Een korte toelichting op deze reeks columns is te vinden in het introductieblog:
wanita-columns-introductieblog/
Column 1 uit 2013
Een kennismaking
Enige tijd geleden kwam ik Veronica Hazevoet tegen. Het is lang geleden dat ik Veronica voor de eerste maal ontmoette. Dat was tijdens een Roze zaterdag lang geleden. We raakten op een zeker moment aan de praat en dat was meteen een heel ontspannen aangelegenheid. Natuurlijk eerst enige persoonlijke prietpraat doorgenomen. Zo wisten we tenminste ieder met wie we te maken hadden. Maar al gauw ging het over andere zaken. Zaken die ons lesbische vrouwen interesseren. Ik herinner mij dat we uiteindelijk in een café belandden, waar we uren hebben zitten kletsen. Natuurlijk werd het ook weer tijd om huiswaarts te keren. Na adres en telefoonnummer uitgewisseld te hebben gingen wij ieder ons weegs.
Natuurlijk.. in de drukte van alledag kwam er van verder contact eigenlijk niet veel, om niet te zeggen niets.
Echter… niet al te lang geleden kwamen wij elkander weer tegen. Het was tijdens de laatste canal parade in Amsterdam. In de drukte langs de Prinsengracht viel mij opeens iemand op, die bij mij een herinnering opriep. Warempel… ik liep Veronica Hazevoet tegen het lijf. Ook zij had dezelfde impuls als ik. Hee…. die ken ik! Zij was alleen en ik was alleen in Amsterdam. En wij hernieuwden die middag onze kennismaking. Namen, net als vele jaren geleden plaats in een café, lieten ons inschenken en staken van wal.
Natuurlijk moesten wij eerst de persoonlijke prietpraat bijwerken. Wat hadden wij de afgelopen decennia meegemaakt. En dan natuurlijk vooral in de relationele sfeer, dat is altijd van groot belang om dat van je gesprekspartner te weten. En in de huisvestingssfeer. En natuurlijk kwam ook de arbeidzame sfeer ter sprake en daar bleek dat aan ons beider arbeidzaam leven een einde was gekomen. En toen…. genoeg gepraat over al die individuele zaken. Het algemeen lesbisch leven moest besproken gaan worden.
Wat mij onder andere is bijgebleven van dit gezellig samenzijn is een gesprek over sport. Veronica Hazevoet bleek in haar jonge jaren nogal eens op wintersport te zijn geweest en ook ik was als jonge blom best een enthousiast skiester. En als vanzelf kwam het onderwerp Olympische winterspelen in Sotsji in Rusland aan de orde. En natuurlijk, ook over de vreselijke antihomo propaganda wetgeving, die onlangs in Rusland van kracht is geworden hebben we het gehad. Wat te doen als je als lesbisch sporter aan die spelen mee kunt doen. Ga je wel, ga je niet… zeg je er iets van of zeg je er niets van. Wij, als op leeftijd zijnde lesbische dames vinden dat je het eigenlijk van de sporters zelf niet kunt vragen om zich daar erg intensief mee bezig te houden. Sportieve prestaties leveren op een dergelijk evenement vraagt natuurlijk erg veel. Wel kwamen wij tot de conclusie dat overige hotemetoten in de sfeer van regeringsleiders, NOC, schaats- en andere wintersportbonden zich niet stil zouden moeten houden. Laten die zich vooral luid en duidelijk en iedere keer weer uitspreken over deze discriminerende uitwassen in een modern Europees land.
Veronica en ik hebben afgesproken dat wij onze aangename cafégesprekken met regelmaat gaan herhalen.
En uw columnist zal van deze cafégesprekken met een lesbische ondertoon regelmatig verslag doen. U hoort nog van ons.
Column 2. 2014
kinderen
Veronica Hazevoet en ik hebben enige tijd geleden een uiterst boeiend gesprek gevoerd in etablissement de 3 Sisters pub in Amsterdam. Wat een toeval, zult u zeggen, die pub wordt toevallig in dit nummer van de digitale Amarant uitgebreid beschreven en het is daar goed toeven!
Namelijk, waar wij het daar onder het genot van een heerlijke lunch over hadden was het volgende: sinds onze hernieuwde kennismaking hadden wij het nog niet gehad over het hoofdstuk kinderen en daaraan gerelateerd… kleinkinderen.
Nou bleek het zo te zijn dat we daar zijdelings wel mee te maken hebben. Niet vanuit het oogpunt van eigen kroost. Maar beiden hebben via de relatie wel met dit bijltje te hakken.
