
Column. 17 2016
Roze Zaterdag en over de inrichting van het huis.
Er moet mij iets van het hart… wat een heerlijkheid dat Veronica en ik elkaar weer gevonden hebben! Wat zijn het altijd geweldige, gezellige, soms diepgaande ontmoetingen die wij enige malen per jaar samen arrangeren. En dat tussen al ons eigen dagelijks lief en leed door.
Veronica en ik waren samen naar Roze Zaterdag in Amsterdam. Wij bezochten daar in het Vondelpark de info markt die door allerlei clubs en organisaties van Roze Nederland ingericht was. Tussen al die kramen kwamen we natuurlijk ook de stand van Groep 7152 tegen, met aan haar zijde de Stichting Haar verbeelding, die het nieuwe boek van Adriënne Nijssen, Vlucht, verkocht. Op het grote podium in het Vondelpark was er een kleine manifestatie rondom dit boek. We hebben er samen zeer van genoten.
Na het bezoek aan de markt streken wij neer in het ‘Melkhuis”, een gezellig etablissement in het Vondelpark. Het was prachtig weer, dus we konden lekker op het terras plaatsnemen.
Natuurlijk is een belangrijk gespreksonderwerp de vorderingen van het nieuwe huis dat Veronica en Virginia enige tijd geleden gekocht hebben en alles wat ze daar aan voorbereiding voor moeten doen. Ze zijn al zo ver dat ze een keuken hebben uitgezocht. Daar waren ze het gelukkig vrij snel over eens. Maar al gauw verplaatsen de gespreksonderwerpen zich naar andere zaken. We hadden het bijvoorbeeld over de Roze zaterdagen waar we in de loop van de jaren bij aanwezig zijn geweest. Als ik voor mezelf spreek zijn dat er uiteindelijk maar een paar geweest. Ik heb natuurlijk eens even op internet gekeken naar een overzicht van alle Roze Zaterdagen tot nu toe en kwam tot de conclusie dat er zo ongeveer 6 a 7 plaatsen te noemen zijn waar ik er bij was. Ook Veronica heeft ze bij lange na niet allemaal bijgewoond. Vaak om redenen van te ver, al op vakantie of al andere afspraken.
Na een heerlijk etentje en enige wijntjes worden onze gesprekken meestal een stuk persoonlijker en bespreken we de staat van onze relaties en indien het erop lijkt dat er wat reparaties verricht moeten worden proberen wij elkaar goede adviezen te geven. Veronica en Virginia zijn versneld in een fase geraakt van het samen moeten nemen van veel beslissingen aangaande hun nieuwe huis. Dat kan een relatie natuurlijk heel veel goed doen, maar kan ook een splijtzwam zijn. Het blijkt niet eenvoudig te zijn om de gesprekken die voorafgaan aan dat soort beslissingen niet te laten verworden tot ruzies waar uiteindelijk helemaal geen beslissingen genomen kunnen worden en zij beide ieder haars weegs gaan om thuis een beetje af te gaan koelen. Ik heb geopperd om als zich dit weer eens voordoet het misschien een goed idee is dat ieder haar wensen en ideeën op papier zet, dit van elkaar te lezen, erover na te denken en dan pas in onderhandeling te gaan. Wij, mijn vrouw en ik, doen dat ook wel eens en vaak werkt het goed, als je al een beetje bent voorbereid op de ideeën van de ander.
Na dit samenzijn in het Melkhuis zijn wij ons met duizenden anderen gaan opstellen voor de Pride Walk die van het Vondelpark naar de Dam was en hebben meegelopen. Vermoeiend maar erg fijn om erbij te zijn. Op de Dam nog even naar wat toespraken en muziek gekeken en bekenden begroet en toen was de dag wel klaar en zijn wij ieder ons weegs gegaan.
Ons soort mensen 