Het hoofdstuk kinderen is al achter de rug, maar het volgend hoofdstuk kleinkinderen is zich in min of meer groter wordende proporties aan het aandienen.
Veronica Hazevoet vindt kinderen wel leuk, maar niet meer dan dat….. en eerlijk gezegd kunnen wij elkaar in dat idee heel goed vinden.
Dus…. hoe ga je dan met die aanzwellende horde kleinkinderen van de ‘koude kant’ om?
Veronica deelde mij mede dat zij wat dit onderwerp betreft erg haar eigen lijn trekt. Kleinkinderen zijn ‘zo nu en dan’ van harte welkom in huize Hazevoet en oma partner. Zeg maar per kleinkind zo ongeveer 3 dagen per jaar. In acht genomen dat Veronica via haar vrouw 5 kleinkinderen bezit is zij per jaar 3 x 5 = 15 dagen onder de pannen. En er zijn nog een paar regels die Veronica en haar vrouw hebben afgesproken. Per bezoek of logeerpartij zijn er 2 kleinkinderen tegelijk welkom. Alleen mag ook, liever zelfs, maar 3 is teveel. Natuurlijk was het wel even rekenen hoe dan de dagen per kind geteld zouden worden. Uitkomst van die rekenpartij is dat die 15 dagen staan. Dat kunnen dus 15 dagen één kleinkind zijn. Het kan echter ook maar zo gebeuren dat er in een jaar 15 dagen 3 kinderen tegelijk door het huis dollen. Maar door de bank genomen vertelde ze, is het door het jaar heen toch aardig verdeeld. Dan eens 1 kleinkind, soms 2 tegelijk en heel soms 3 druktemakers in het huis.
Natuurlijk zijn die kleinkinderen er niet alleen, er moet natuurlijk ook wat met ze gedaan worden. Veronica is wat dat betreft bijzonder inventief. Zij heeft een groot aanbod aan activiteiten en voordat de kinderen hun opwachting maken krijgen zij een lijstje thuisgestuurd met een overzicht van de activiteiten die voor die dagen uitgevoerd kunnen worden. Dat werkt prima vindt zij. Je zou zeggen, de verrassing gaat er zo een beetje af, maar nee… Veronica is zeer over deze methode te spreken en het werkt heel erg goed als kinderen weten waar ze aan toe zijn naar haar eigen zeggen. Deze van te voren gemaakte afspraken gaan niet op wat het eten betreft. Dat blijft iedere keer als er zich weer een delegatie kleinkinderen aandient in huize Hazevoet een verrassing. In de loop der jaren is wel een beetje bekend geworden waar ieders voorkeuren liggen wat het eten betreft. Daar wordt natuurlijk rekening mee gehouden.
Ik vond deze afspraak met Veronica buitengewoon verhelderend. Ik heb er veel van opgestoken en ga een dergelijk systeem op aangepaste wijze ook maar eens in huize Wanita voorstellen.
Column 3. 2014
Wonen
Veronica Hazelvoet en ik zijn enige tijd geleden op weg gegaan voor een stevige wandeling in de Amsterdamse Waterleidingduinen.
Het was heerlijk wandelweer en al wandelend hadden wij een goed gesprek.
“Hoe woon jij eigenlijk, Veronica?” was mijn inleidende vraag. Toen wij elkaar enige tijd geleden weer hernieuwd tegenkwamen hebben wij het kort even gehad over onze huidige levenssfeer, zonder erg in details te treden.
Veronica woont op dit moment in een zogenaamde ‘doorzonwoning’. Alleen, met poes Nina en dat bevalt haar prima.
Zij heeft in haar leven op verschillende plaatsen gewoond, want zij heeft diverse langdurige relaties versleten. De spannendste woonplek was natuurlijk het kasteel, waar zij 10 jaren lang met een freule met een dubbele naam heeft doorgebracht. Over deze plek weet Veronica prachtige verhalen te vertellen.
Toen zij freule Juliette leerde kennen was deze zich net bewust geworden van haar speciale voorkeur voor de vrouwelijke liefde. Daarmee was zij nog niet zo lang geleden in het reine gekomen en nu wilde zij eigenlijk de praktische vruchten van deze wetenschap leren kennen. En op dat moment, als een geschenk uit de hemel, kwam zij in het dorp dat niet ver van het kasteel te vinden was, Veronica Hazevoet tegen. Allebei aan de koffie in het plaatselijk etablissement ‘de hijgende hinde’. Op wonderbaarlijke wijze sprong de vonk tussen freule Juliette en Veronica over. Je zag hem als het ware vliegen. Na deze eerste kennismaking, het bleef natuurlijk niet bij een kop koffie verkeerd, volgden er diezelfde dag nog vele heerlijke witte wijntjes. En juist die witte wijntjes zorgden ervoor dat Veronica en Freule Juliette na een uurtje of 3 in buitengewoon vrolijke staat ‘de hijgende hinde’ verlieten en hevig verliefd de weg naar het kasteel insloegen.
10 jaar is Veronica Hazevoet daar gebleven. Al wandelend door de Amsterdamse waterleidingduinen haalt ze herinneringen op aan die tijd.
Ze vertelt hoe Juliette en zij een grote passie voor het bereiden van grote buffetten voor grote gezelschappen ontwikkelden. Voor wie werden die grote buffetten dan bereid zal je vragen, althans, dat was eigenlijk het eerste wat mijzelf bijzonder intrigeerde. En dat zat zo; Juliette had natuurlijk vele connecties in de kringen van de high society. In Nederland, maar vooral ook in de overige landen van Europa. En natuurlijk, Juliette was niet de enige freule die tot het gelukzalige besef was gekomen dat de vrouwenliefde een stuk plezanter was dan wat normaal gesproken was weggelegd voor dames uit de elite en samen met Veronica Hazevoet bedachten de 2 vrouwen een ingenieus plan om deze freules te leren kennen en samen met hen en voor hen de heerlijkste kasteelbuffetten te bereiden.
Van alles kwam er bij die buffetten langs. Ik geef even een klein voorbeeld van de gerechten, die bereid werden. Bij mij liep het water in de mond toen Veronica daarover vertelde: in kasteelbier gemarineerde ribbetjes, duivelse kip met knoflook en pepertjes en dat geserveerd met vlaamse frieten en Provençaalse aardappelen met ook daarbij nog heerlijke pastasalade. En dit is natuurlijk maar een hele kleine greep uit alles wat daar werd geserveerd.
Enfin, ik ga ervan uit dat duidelijk is dat we een geweldige middag hadden samen.
Die ten einde kwam. Wij dronken een bescheiden wijntje bij een uitspanning niet ver van de ingang van de waterleidingduinen en gingen daarna ieder ons weegs.
Column 4. 2014
Parijs.
De lente is nadrukkelijk in aantocht en eigenlijk al begonnen als Veronica Hazevoet en ik besluiten om een klein, fijn reisje naar Parijs te maken om daar, eenmaal aangekomen wat herinneringen op te halen aan voorgaande stedentripjes naar deze prachtige stad, maar dan met andere vriendinnen.
We gaan met de trein, de Thalys natuurlijk en komen na een paar uur aan op het Gare du Nord. Een hotelletje, niet ver uit de buurt van dit station, is geboekt en wij maken ons de eerste avond, het is dan woensdag, op voor een heerlijk dinertje in de buurt.
Dat heerlijke kleine dinertje wordt natuurlijk overgoten met enkele stevige glazen Franse wijn en dan komen de tongen los. Mijn allereerste keer in Parijs was een schoolreisje. Ik zat in die dagen, wij spreken van aardig lang geleden, op een beroepsopleiding in Amsterdam en wij gingen met die groep, die voornamelijk uit dames bestond, een paar dagen naar de lichtstad. Heel veel kan ik me van dat bezoek niet herinneren, wèl dat ik in die dagen altijd heel erg veel bezig was met leuk gevonden te worden door de mij omringende groep. Dat had als gevolg dat een dergelijk reisje niet altijd heel erg ontspannen aanvoelde. Veronica Hazevoet was rond de 26 jaar toen zij voor de eerste maal romantisch Parijs bezocht en dat was onder geheel andere omstandigheden dan mijn eerste keer. Ze vertelde dat dit het eerste reisje met een nieuwe vriendin was. Omdat ze al vrij vroeg met dames in de weer was ging het hier om haar 3e vriendin. Van de Thalys was toen nog geen sprake dus de treinreis nam een stuk meer tijd in beslag dan in tegenwoordige tijden. Veronica diste een romantisch verslag van dit reisje op. Omdat de 2 dames nog in financieel armetierige tijden verkeerden hadden ze een soort jeugdherberg geboekt alwaar ze natuurlijk tijdens de nachtelijke uren niet veel privacy genoten. Overdag vonden ze het toch wel noodzakelijk om enkele hoogtepunten van Parijs te aanschouwen, Notre Dame, Eiffeltoren, het Louvre en nog zo wat bekende bezienswaardigheden. Maar ook van de liefde moest natuurlijk in deze erotische stad bij uitstek genoten worden. Veronica vertelde dat ze tijdens die paar dagen dat ze er waren enige keren het Bois du Boulonge hadden bezocht en daar op een uiterst stil plekje met volle teugen van elkaar genoten hadden.
Na het genoeglijke én heerlijke eten zijn Veronica en ik ons hotel gaan opzoeken en al heel snel waren wij in de slaap der onschuldigen verzonken.
De volgende dag, tijdens de ochtendkoffie kwamen er nog een paar anekdotes over onze reisjes naar Parijs. Eén van mijn herinneringen ging over een reisje, dat ik samen met een vriendin maakte en waar wij 3 dagen lang lesbische vrouwencafés bezochten. Dat was erg leuk om te doen, ware het niet dat het erg inspannend was om, uiteraard meestal in de Franse taal, te communiceren met de andere bezoeksters. Namen van al die cafés uit die tijd zijn mij helaas ontschoten. Wel heb ik onlangs nog eens op internet gekeken en ik kan melden, mochten mijn vrouw en ik eens zo’n café tripje willen maken dan zijn er genoeg plekken te vinden waar wij ons kunnen verpozen.
Columm 5. 2014
Afvallen… een noodzakelijk kwaad?
Veronica Hazevoet en ik hadden afgesproken in een etablissement in Utrecht. Prachtige stad met heerlijke etablissementen.
Toen wij ons geïnstalleerd hadden in een rustig, wat achterafgelegen hoekje en om een kleine bodem te leggen een kop koffie besteld hadden, namen wij de enorme uitgebreide menukaart door om ons een aangename lunch te laten bezorgen.
Dat was niet eenvoudig kiezen uit de grote hoeveelheid mogelijkheden! Na al die mogelijkheden van allerlei kanten bekeken en besproken te hebben kwamen wij dan toch uiteindelijk tot een keus en het duurde even voordat de opgenomen bestelling ook daadwerkelijk afgeleverd werd. En al wachtende op de dingen die komen gingen kwam ons gesprek als vanzelf op het heikele onderwerp afvallen.
Het bleek dat wij beide met dit thema een soort haat- liefde verhouding onderhielden.
Wij hadden het er over dat wij, als wij foto’s van onszelf terugzagen ten tijde van het ‘jonge blommen’ tijdperk er in die tijd eigenlijk niets mis was met afmetingen van taille, benen, buik en andere lichaamsdelen. Echter, in ons beider herinnering zat gebeiteld dat wij in het ‘jonge blommen’ tijdperk zelf daar héél anders over dachten. In die tijd heerste er toch een soort aanhoudend idee dat de afmetingen te dik en te omvangrijk waren. Dus.. gevolg daarvan was dat wij eigenlijk altijd op zoek waren naar methodes om van die in onze ogen te forse lichaamsformaten af te komen. En wat dat betreft was dit gespreksthema een feest van herkenning.
Wij deden om de beurt verslag van een onafzienbare rij van methodes waar wij ons in de loop der tijden aan blootgesteld hadden. Om maar eens iets te noemen. Pillen, appeldagen, trilkussens, eindeloze sessies in fitnesscentra, weken achter elkaar in joggingbroek langs ’s heerenwegen rennen. En dan waren er natuurlijk nog de methodes met illustere namen van heren en dames die zelf iets moois hadden verzonnen en daar goud geld mee verdienden. Om maar eens wat te noemen Dr Atkins, Dr. Frank, Sonja Bakker.
Kortom… afvallen bleek voor Veronica en ook voor mij een eindeloze bron voor het opdiepen van herinneringen, het uiten van frustraties en gelukkig ook het vertellen van enkele succesverhalen op het gebied van gewichtsverlies.
Natuurlijk is na al die jaren het thema afvallen ook momenteel nog niet uit ons systeem verdwenen. Omdat wij beiden graag gezond ouder willen worden en toch van de goede zaken van wat moeder Aarde ons biedt willen genieten houden we nog steeds goed bij wat er zoal aan nieuwe methodes langs komt heden ten dage. Zelf ben ik erg te spreken over een manier van afvallen die ‘het vastendieet’ genoemd wordt. 5 dagen per week ‘gewoon’ eten en 2 dagen een regime van ongeveer 500 calorieën. Die 2 dagen ook geen heerlijke wijntjes maar fris bronwater. Je lijf is blij met die dagen en je valt er prima van af. Veronica is zeer te spreken over de ‘Weight Watchers’.
Al sprekende over al het afval-leed en de afval-successen hadden wij ondertussen ons tegoed gedaan aan de bestelde heerlijkheden, die met enige glaasjes witte wijn overgoten waren, en werd het weer tijd om naar huis te gaan. Het was weer een ‘heerlijke’ ontmoeting.
Ons soort mensen 